De Apenrots – Column

Column: Avonturen van een Frequent Flyer

Alle wolkjes zien er hetzelfde uit; alle mensen zijn anders.

Wie vaak in het vliegtuig zit, slaat vanzelf aan het observeren. En dan blijken de meeste passagiers, hoe divers ook, wel degelijk onder te verdelen in vaste categorieën.

Kijk, daar is de laid back rugzaktoerist die zelfs bij tien graden onder nul nog een korte broek draagt. Daar heb je de gestreste ouders met kleine kinderen die eindeloos treuzelen of juist tientallen meters voor hun vader en moeder uithollen. En ja hoor, daar is de toerist-in-opperste-verwarring die denkt dat stoel 28D een raamstoel voorin het vliegtuig is.

Tenslotte is er een handvol frequent flyers, vergroeid met hun Blackberry, maar in gedachten bij de volgende zakendeal, hun maîtresse in Milaan, of hun bloedjes van kinderen in Muiden.

Zelf behoor ik sinds een paar jaar tot de laatste categorie (geen maîtresse, wel bloedjes). Samen met honderden lotgenoten leg ik iedere week mijn rugzak, colbert, laptop, tablet, telefoon en toiletartikelen op de loopband en onderwerp ik mij aan een body scan. In deze column zal ik regelmatig verslag doen van mijn ervaringen als frequent flyer, en mijn observaties delen met de lezers van Up in the Sky.

Na de bagagecheck loop ik naar de gate. Er staat een lange rij wachtenden, maar ik mag helemaal vooraan aansluiten, vanwege mijn status als “Platina” lid van het spaarprogramma van de dienstdoende luchtvaartmaatschappij.

Status en privilege, daar draait het bij spaarprogramma’s om.

Iedereen die regelmatig met dezelfde maatschappij vliegt, wil Zilver (of het equivalent daarvan) worden: dan heb je voorrang bij de bagagecontrole en het inchecken. Zij die Zilver zijn, willen Goud worden: dan mag je gratis eten en drinken in de invitation-only lounges. Zij die Goud zijn, willen Platina worden: dan mag je bij de nooduitgang zitten, met extra beenruimte.

Op de apenrots is het drukker dan je denkt.

Het zijn ook mooie voordelen, waar menig gelegenheidsreiziger heel wat voor over zou hebben. Maar voor frequent flyers zijn al die voorrechten heel normaal – en daar gedragen ze zich vaak ook naar. Niet zelden worden ze daarom gezien als hufters die zichzelf beter vinden dan het klootjesvolk.

Ik ben bang dat de critici gelijk hebben.

Het hebben van speciale privileges en status went heel snel – gevaarlijk snel. Voor je het weet prijs je je als superbevoorrechte reiziger al lang niet meer gelukkig dat je er zo vaak van kunt genieten. Nee, je ergert je aan de onhandigheid van ‘gewone’ reizigers – traag en onwennig – die al die voordelen niet hebben.

Zelfs de Zilveren leden, met hun prille en opzichtige “Kijk mij eens” gedrag, worden opeens irritant. Net als de stewardessen. Daarover volgende keer meer.