Luchtvaartperikelen
Koud op weg van Schiphol naar Delhi blijkt dat we een nachtje in Parijs moeten blijven, omdat er iets met het toestel van Air India aan de hand is. Wat precies blijft onduidelijk, maar het voelt wel absurd als de passagiers even later worden verzocht hun bagage ergens in de catacomben van Charles de Gaulle bij elkaar te zoeken. Het is ook wel een ervaring om op deze plek, waar je normaal nooit mag komen, rond te banjeren. Ineens lijken alle veiligheidsprocedures niet meer van kracht te zijn.
Met een dag vertraging arriveren we in Delhi. Daar wordt ons duidelijk dat we blij moeten zijn dat we per vliegtuig India bereikt hebben, aangezien de Indiase luchtvaartmaatschappijen een grote stakingsactie zijn gestart, voornamelijk op binnenlandse vluchten.
In India is het prima vertoeven, ondanks de ingestelde avondklok vanwege de rellen tussen Hindoes en Moslims. Het is overal net een beetje rustiger. Of beter er zijn minder toeristen, want ook zonder toeristen is India nooit rustig.
Na een tijdje India is het tijd om naar Nepal te verkassen. Indian Airlines staakt nog steeds en een vlucht naar Kathmandu is niet mogelijk. Er zit niets anders op dan met de bus te gaan. Al snel omarmen we het avontuur en vinden het een geweldig idee. Over de weg naar Nepal levert vast veel vergezichten op. Verplaatsing over land versterkt het gevoel van het echte reizen, romantiseren we de trip. Om zes uur ’s ochtends gaan we samen in een gammele bus vol gestrande toeristen op weg. De chauffeur, Ajit, is een tengere man van in de vijftig, de bijrijder, Ashok, is weldoorvoed en rond de dertig. Het is inderdaad een schitterende tocht langs kleine Indiase stadjes, waar we het liefst allemaal willen stoppen. Ajit is onverbiddelijk. Af en toe een korte stop voor een plaspauze, de benen strekken en wat eten. Daar blijft het bij. Het wordt steeds benauwder in de bus. We snakken naar frisse lucht. De meesten dommelen weg. Ajit heeft de vaart erin, al toeterend naar alles dat zijn pad kruist en gezellig kletsend met Ashok. Tegen een uur of zes ’s avonds zit iedereen er een beetje doorheen. Ons gezeur wordt gehonoreerd met een snelle stop om wat te eten. De frisse lucht doet ons goed. Het wordt nu in januari al snel donker en net wanneer we bij de bergen zijn zien we niets meer. Met mijn neus tegen de ruit gedrukt probeer ik nog wat van de omgeving te zien. De weg is bochtig en steil. Her en der staat een klein huisje. Af en toe gaapt er net naast de bus een afgrond. Ik wend me van het raam af. De meeste mensen slapen. Zo ook de bijrijder Ashok. Het is ongelooflijk stil in de bus. Een oplettende passagier ziet Ajit knikkebollen en besluit bij hem te gaan zitten en een gesprek met hem te beginnen. Eenmaal aan de praat, herpakt Ajit zich. Gelukkig is er op dit uur nauwelijks ander verkeer. Er heerst hier in dit nauwelijks bewoonde gebied absolute duisternis. Bij toerbeurt lossen de passagiers elkaar af in het gesprek met Ajit. Ashok ligt lekker te ronken, terwijl iedereen in de bus wakker en alert is op wat komen gaat. Rond elf uur ’s avonds dwingen we de chauffeur toch even te stoppen bij een verlaten benzinepomp. We vinden dat hij toch even wat frisse lucht nodig heeft. Ajit geeft toe dat het hem goed doet. Hij wil echter ook snel weer verder omdat we er bijna zijn. Niemand heeft een beter plan en als makke schapen stappen we weer in ook al is de weg smal zonder enige afzetting. Het belangrijkste is om de chauffeur wakker te houden. Na een tergende drie uur bereiken we eindelijk Kathmandu. Ajit heeft nu ruim 20 uur achter het stuur gezeten. Timide neemt hij het spontane applaus in ontvangst. Ashok staat er breeduit lachend en uitgeslapen bij. We maken ons op om naar bed te gaan. Ajit zit achter een bord eten en choqueert ons als hij meldt dat hij om vier uur, dus over anderhalf uur, de terugreis zal aanvaarden. Hij probeert ons gerust te stellen. Aangezien hij nu een lege bus heeft en hij niet zo vaak voor de passagiers hoeft te stoppen, duurt de terugrit korter, slechts een 15 uur. Bovendien gaat Ashok met hem mee. We zullen een schietgebedje voor hem doen.
Met deze busrit nog in gedachten, zijn we blij dat we na onze tijd in Nepal weer met een vliegtuig terug kunnen naar Delhi. Royal Nepal Airlines dit keer. Het vliegverkeer is nog steeds ontregeld door de stakingen. De vertrektijd wordt keer op keer uitgesteld. Lijdzaam wachten we af. Tot het niet langer meer kan. In ieder geval niet voor de vliegtuigmaaltijden. De stewardessen van Royal Nepal komen in de wachtruimte de maaltijden uitdelen. Een beetje vreemd omdat net is meegedeeld, dat we over een uur echt vertrekken. Er is een goede reden voor. De houdbaarheid van de maaltijden is bijna verstreken. De stewardessen durven het niet aan de maaltijden langer te laten staan met het oog op eventuele voedselvergiftiging door bedorven waar. Argwanend wordt de inhoud van de kartonnen dozen geïnspecteerd. De vraag is nu wat gevaarlijker is een nachtelijke busrit door de bergen met een vermoeide chauffeur of dit voedsel. De meeste dozen verdwijnen onaangeroerd in de prullenbak. Het zou toch wat zijn als je de hele trip gezond door bent gekomen en dan een vreemde bacterie opdoet in het vliegtuig naar huis.
Ondanks de vertraging zijn we nog net op tijd voor onze vlucht naar Amsterdam met Air India. Bij de incheckbalie krijgen we echter de mededeling dat het vliegtuig overboekt is. Nu dit weer. Ik spui al mijn ongenoegen in een heftig betoog over de Indiase luchtvaartmaatschappijen. De baliemedewerker staat er een beetje bedremmeld en ongemakkelijk bij en vraagt of we bezwaar hebben tegen een plaats in de business class. Nou nee, graag zelfs. En zo zitten we een tijdje later met een glaasje champagne breeduit in een stoel in de business class. Och, reizen is zo gek nog niet.
Stemmen
Stemmen en de andere verhalen lezen doe je hier.
De nieuwe Bose A30-pilotenheadset: beter dan ooit?
Bestel nu in de webshop van Bose Aviation!
