London City Airport is een wonder. Ultrakorte landingsbaan in hartje Londen. Modern toppunt van efficiëntie en comfort. Miniatuurversie van het financiële centrum van Europa.
London City Airport, oftewel LCY, is de enige luchthaven die ik ken waar je vanuit iedere hoek – waar je ook staat – alle vertrektijden in één oogopslag kunt zien. Het hele vliegveld is verbazingwekkend klein gezien de enorme hoeveelheden zakenvluchten die er dagelijks landen en vertrekken. Er zijn boekenstalletjes met de laatste bestsellers op het gebied van Business, Management en Finance. Je kunt er biologische koffie en peperdure champagne drinken. Aan de bar zitten grijze mannen in donkere pakken over hun iPad gebogen met een pint lauwe Guinness.
LCY is een dorp. Bijna iedere keer dat ik er kom, loop ik er wel een bekende tegen het lijf. Alleen al in de afgelopen drie maanden zag ik er Gerrit Zalm, Jan-Kees de Jager, Hans Hoogervorst en Wouter Bos. Overal om je heen hoor je ernstige gesprekken over opties, effecten en de stand van de economie. Toeristen, laat staan backpackers, zijn een grote zeldzaamheid. De mannen dragen bijna zonder uitzondering donkere pakken en zwarte schoenen, de vrouwen kekke mantelpakjes en hoge hakken. Alle clichés zijn waar op London City Airport.
Wie vaak op LCY vliegt, ontdekt al snel “hoe het werkt”. Bijvoorbeeld dat je het beste achterin het vliegtuig kunt gaan zitten, omdat er ook een trap aan de achterkant van het vliegtuig wordt neergezet, die zich dichter bij de douanepoortjes bevindt. Vermijd rij 7 als je graag naar buiten wilt kijken tijdens de vlucht, want op die rij zoek je tevergeefs naar een raampje. En maak vooral niet de fout een taxi naar het centrum te nemen, want dat kost tientallen ponden en duurt twee keer zo lang als de District Light Railway (DLR), die je voor vijf pond iedere drie minuten naar Canary Wharf of London Bridge rijdt.
Maar hoe terecht al die jubelverhalen ook zijn, ik word ook altijd een beetje treurig als ik er kom. De luchthaven die de financiële en politieke crème de la crème van Europa tot haar vaste klantenkring rekent, herbergt ook veel eenzaamheid. Hier vind je de uitgebluste topmanagers met wallen onder hun ogen, die in het nabij gelegen Holiday Inn hotel de minibar hebben leeggedronken op kosten van de zaak, daarbij slechts vergezeld door Sky Sports of een plat-Brits “Adult Channel”. Er wordt weinig gelachen op LCY.
Vorige week was het voor mij weer zover. Te midden van de somber zwijgende blauwe maatpakken werd ik ’s avonds terug naar Amsterdam gevlogen. Maar toen we uitgestapt waren, gebeurde er iets bijzonders. We kwamen op de loopband middenin een groep uitgelaten jonge vrouwen terecht, die misschien naar een vrijgezellenfeest op weg waren. In onvervalst Cockney accent lachten, joelden en schreeuwden de blondines iedereen toe.
En zie: de zakenzombies ontdooiden. Ze lieten de dames met een verlegen grijns hoffelijk voor gaan, maakten voorzichtig een grapje en zagen er opeens vijftien jaar jonger uit. Een wonder.
Column Lodewijk Oudshoorn
Vanaf Schiphol vliegt Lodewijk wekelijks naar diverse bestemmingen in Europa en Azië. In 2014 vloog hij voor zijn werk ongeveer 150.000 km en heeft een onder andere een platinum Flying Blue card. Deze frequent flyer schrijft een tweewekelijkse column op Upinthesky. Lees alle columns hier.
Verschillend
VWO