Vandaag niet Up in the Sky maar Down from the Sky! Ik schrijf deze column namelijk vanuit een Air Canada B777, die mij in zestien uur van Sydney naar Vancouver zal brengen. Omdat dit een ultra long haul vlucht is zetten de Canadezen hun langeafstandsloper in op deze route.
Boeing mag graag wijzen op de indrukwekkende afstanden die deze Long Range, kortweg LR, variant van de Triple Seven zonder tussenlanding kan overbruggen. Londen naar Sydney bijvoorbeeld. Of dit economisch rendabel is op dit moment is een ander verhaal, maar technisch kan het. In minder dan twintig uur zelfs. De meeste andere verkeersvliegtuigen moeten op deze route een tussenstop maken en doen er rond de 24 uur over. Nog niet zo heel lang geleden werd de reistijd op dezelfde route nog in dagen gemeten.
Dit voortdurend opzoeken en verleggen van grenzen maakt dat ik het nog steeds machtig mooi vind om in de luchtvaart te werken. Tussen de Wright Flyer en de Constellation liggen maar enkele decennia maar de voortgang in techniek, comfort en snelheid kan in lichtjaren worden uitgedrukt.
Sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw heeft de bijzonder succesvolle combinatie van straalmotor en verkeersvliegtuig ervoor gezorgd dat we sneller op onze bestemming arriveren dan onze lichaamsklok kan bijbenen. Welkom jetlag.
In de jaren zestig combineerden Boeing’s Joe Sutter en PanAm’s Juan Trippe hun technische en commerciële talenten, hetgeen resulteerde in de 747. Het grootste verkeersvliegtuig ever. De kosten per stoel waren niet langer astronomisch hoog en een vliegreis kwam binnen het bereik het grote publiek. De luchtvaart veranderde daarmee ook een beetje de manier waarop we naar de wereld kijken.
In relatief korte tijd zijn verkeersvliegtuigen sneller, comfortabeler en groter geworden. Ze zitten propvol slimme avionics, zijn stiller, verbruiken minder brandstof per passagier dan een Prius en kunnen verder vliegen dan ooit. Ik denk dat zelfs Sutter en Trippe zich destijds moeilijk voor hadden kunnen stellen dat Boeing met vrijwel elk nieuw ontwerp sinds de Jumbo de lat weer hoger zou leggen. Dat geldt uiteraard ook voor Airbus, met hun fly by wire en A380 dubbeldekker.
Ik vraag me heel soms wel eens af of die vooruitgang ooit zal ophouden. Nu de Concorde definitief aan de grond staat, doen we langer over de vlucht tussen Londen en New York dan twintig jaar geleden. Singapore Airlines heeft een aantal jaren non-stop tussen Singapore en New York gevlogen. Een extreem lange vlucht, operationeel en commercieel op het scherp van de snede. Dit bleek toch iets te complex en kostbaar en dus vermeldt de dienstregeling nu weer een tussenstop. De A380 is ontworpen voor drukke routes en lange non-stop vluchten. Twee keer per dag vliegt een A380 over ons huis in Melbourne op weg naar Auckland in Nieuw Zeeland. Drie uur verderop, in deze uithoek van de wereld. Is dat niet vioolspelen met bokshandschoenen aan?
Maar deze voorbeelden tonen natuurlijk ook weer aan dat de luchtvaart nog steeds vol durf en ambitie de grenzen opzoekt. Het is daarom onwaarschijnlijk dat de vooruitgang ooit op zal houden. Sterker nog, waarschijnlijk wordt vliegen nog veel sneller, stiller en comfortabeler dan we op dit moment voor mogelijk houden.
De luchtvaart heeft minstens zo’n lange adem als deze 777.
Column Bjorn Hassert
Bjorn werkt als strategisch planner op Melbourne Airport. Hij schrijft over de passie, verbazing en, heel soms, frustratie die de dynamiek van een luchthaven bij hem oproept.
Lees alle columns hier.
Verschillend
VWO