Door Erica van Dam
De stewardess las de berichten in de media steeds vaker. “KLM cabinepersoneel heeft teveel eisen”; “KLM biedt weinig service voor absurd hoge prijs”; “KLM stewardessen zijn arrogante, onvriendelijke Hollandse boerinnen”.
Iedere keer weer deden dit soort berichten haar pijn. Hoe kon men nou zoiets over haar zeggen? Ze gaf toch alles? Zelfs haar eigen crewmaaltijd verdween steeds regelmatiger in de mond van een passagier in plaats van in haar eigen mond. En met liefde. En een glimlach. Niets was haar teveel, overal was wel een oplossing voor. Altijd een luisterend oor. Zo ook deze keer.
Een echtpaar in haar werkgebied. De vrouw bleek arts te zijn. Het stel werkte de afgelopen tweeëneenhalf jaar in een vluchtelingenkamp in Soedan. Een kamp met 35.000 vluchtelingen. Ze hadden al zes jaar geen kerst meer gevierd in hun thuisland. Nu hadden ze een halfjaar voor zichzelf genomen. Om bij te komen van alle ellende. De vrouw had zoveel van zichzelf gegeven, dat ze in die tweeëneenhalf jaar acht kilo kwijt was geraakt. “Er zijn zoveel kindertjes in mijn armen gestorven”, vertelde ze, “en iedere keer val je wat meer uit elkaar. Zo’n lichaampje van een hummeltje dat zich met zijn laatste krachten aan je vastklampt. Je in je ogen kijkt, met zijn blik smeekt om hulp, omdat het kind niet meer kan huilen of praten. Je aan blijft kijken met die ogen, terwijl het leven langzaam uit dat kleine, broze lichaampje vloeit…”
Het doet iets met je. Het maakt je kapot. En tegelijkertijd boos. Omdat er in andere landen zoveel egoïsme heerst. En mensen bang gemaakt worden door misleidende en onjuiste berichten in de media. Men neemt die berichten graag voor waarheid aan. Omdat dat makkelijker is. Want dan hoef je niets te doen. The easy way out. En terwijl ik je dit vertel, what’s your name?”, vroeg ze. “Erica”, antwoordde de stewardess, inmiddels met haar hand over die van de vrouw, omdat diens verhaal haar zo aangreep. “Terwijl ik je dit vertel, Erica, zijn jullie de eersten in lange tijd die voor mij en mijn man zorgen. Door even de tijd te nemen, naar ons te luisteren, naar ons glimlachen, ons een wijnproeverij aanbieden in de lucht, en door zo’n klein gebaar als jouw hand op die van mij. Ik heb afgelopen jaren alleen maar gezorgd en gegeven. Ik krijg nu voor het eerst terug wat ik steeds gaf: liefde en aandacht van een onbekende. En je hebt er geen idee van wat dat met me doet”, vertelde ze.
[su_row][su_column size=”2/3″]En ze brak. Ze huilde. En zonder er bij na te denken, dus puur uit gevoel, omhelsde de stewardess haar. Aaide haar over haar bol, terwijl ze haar fluisterde dat het goed was en ze haar alleen maar gaf wat ze verdiende. Er werd niet raar gekeken door de medepassagiers. Ook zij kregen hun persoonlijke aandacht van beide stewardessen. Een extra kussentje hier, een stukje begrip daar, een praatje zus en een aangepaste maaltijd zo.
Een sparuimte met douche en massagemogelijkheden hebben we bij KLM niet. Net zo min als privé-vertrekken of gouden kranen of kaviaar. [/su_column]
[su_column size=”1/3″][su_spacer size=”90″]En ze brak[/su_column][/su_row]
Alles wat met geld te betalen is, is tegenwoordig in overvloed aanwezig bij andere airlines. En steeds minder bij ons. Maar alles wat met een stukje menselijkheid te maken heeft, zoals een luisterend oor, een stuk troost of steun of andere dingen die recht uit het hart komen, blijft zo kenmerkend voor “die Hollandse boerinnen”.
Het is maar waar je om geeft.
In ruim zeventien jaar tijd heb ik meegevoeld en -geleefd, bij het thuisbrengen van adoptiekindertjes. Bij het thuisbrengen van overleden vaders, moeders of kinderen. Bij de hartverscheurende verhalen die men me toevertrouwde. Bij de viering van een verjaardag aan boord, of een honeymoon. Net als zoveel van mijn collega’s met die persoonlijke touch, die ons – Hollandse boerinnen – zo eigen is. En iedere keer weer, zie en voel je die waardering. Niet in de vorm van geld, maar in de vorm van een oprechte glimlach, of mooie woorden.
Ik weet niet hoe onze toekomst gaat lopen. Maar ik weet wel heel zeker: mijn passagiers zullen zich de KLM blijven herinneren als die airline met een hart.
Gastblog
Erica van Dam (43) werkt sinds 1998 als flight attendant bij KLM. Erica komt uit een KLM gezin: haar vader was er piloot. Ze is sinds 2006 tweebander en vliegt op A330, B777 en B747. Haar favoriete bestemming is Kaapstad van vanwege de restaurants, wijnen, natuur, strand, mensen, het verhaal van het land en haar inwoners, niveau van service, shoppen: alles is daar interessant en goed. Ze vliegt 67%, heeft twee zoontjes van 9 en 5 en woont samen met Dennis.
Schaalmodel winnen
Win een schaalmodel van een KLM A330-200!
Bekijk de winactie.
De nieuwe Bose A30-pilotenheadset: beter dan ooit?
Bestel nu in de webshop van Bose Aviation!
