U wordt gebeld door notaris Van Drummelen met de mededeling dat tante Agaath u een honderdduizend euro heeft nagelaten. Alleen: in haar testament heeft uw tante, uw liefde voor de luchtvaart kennende, bedongen dat het gedrag geheel geïnvesteerd dient te worden òf in aandelen Boeing, òf Airbus. Wat zou u doen?
Ik zou het weten: tòch wel Boeing. En waarom? Vanwege de Dreamliner. Al sinds de eerste persconferentie in pakweg 2004, op een druilerige dag, achter het immer in de steigers staande Centraal Station, ben ik onder de indruk van dit toestel.
De presentatie zelf was trouwens zwaar kloten. Heftig Amerikaans aangezet. Onder telkens aanzwellende klootviolen zagen we video-animaties van naar elkaar toeschuivende continenten met zorgvuldig geselecteerde blanke, bruine, zwarte, en gele mensen die mekaar ontzettend aardig leken te gaan vinden. Allemaal dankzij dit nieuwe verkeersvliegtuig.
Ik zat achter een Volkskrantjournalist, en zag de nekspieren zelfs onder diens Palestina-sjaal opzwellen bij zoveel all-American hullabaloo. Ik sprak de lieve PR-mevrouw van Boeing, Samantha Salomon, aan op deze communicatieve flater. Maar, stelde ik haar gerust: als Amerikaanse multinational het de nogal linkse Nederlandse journalisten naar de zin maken, dat was ook onbegonnen werk. Dat waren we bij het naborrelen al snel met mekaar eens.
Merkwaardig was bovendien dat er enorm ingezet werd op het passenger comfort van de Dreamliner, die toen nog uitsluitend rondzwierf op de hard disks in Seattle. De redenatie van de marketeers was: kunststof romp >> grotere druk >> lagere drukhoogte >> minder hoofdpijn = tevreden passagiers.
Er werd zelfs verteld dat er een hele zwik studenten en professoren van de universiteit van Malmö of Söderström of Linkøping negentien uur in een nagebouwde Dreamliner-romp waren opgesloten. Bij die club hadden ze allerlei meetinstrumenten horizontaal, verticaal, vaginaal, rectaal & anaal ingebracht, en die waren na afloop van die nagespeelde intercontinentale trip op FL060 allemaal nog kiplekker. Punt gemaakt.
En passant werd gemeld dat deze hogere druk niet alleen prettig was voor Piet Passagier, maar ook enorme voordelen bood qua maintenance. Weliswaar zou het condenswater van de wanden gutsen bij het verlaten van de kruishoogte, maar dat donderde niet, want de romp was immers toch van plastic! Geen condensatie, geen corrosie. Leek mij groot nieuws voor de airlines, maar daar dacht ‘marketing’ blijkbaar anders over.
Want nauwelijks een jaar later ging het richting ecologie en brandstofbesparing, op basis van die zelfde kunststof romp. Maar dat is niet de reden van het feit dat ik het geld van tante Agaath toch richting Seattle zou doen gaan. Waarom wel? Volgende keer.
De nieuwe Bose A30-pilotenheadset: beter dan ooit?
Bestel nu in de webshop van Bose Aviation!
