Ik weet niet of u de film Waynes World kent, waarbij Wayne en Garth zich telkens op de vloer werpen als zij een beroemde pop-ster tegen komen. “I’m not worthy!”, jammeren ze dan luid: “I’m not worthy!” Is, geloof ik, iets Islamitisch: ‘Ik, armzalige aardworm, ben het niet waard zoveel grootheid te aanschouwen. Ik werp mij in het stof! Vernietig mij!’
Dat soort gevoelens overkomen mij altijd als ik op de TU-Delft binnentreed, afdeling Lucht en Ruimtevaart. “I’m not worthy!”
Een magere voldoende voor Wiskunde I gehaald op het Atheneum. Maar alleen door de stof kei-en-knats uit mijn kop te leren. Ik begreep niet wat ik deed, als ik ging differentiëren en integreren. Ik voerde de truukjes uit die een bevriende student mij eindeloos voorgedaan had. Als een aap die je na eindeloos oefenen geleerd hebt om een pannenkoek te bakken, al heeft het arme dier geen idee wat hij aan het doen is.
“I’m not worthy!”. Ooit vroeg ik voor de grap een paar examens aan van de TU, op het internet. Ik had nèt door waar het over ging. De onnavolgbare stromingen rond een profiel werden gevangen in duizelingwekkende formules.
Vorige week woonde ik een lezing bij van de Studentenvereniging ‘Leonardo Da Vinci’, over de nieuwe Ariane 6-raket. Daarna gingen we bier drinken in de faculteitsbar. Ik moest denken: al die hoofden om me heen, die hier vrolijk staan te drinken, die begrijpen die formules wèl! Die kunnen het mooiste voorbeeld van menselijk vernuft dat er op de wereld is, het vliegtuig, tot in de kleinste natuurkundige details begrijpen en doorgronden. Al die hoofden wel. Het mijne niet.
Ik kon het niet helpen, ik moest denken:“I’m not worthy!”
Goof Bakker
Deze column is binnenkort ook te lezen in Piloot en Vliegtuig, partner van Up in the Sky.
Verschillend
VWO