We waren net aan de vergadering begonnen toen mijn mobiel rinkelde. Omdat ik een man ben, en dus niet kan multi-tasken, nam ik niet op. Focus was vandaag belangrijker dan ooit: dit was geen theekransje. Ik moest mijn team klaarstomen voor De Grote Dag. Over vijf dagen. Showtime. Op de kartbaan.
Ons bedrijf heeft driehonderd werknemers, en we groeien rap. Dan loop je het risico dat je slechter gaat communiceren en samenwerken, simpelweg omdat je elkaar niet meer elke dag spreekt. Om dat te voorkomen bracht ik een paar jaar geleden eens wat gasten uit alle hoeken en lagen van het bedrijf bij elkaar. In plaats van een obligaat biertje-na-het-werk besloten we om te gaan karten.
Inmiddels hebben we genoeg coureurs om de baan voor een hele middag af te huren. Weken van tevoren zijn we al druk bezig met het uitoefenen van wat mentale druk op de tegenstander. Daarom leidde ik deze teambijeenkomst in met een fragmentje uit ‘ Get Hard’. Will Ferrell kotst in deze film namelijk wat zieke trash talk de ether in, waar we allemaal nog wat van konden leren. Het is een flauwe comedy met een flinterdun verhaallijntje, overigens: kakker wordt klaargestoomd om te overleven in een beruchte gevangenis. Ook zonder een kartwedstrijd in het vooruitzicht goed materiaal voor een teamvergadering. In ons bedrijf is iedereen current waar het training voor noodsituaties betreft. Maar mijn team kan zelfs overleven in San Quentin!
Even terug. De telefoon ging binnen een minuut nog twee keer. Dringend dus. Bewust dat ik hiermee mijn kans op een podiumplaats verkleinde, liep ik de vergadering uit. Winton, onze luchthavenpastor, had me nodig. Hij had zich had ontfermd over een bejaarde vrouw, die alleen Duits sprak. Ze was duidelijk in paniek, maar kon niet aan mijn Engelssprekende collega’s uitleggen wat het probleem was.
Ik spreek Duits, en begreep dat ze haar man was kwijtgeraakt. Hij had alle reisdocumenten bij zich, maar niet zijn telefoon. De arme vrouw was uitgeput van een lange vlucht – ze waren vierentwintig uur geleden in Dusseldorf in een vliegtuig gestapt – en aan haar radeloze blik zag ik dat het hier voor haar om een crisissituatie ging. Zoals ik al zei: onze mensen weten hoe ze hiermee om moeten gaan. Maar wat extra oefening kan nooit kwaad, dus ik verklaarde een noodsituatie (‘man overboord’), en schakelde de hulptroepen in.
De aardige mensen van Virgin gaven me een rolstoel mee, om de uitgeputte Frau, die erg slecht ter been was, door de luchthaven te rijden, zoekend naar Herr. Mijn team, samen met afhandelaren, security personeel en zelfs reizigers, doorzochten de terminals. Eind goed, al goed. Man gevonden. Qantas bood beiden een kosteloos hotelverblijf aan, om van de schrik te bekomen.
Toen ik een paar uur later mijn kantoor weer binnenliep, ging het brandalarm af en kon ik meteen een evacuatie leiden. Ook nu gelukkig vals alarm. Maar de voordelen van grondige voorbereiding en training staan buiten kijf. Zowel op een luchthaven als op het kartcircuit!