De met palmbomen en magnolia’s versierde straten van de woonwijk rond McDill Air Force Base zijn verkeerstechnisch één grote chaos. Er staan duizend auto’s stil. De meeste vol gillende kinderen. “Mommy I want to see the Thunderbirds!” Helaas. We worden van de ene entrance naar de andere gestuurd door norse politieagenten met zonnebrillen. U kent ze wel van de TV.
Opeens komt de boel in beweging en rij ik onder een grote toegangspoort door: WELCOME TO MCDILL AIR FORCE BASE. Nu is het de beurt aan boze militairen om ons met brede armgebaren terecht te wijzen. Je mag opeens alleen nog maar naar binnen met een pasje!
Eén-voor-één keren de auto’s om. Nog meer chaos. Maar niet getreurd. Peter O. Night Airport is maar twintig minuten rijden van hier, bedenk ik me. De andere kant van de Hillsborough Bay. Daar kun je de Thunderbirds vast ook wel zien.
De Bay Shore Drive naar het miljonairsvliegveld voert langs statige southern style mansions, zó weggelopen uit Gone with the Wind. Ook hier weer omzoomd met palmbomen. Maar veel grotere dan net, natuurlijk.
Er zijn meer mensen op mijn idee gekomen. Ze zitten in klapstoelen op een groot grasveld aan het water. Joggers, hondjesuitlaters en frisbeeërs zwermen er omheen. Ik trek mijn opklapbare visstoel (altijd de eerste aanschaf in de USA, zeven dollar bij Walmart) uit de auto en wandel over het terrein.
In expres-klungelig Engels spreek ik een echtpaar aan dat er sympathiek uit ziet. De man heeft een enorme sigaar in zijn mond die de klep van zijn baseball cap bijna in brand zet. “Good afternoon doe joe zink we kan zie de Tunderbirds from hier?” De man: “You bet! But where the hell are you from?”
Binnen een half uur weet ik àlles. Hun zoon is 26, vliegt bij Delta Airlines op de Embraer 175. Van Philadelphia naar Chicago, en soms naar de Bahama’s. Ze zijn erg trots op hem. ‘Hij is net als jij begonnen op kleine vliegtuigjes’, vertellen ze.
Ik maak goede sier door te zeggen dat ‘Our queen Maxima is also going to buy an Embraer’. Dat vinden ze natuurlijk geweldig. En ik vertel ook dat ik wel eens bij Embraer ben geweest. Dat vinden ze interessant. Dat ik twee dagen tevoren nog in een straaljager naast de B-29 Fifi heb gehangen, vinden ze moeilijker te geloven. “Check it on the internet, just google ‘Goof kissing Fifi’. Ze doen het. Dan geloven ze me.
Maar opeens wordt het stil, want nu is het woord aan de Thunderbirds. Ze draaien hun show in het heldere zonlicht, dat bij vlagen op alle vleugels tegelijk weerspiegelt. “Awesome”. We zijn het helemaal met elkaar eens.
Een buurman komt aanwandelen, voegt zich erbij. Arnoldo. Native Tampanian. Dat zijn er niet veel; verreweg iedereen hier is import. Hij herinnert zich nog de tijd dat er nog maar twee miljoen mensen in Florida woonden. En dat McDill de thuisbasis was van een Top- Gun-achtig squadron. Arnoldo vertelt dat hij als kind ging kijken hoe de jachtvliegtuigen laag over Tampa Bay achter elkaar aan jakkerden. ‘Sometimes the planes seemed to touch the waves’. Welke vliegtuigen het waren weet hij niet, maar gezien zijn leeftijd te zien moeten het Sabres geweest zijn. Of Shooting Stars.
We nemen hartelijk afscheid. In nauwelijks twee uur zijn we vrienden geworden, dank zij de bemiddeling van de US Air Force.“See you in the Netherlands. Be sure to call! I’ll show you around.” Ik heb het al honderd keer gezegd, maar er is nog nooit iemand gekomen. Misschien deze keer?
Goof Bakker
Amsterdammers: leer vliegen op Teuge!
Vanaf de A10 Zuid is het maar een dik uur rijden naar de zes (!) vliegscholen op vliegveld Teuge. Voor een enkele les is dat te veel. Maar als je bijvoorbeeld met twee personen twee lesvluchten van drie kwartier boekt, of twee lessen op één dag doet, loont het wél de moeite. En er zitten nog andere voordelen aan… Meer weten? Stuur een mail naar [email protected]. Doen!
Verschillend
VWO