Sun & Fun, wat is toch de aantrekkingskracht?
Je moet bestand zijn tegen een groot aantal iets te corpulente bejaarden, als je Sun&Fun bezoekt. Ook al rijden ze rond op Segways en Harleys, oud zijn ze. Onze vliegtuighobby trekt jongeren minder en minder aan; dat zie je ook op Oshkosh, en de NL-velden. Op ‘Sun’ worden de oudjes met tien à vijftien tegelijk in een soort Janplezier gehesen, en voortgetrokken door landbouwtrekkers. Compleet met bel voor het stoppen, ‘Klingkling! Hier wil ik er uit!’
Maar zonder uitzondering zijn ze vriendelijk en bereid tot een praatje. Daarbij worden de eigenschappen van vliegtuigen vooral cijfermatig besproken. Want over specs praten, dat vinden Amerikanen heerlijk. ‘Heel veel knots en toch heel weinig gallons!’, daar draait het altijd weer om.
Juweel
Maar ook zeer geregeld tref je een juweeltje onder deze mannen en vrouwen. Een prachtig formulerende ex-marine-vlieger met Vietnam-ervaring. Een originele Rosie-the-Rivetter, die nog klinknagels gepopt heeft in een Consolidated B-24 Liberator. Een ingenieur die betrokken is geweest bij de ontwikkeling van toestellen die we allemaal goed kennen: Constellation, Starfighter.
Dat is dat is meteen ook een van de grote genoegens van het bezoeken van Sun&Fun. Want veel van de mensen die aan de luchtvaartgeschiedenis hebben meegeschreven de laatste tachtig jaar, zijn hier in Florida neergestreken. Om hun laatste jaren in de zonneschijn te slijten. Een wandelend-en-babbelend Geschiedenisboek der Luchtvaart. De eerste uren loop je rond met het idee ‘daar zijn we weer’ maar de eerste interessante ontmoeting onder de vreemd-kronkelende tropische bomen, behangen met Spanish Moss, en je bent meteen weer in de stemming.
Lijstje
Sommige mensen bezoeken S&F met een lijstje van dingen die ze willen zien en doen. Ik slenter maar wat rond. Zet mijn visstoeltje her-en-der neer, en zie wel wat er voorbij komt wandelen en taxiën. Op de vliegshow wachten heeft niet zo gek veel zin. De hele dag door snorren er bijzondere toestellen in het rond.
Laat ik daarom maar meteen de highlights noemen. Of het nieuwe zijn weet ik niet eens. Zo zag ik een mooie mock up van de Cirrus Jet, met een zeer realistisch interieur. Maar die kan ook best al tien keer op Friedrichshafen gestaan hebben. Weet ik veel. Indrukwekkend, dat wel. Die forse V-staart, met die stofzuiger ertussen. Duidelijk de winnaar-op-punten van de Eclips, die toch altijd ietwat ik-wil-zo-graag-een-businessjet-zijn-achtig aandoet.
Zoeker
Ik zag ook een toestel genaamd ‘Seeker’. Deed me denken aan de Optica, een vliegtuig waarvan ik altijd hoop dat het nog eens tot leven gewekt wordt. Maar toen ik de meneer ernaast vroeg of hij misschien met een schuin oog naar die Optica gekeken had, werd hij een beetje knorrig. Wel een prachtig ding, die Seeker, voor de Nederlandse situatie. Lekker langzaam, naast mekaar in een Alouette-achtige cockpit de Deltawerken bekijken! Lache!
Topper wat mij betreft is een Aviat-Aopa-Reimagined-Cessna-150/152. Een knalgeel toestel, dat door Husky-bouwer Aviat technisch geheel opgesoept is voor de beginnende vlieger. Er is zelfs een prijslijstje bij, dat clubs en vliegscholen voorrekent dat dit mooie ding voor 70 dollar per uur te verhuren is. Groot nieuws. Al hebben bij ons Gert-Jan Woudstra en Cees Quist al lang bedacht dat dit knoer-ouwe tweezittertje het nog steeds dik kan winnen van allerlei Rotax-aangedreven nieuwigheden.
Campinggas
Ik ben ook even gaan praten bij een tentje waar een meneer zat, die volgens vriend Hans Teijgeler veel verstand heeft van propaan-mitrailleurs. Ja, u leest het goed. Zoals gebruikelijk kom ik nauwelijks meer van de wijsneus af, maar genoeg info heb ik daarna wèl. Darryl blijkt een specialist op dit terrein. Het komt erop neer dat je zo’n blauw tankje met campinggas gebruikt om in een zelfgefabriekte verbrandingskamer, met behulp van een gewone autobougie, een enorme teringherrie te genereren. Zoals een Gatling of een GE-minigun. We zijn voorzichtig op zoek naar iets dergelijks voor de Postbellum-club. Het geheim, begrijp ik, is dat de verbrandingskamer niet te klein mag zijn, want dan is de knal niet hard genoeg. Maar ook weer niet te groot, want dan kost het te veel tijd om ‘m te hervullen en dan kun je niet lekker staccato schieten. Hij belooft mijn technische vrienden in Nederland uitgebreid op de hoogte te brengen van al deze technische finesses.
Brazil
Altijd op zoek naar Brazilianen om mijn Portugees bij te spijkeren stuit ik op een trio dat met Piper-28’s vanuit Manaus, Brazilië, op zoek gaat naar hardhout in het regenwoud. Geen bezigheid waar onze vrienden van GroenLinks erg enthousiast van zullen worden. Maar als ik eens in die contreien mocht komen is dit contact goud waard. Babbelen, en tegen je aan laten babbelen, dat is een boodschap op Sun&Fun. Als je daar niet van houdt, beter wegblijven.
Al babbelend loop je natuurlijk ook altijd weer Nederlanders tegen het lijf waarmee je makkelijk vrienden wordt, in deze prachtige, subtropische omgeving vol kleurige vliegtuigen. Cees Ouwersloot, die Pelican en MCR vliegt op EHLE, bijvoorbeeld. En de bekende Cub-, Waco en Stearmanp-restaurateur Raymond Cuypers uit België. Gezellig gezelschap.
Groep
Met een allengs groeiende groep slenteren we naar de International Arena. Daar zijn ons gratis fake dollars voor eten en drinken beloofd. De Amerikanen denken natuurlijk dat we nog steeds honger lijden in ons deel van de wereld, en dat we nog afhankelijk zijn van Marshall-hulp. Gezien ons magere voorkomen, obviously. In eerste instantie blijken de prijzen zodanig hoog, dat de gratis dollars tamelijk waardeloos schijnen. ‘On-Amerikaans-krenterig’, denk ik. Maar gaandeweg de avond worden vanuit een grote plastic emmer telkens weer nieuwe dollars uitgekeerd. Dikke mik!
KT
Licht beschonken wankelen we daarom naar een evenement waar we eveneens voor uitgenodigd zijn. KT Budde-Jones, de altijd-enthousiaste PR-lady van Stallion-51, stelt ons voor aan de dames van de KvK van Kissimmee (‘ChristenUnie’ maakt mijn iPhone ervan!). We beloven meteen dat we heel vliegend Nederland via dit uit neon-reclames opgebouwde stadje naar Sun&Fun zullen dirigeren. En zitten even later op een prachtig terrasje Chardownnaaye te slurpen, met heerlijke mini-broodjes. Met uitzicht op het fraaie bochtenwerk van Lee Lauderback die met zijn Mustang Crazy Horse, voorzien van stroboscopen, de openings-act van de S&F-night show op zijn naam zet.
Dubbel
Verschillende vliegtuigen met lampjes en vuurwerkjes doorkruisen vervolgens het steeds donker wordende zwerk. Prachtig. Zeker als je ze dubbel ziet van de drank. Maar een enorme hoosbui, de eerste die ik hier in drie weken meegemaakt heb, stopt de show abrupt. Ik zet mijn klapstoeltje onder de vleugel van de P-51B ‘Berlin Express’, en kijk toe hoe de laatste deelnemer zich vuurspuwend door de regenvlagen worstelt. Om me heen zie ik maar liefst zes Mustangs. Want alle drie worden ze één keer gereflecteerd in de waterlaag die zich op het platform aan het vormen is. De beroemde laminar flow van de Mustangvleugel blijkt uiteindelijk toch onvoldoende om het hemelwater te doen vastkleven, en gaandeweg word ik zeiknat.
Ach, wat dondert het. Gewoon de iPhone in de altijd-parate Subway-zak gefrommeld, en via bewuste shock cooling de middaghitte afvoeren. Rain and Fun.
Goof Bakker
Pre-order nu: schaalmodel van de gloednieuwe KLM A321neo
Nu te bestellen in de webshop! Let op: limited edition.
Verschillend
VWO