Vandaag start een nieuwe serie interviews bij Up in the Sky. Centraal staan Belgen, die actief zijn in de luchtvaart. Dat kan zijn vanwege hun beroep, hun hobby of beide. Het spits wordt afgebeten door Eric Coeckelberghs, wiens prachtige achternaam niet zou misstaan in een van de romans van Hubert Lampo. Eric is ook bij vele Nederlandse luchtvaartfotografen geen onbekende. Dat komt onder andere door zijn Air-to-Air Academy. Maar wie is Eric, hoe is zijn luchtvaartpassie begonnen?
Wil je je even voorstellen aan de lezers van Up in the Sky?
Ik ben gewoon Eric voor iedereen, ik vind het irritant als iemand me met m’n familienaam aanspreekt. Ik ga stilaan naar de 50 toe, waarvan gelukkig al 40 jaren als luchtvaartliefhebber! Ik was een jongen die vroeger aan het hek stond te kijken naar vliegtuigen. En net als iedereen wilde ik natuurlijk piloot worden, al spraken fotografie en media me toen ook al erg aan. Ik heb inmiddels al 20 jaar een kleine firma in transport, die me nog steeds toelaat erg flexibel te zijn. En dat is nodig, want soms doen er zich in de luchtvaart last minute kansen voor, die ik niet graag voorbij laat gaan.
Hoe ben je als kind in aanraking gekomen met de luchtvaart?
Ha, dat is een mooie….heel simpel, door de Lockheed F-104 Starfighter! Ik was een jaar of acht toen ik die geweldige machines vaak zag overvliegen. Ik woonde in Tienen, dat is op zo’n kilometer of zeventien van de luchtmachtbasis Beauvechain. Heel actief in die tijd en toen thuisbasis voor de Belgische Starfighters én het legendarische team ‘Slivers’. Het zal me altijd bijblijven hoe ik vaak met de fiets vanuit Tienen naar de basis reed en uren aan de rand van de weg zat om die fantastische F-104’s te zien vertrekken en landen. Het was nog de ‘koude oorlog’ periode (late jaren ’70) en fotograferen, zelfs een beetje rondhangen werd absoluut niet toegelaten. De mooiste plaats en beste herinnering was ongeveer op het einde van de basis langs de afsluiting. De startbaan van Beauvechain is een beetje bol en in de zomer werd het zicht belemmerd door graanvelden. Als er dus een F-104 opsteeg kon ik ‘m heel goed horen en zag dan plots die staart in een razende vaart over dat graan heen gaan. Ter hoogte van waar ik stond kwam de Staf dan los van de grond. Hoewel ik inmiddels de meeste types al air-to-air gezien heb, is er nooit meer een vliegtuig gebouwd dat een dergelijke indruk kon nalaten op mij als luchtvaartliefhebber…de snelheid, de rook, de raketvorm en natuurlijk het geluid!
Hoe is jouw passie voor air-to-air fotografie begonnen?
Ergens rond 1975 heb ik m’n eerste foto genomen en toen al dacht ik dat de mooiste manier om een vliegtuig te kieken gewoon in z’n natuurlijk omgeving is….in de lucht dus. Ik keek wel erg op naar de fotografen die dergelijke kansen kregen, al waren dat vaak mensen die gewoon bij een luchtmacht werkten. Het was pas bij de komst van de grote pionier Katsuhiko Tokunaga dat ik besefte dat door hard werken en niet te snel opgeven ik misschien ooit diezelfde mogelijkheid zou kunnen krijgen! Qua fotoapparatuur heb ik alles van Canon, zeven fullframe bodies en een reeks van lenzen, hoewel je bij air-to-air maar een paar goede lenzen nodig hebt. Ik heb een grondige hekel aan al dat gezeur over welk merk nu het beste is. Nikon of Canon, dat maakt helemaal niks uit. Het is nog steeds degene die op het knopje drukt die uiteindelijk bepaald hoe de foto eruit zal zien. En wat ze tegenwoordig in je smartphone stoppen is beter dan de digitale camera’s van vijf jaar geleden…
Kun je iets vertellen over het ontstaan van de Aviation PhotoCrew?
Ik heb de Aviation PhotoCrew opgericht in 2008, omdat je als team veel sterker staat en grote uitdagingen met veel plezier aangaat. Toen ik pas begon met het idee van de Air-to-Air Academy kreeg ik nogal wat kritiek van sommige zelfverklaarde ‘professionele’ fotografen. Zij vonden dat ik de air-to-air mogelijkheden niet zomaar moest gaan delen met andere enthousiaste luchtvaartfotografen. Het moest iets blijven voor de ‘elite’… Nou, ik was toen twee keer zo gemotiveerd om het concept uit te bouwen tot wat het vandaag is, het meeste gekende luchtvaart foto/video team in de wereld. Ik ben voorstander van het delen van kansen met elkaar. Inmiddels bestaat de Aviation PhotoCrew uit acht mensen, die allemaal gekozen zijn op dezelfde eigenschappen: vriendschap, teamspirit, motivatie en kwaliteit van het fotowerk. Bovendien heeft iedereen een extra taak naast het maken van foto’s. Zo hebben we een crewmember voor de website, iemand die het roadmanagement doet, twee photoflight planners, een geweldige graphic designer en een videograaf. Ik krijg regelmatig vragen van andere fotografen over crew membership van de Aviation PhotoCrew, maar die houd ik meestal af. Tenzij iemand er écht bovenuit steekt….zo zullen we in september een negende crewmember verwelkomen.
Hoe heb je de Air-to-Air Academy opgericht?
De Air-to-Air Academy is een concept dat gelijk met de Aviation PhotoCrew werd opgestart. In het begin organiseerden we zelf events, waarbij we fotografen initiatie gaven in de prachtige wereld van de air-to-air fotografie. Met theoretische cursussen van A–Z en natuurlijk het praktijkgedeelte… fotovliegen! Zelf organiseren bleek echter behoorlijk duur en verlieslatend in die eerste jaren. Daarom hebben we het concept aangepast en werken we nu vaak samen met de grootste airshows of militaire oefeningen in Europa. Het is wereldwijd nog steeds een uniek concept dat we de mogelijkheid hebben op zo’n grote schaal, en in zo’n goede samenwerking met ontzettend veel luchtmachten en airshow- organisatoren, fotovluchten kunnen uitvoeren. Daarmee maken we de droom waar van heel veel fotografen. Het succes kun je ook makkelijk afleiden aan de nationaliteiten van de deelnemers….letterlijk de hele wereld! Naast vrijwel alle Europese landen noem ik USA, Canada, Zuid-Afrika, Kaaiman Eilanden, Japan, Israël, Zuid-Korea, Brazilië, India en China. We hebben honderden fotovluchten uitgevoerd, waarbij fotografen de kans kregen een bijna eindeloze reeks fantastische vliegtuigen air-to-air vast te leggen. Van Cessna 150 tot F-16 en alles wat daar tussenzit. Vaak wordt onderschat hoeveel werk er bij een air-to-air fotosessie komt kijken. Denk alleen maar aan het verkrijgen van toestemmingen, veiligheid, vliegplan, etc. Op al deze cruciale punten hebben we een wereldvermaarde reputatie opgebouwd, iets waar we erg trots op zijn!
Wat is je meest memorabele fotosessie geweest en wat zijn je toekomstplannen?
Favoriet is natuurlijk the ‘old’ metal, een F-4 Phantom onder je voorbij zien vliegen, of de eerste keer een Boeing 737 voor je neus zien hangen, een nieuwe luchtmacht, jets die flares afvuren, et cetera. De meest memorabele vlucht blijft de allerlaatste vlucht van de Vickers Vimy naar het museum: een ongelofelijk uniek ( en groot ) vliegtuig uit de jaren ’20 van de vorige eeuw dat op een glorieuze herfstnamiddag voor je lens hangt… met een regenboog op de achtergrond! Voor de toekomst wil ik de mogelijkheid verder uitbreiden om samen met de hele Aviation PhotoCrew en bevriende fotografen van over de gehele wereld onze hobby en de fijne momenten met elkaar te delen…. in de lucht met een paar jets voor je lens! Er liggen hele mooie plannen op de plank en de samenwerking met grote instanties wordt steeds beter. Ik vermoed dat we nog aardig wat fantastische vluchten mogen beleven in de nabije toekomst.
Heb je nog een leuke anekdote tot slot?
Een tankvliegtuig zoals de KC-135 heeft meestal een aantal straaljagers achter zich die hun brandstoftanks komen bijvullen terwijl ze een missie vliegen. Hoe uitzonderlijk zou het dan zijn om zo’n gigantisch vliegtuig achter ons fotovliegtuig te zien verschijnen? Het was tijdens de TigerMeet van 2010 op de vliegbasis Volkel dat we deze gelegenheid kregen, met de nodige hindernissen erbij…. We waren reeds een andere fotomissie aan het vliegen, waardoor we niet de piloten van het tanktoestel hadden kunnen briefen ( essentieel voor een goede voorbereiding ). Eenmaal terug op de grond wist ik dus dat onze ‘once in a lifetime chance’ verloren was, omdat de flightcrew van de tanker al in de cockpit zat. Via een militaire fotograaf, die mee was op onze vlucht, is er toen contact gemaakt met de vliegbasis Eindhoven. Vandaar zou de KC-135 vertrekken. Uiteindelijk is een van de mechanics met zijn telefoon nog snel aan boord van de tanker gegaan om ons rechtstreeks in verbinding met de piloten te brengen. Ze stonden op het punt om op te starten, maar de briefing werd alsnog correct uitgevoerd. Toen we met onze Skyvan photoship twintig minuten later op 7.000 voet boven de wolken zaten, hing de KC-135 tanker te wachten op ons….uniek, uniek, uniek! De moraal van dit verhaal: geef niet te snel op!
Foto’s van de Aviation PhotoCrew zijn te zien op www.aviation-photocrew.com en op Facebook.
Amsterdammers: leer vliegen op Teuge!
Vanaf de A10 Zuid is het maar een dik uur rijden naar de zes (!) vliegscholen op vliegveld Teuge. Voor een enkele les is dat te veel. Maar als je bijvoorbeeld met twee personen twee lesvluchten van drie kwartier boekt, of twee lessen op één dag doet, loont het wél de moeite. En er zitten nog andere voordelen aan… Meer weten? Stuur een mail naar [email protected]. Doen!
Verschillend
VWO