De 28-jarige Robin Bamps uit Kortenberg (vlakbij landingsbaan 25L van Brussels Airport) behoort ongetwijfeld tot de bekendste civiele vliegtuigspotters van België, ja misschien zelfs wel van de Benelux. Dat komt niet alleen omdat hij nogal reislustig is, maar ook omdat hij al z’n Facebook- vrienden in een rap tempo en in vier talen informeert over z’n spottershoogte- en dieptepunten (‘Unfortunately…’). Robin is al 15 jaar een gepassioneerd vliegtuigspotter en luchtvaartfotograaf. Daarnaast verzamelt hij allerlei airline gadgets en werkt hij al 10 jaar op de luchthaven Zaventem. Ondanks zijn drukke leven vond hij tijd voor een interview met Up in the Sky.
Hoe ben je in je jonge jaren in aanraking gekomen met de luchtvaart?
Tot 2005 woonde ik nog zo’n 70 kilometer van hier. Maar toen ik klein was, werd er in de zomervakantie door mijn ouders haast jaarlijks een toeristisch daguitstapje naar de luchthaven gemaakt, om ‘vliegtuigjes te kijken’. Ik vond dat telkens heel erg leuk! Maar het heeft dan nog een hele poos geduurd eer ik me er echt in ging verdiepen. Als kind had ik namelijk vliegangst, totdat er in het jaar 2000 achter mijn rug een vliegreis naar Turkije werd geboekt. Nadat ik tijdens de heenvlucht vrij snel mijn angst overwonnen had, nam ik aan de gate voor de terugvlucht mijn eerste plaatjes door het raam. Bij mijn volgende bezoek aan de luchthaven, een jaar later, ging het fototoestel mee. Al vrij snel had ik begrepen dat landende vliegtuigen fotograferen niet echt handig was met een compactcamera, dus werd er een eerste (analoge) spiegelreflexcamera aangeschaft. De spottersmicrobe had me meteen beet, en toen ik vervolgens in de zomer van 2005 verhuisde naar vlakbij de luchthaven, was het hek helemaal van de dam!
Wat voor werk doe je in de luchtvaart?
Vanaf het moment dat de hobby een hoogvlucht nam, was het mijn grote droom om ooit op de luchthaven te werken. Dit werd dan nogmaals aangewakkerd door een fantastische reeks op de Vlaamse openbare omroep, getiteld ‘Het Leven Zoals Het Is: Luchthaven’. Bijgevolg begon ik te solliciteren naar een studentenjob op de luchthaven. In de zomer van 2006 kwam deze droom uit, toen ik voor grondafhandelaar Aviapartner aan de slag kon bij de cleaning-afdeling. Later werd deze studentenjob mijn vaste job. Een klein decennium en vijf overnames later was de tijd echter rijp voor een nieuwe uitdaging op de luchthaven. Ik ging aan de slag als airside bewakingsagent.
Hoe heb je de aanslag van eind maart op ‘jouw’ vliegveld beleefd?
Intens en van dichtbij. Toen de aanslag gebeurde, was ik aan het werk. Ik heb de knallen zelf niet gehoord, maar een tiental minuten later bereikten de eerste berichten over de aanslag mij. In de eerste plaats was ik bezorgd over mijn collega’s die in de vertrekhal aan het werk waren. De omvang van de ravage was eerst nog erg onduidelijk. Pas een hele poos later werd duidelijk dat er ook doden te betreuren waren. Onschuldige mensen: passagiers, kinderen, collega’s. Mijn wereld stortte in, ondanks dat ik wel besefte dat zoiets ooit kon gebeuren. Maar nog zwaarder was voor mij de dag na de aanslag: toen ik via een andere weg naar de werkpost moest en één voor één de nog aanwezige toestellen leeg zag vertrekken, wie weet voor hoelang en sommige zelfs voor goed… Diezelfde avond was er door het luchthavenpersoneel een wake georganiseerd. De slachtoffers kregen toen plots een gezicht en duizenden werknemers van de luchthaven trokken verenigd in verdriet en met kaarsen in de hand in een stille mars richting luchthaven, om vervolgens de kaarsen en bloemen neer te leggen. Op dat moment werd het zelfs voor mij even teveel en barstte ik in tranen uit.
Waar bestaat je luchtvaarthobby uit?
In de eerste plaats uit een kleine honderdduizend vliegtuigfoto’s. Daarnaast werd door mijn luchthavenjob ook de interesse aangewakkerd om allerlei gadgets te verzamelen, in het bijzonder safety cards. Ik vind het vooral in het tijdperk van de digitale fotografie erg fijn om ook iets ‘tastbaars’ van de vliegtuigen te bezitten. Zeker met het oog op de toekomst, als er een reeks luchtvaartmaatschappijen verdwijnen en vliegtuigtypes definitief met pensioen gaan.
Momenteel omvat mijn verzameling bijna 4.000 verschillende safety cards, waaronder enkele zeer bijzondere exemplaren. Bij mijn persoonlijke favorieten horen onder andere de Lockheed C-5 Galaxy van de US Air Force, de Boeing 747SP van Bahrain Royal Flight, de Boeing 707 van Romavia en de Ilyushin IL-62 en Tupolev TU-134 van de Ukraine Air Enterprise. In het bijzonder bij de kaarten van zulke vipkisten, is het erg boeiend om een beeld te krijgen van de binnenkant van het vliegtuig.
Wat is voor jou de kern van het vliegtuigspotten?
Het verzamelaspect. Ik zou graag zoveel mogelijk vloten volledig op foto hebben, maar natuurlijk is dit een utopie. Ik spits me vooral toe op logojets en bijzondere kisten enerzijds, en op de fotomogelijkheden rondom de verschillende luchthavens en het aldaar heersende klimaat anderzijds, dit alles in functie van mijn budget. Graag heb ik de kisten 90° van de zijkant, met de registratie zichtbaar, zonder hekken of andere obstakels op de voorgrond en met mooi licht en een zonnetje op de kist.
Je maakt vele spottertrips binnen en buiten Europa. Wat is een van de meest memorabele?
Een last-minute trip naar Genève in oktober 2012. Vlak voor het slapengaan las ik op een forum dat ‘s anderendaags aldaar de Kuwait 747 moest komen, alsook een A340-600 van Etihad. De kans op de F1 logojet was 1 op 3. Dit alles bij een prachtige weersvoorspelling. Ik had toen nog geen eigen vervoer, maar gelukkig was een goede kennis van me ook nog wakker en bereid om midden in de nacht meteen erheen te vertrekken! Kort na aankomst bleek het een gok beloond met de jackpot: los van de Kuwait 747 kwam effectief de F1 logojet van Etihad binnen, als kers op de taart voorafgegaan door een 747SP van Saudi Arabian Royal Flight. Na 11 jaar vliegtuigspotten had ik eindelijk mijn eerste 747SP te pakken. En dit alles in een prachtig herfstzonnetje en met de bergflanken van de Jura op de achtergrond. We besloten eenmaal te overnachten en als toemaatje kwam er de volgende ochtend ook nog een tweede logojet van Etihad voorbij!
Heb je een favoriet vliegveld om te gaan spotten en wat is je favoriete vliegtuig?
Tot en met 2006 was Frankfurt am Main met grote voorsprong mijn favoriete veld. Na het sluiten van het militaire gedeelte, de bouw van een vierde runway, een aantal grote fusies en de forse groei van ‘home carrier’ Lufthansa, is Frankfurt wat plaatsen naar beneden gezakt in mijn hitparade. Tegenwoordig verkies ik voor het winterseizoen Londen-Heathrow en voor het zomerseizoen Amsterdam-Schiphol. Ook hebben we hier op Brussels Airport ‘s zomers prachtige fotomogelijkheden als bij een strakke noordoostenwind de dwarsbaan 01 in gebruik is. Daarnaast is een bezoek aan Palma de Mallorca een jaarlijkse traditie geworden in de maand september. Andere favorieten zijn Genève en Zürich.
Qua vliegtuigen ben ik een grote fan van toestellen van Russische makelij (in het bijzonder de Tupolev TU-154 en de Ilyushin IL-76) en van klassieke Westerse jets (in het bijzonder ‘threeholers’ zoals de Douglas DC-10, de MD-11 en de Lockheed L-1011TriStar). De nieuwe generatie moderne en muisstille ‘plastieken’ vliegtuigen, zoals de Boeing 787 en de Airbus A350, spreken me hoegenaamd niet aan.
Heb je nog een leuk voorval uit je spottercarrière?
Er zijn er tientallen. Maar als ik er eentje moet uitkiezen, dan kies ik deze anekdote tijdens een trip naar Engeland in 2011. Ik maakte onderweg naar een show in Bruntingthorpe een stop op Londen-Stansted, met als doel de Oakland Raiders logojet van Air Asia X. Deze kwam er regelmatig langs op de toenmalige A340-lijndienst van Air Asia X uit Kuala Lumpur. Zo ook eerder die dag. Na een poosje kwamen er echter gitzwarte wolken aanzetten, met de A340 nog aan de gate, kort voor zijn geplande vertrektijd. Door alles in te pakken, naar de auto te lopen en na de bui terug te komen, zou ik mogelijk het vertrek missen. Dus besloot ik om me over mijn fotomateriaal heen te buigen en zo de stortbui te laten passeren. Ik was echt zeiknat! Maar meteen na de stortbui kwam de zon weer tevoorschijn, en vertrok de kist vanaf een natte runway met een regenboog op de achtergrond.
Afronden wil ik graag met mijn lijfspreuk. Ik zeg altijd dat je om succes te oogsten in deze hobby de drie G’s nodig hebt, namelijk Geduld, Gedrevenheid en Geluk. En op dagen zoals bij die eerder besproken trips naar Genève en Stansted, maakten deze drie G’s de trip tot een schot in de roos!
Verschillend
