Mexit – Column Bjorn

Het is even stil geweest. De Hassertjes zijn namelijk naar de andere kant van de wereld verhuisd. Naar Brussel, om precies te zijn. In menig opzicht voelt het als thuiskomen. Toch ben ik in cultuurshock. Na tien jaar Down Under ken ik het Oude Continent kennelijk toch niet meer als mijn broekzak.

Dat komt door Brexit. De eerste dagen na onze aankomst verslond ik kilo’s kranten om me bij te laten praten over dit kennelijk hete hangijzer, zodat ik eens een voorzichtig vingertje in de lucht kon steken en voelen uit welke hoek de wind hier tegenwoordig waait. Het ging denk ik om weinig meer dan een storm in een glas water, veroorzaakt door een knetterend windje van voornamelijk bejaarde provincio’s. Schichtig en wantrouwend zaten zij kennelijk achter dusdanig veel geraniums verstopt dat ze niet in de smiezen hadden dat Britain al lang niet meer zo Great is. Verstoken van de digitale incontinentie van Facebook en Twitter’s oneliners moet het haast wel de eloquentie van Old Boy Boris Johnson en kornuiten zijn geweest die hen, heel eventjes en heel zachtjes, weer de fiere klanken van ‘Rule Britannia’ liet horen.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind democratie de minst slechte vorm van staatsbestuur en ik denk dat Brexit noch de ondergang van het Verenigd Koninkrijk noch die van de EU zal inluiden. Ik vind dan ook dat, nu een meerderheid van de Britse kiezers niet langer in Europese gemeenschap van goederen met ons getrouwd wil zijn, dit huwelijk snel moet worden ontbonden en de boedel netjes gedeeld. Maar ik sta er versteld van dat lege retoriek en klinkklare onzin een schip op de rotsen kan laten lopen.

Die Boris Johnson, bijvoorbeeld, is het toonbeeld van de elitaire upper middle class Engelsman. Eton, Oxford, bestuurspluche, dat soort werk. En aan de andere kant ‘Samen voor ons eigen’ en ‘Vechten voor De Kleine Man’. Heus?
Brexit zou een middelvinger zijn richting het Ancien Regime van de EU, dat in de Brexit retoriek steevast weggezet wordt als een ondemocratische slangenkuil. Toch telt het Europees Parlement nu maar liefst 751 rechtstreeks gekozen leden, terwijl minder dan de helft van de Europese kiesgerechtigden hun democratische rechten daadwerkelijk gebruiken. Die middelvinger had ik dan in de eerstvolgende Europese Parlementsverkiezingen opgestoken, niet in een nationaal referendum. Een in beginsel niet-bindend referendum zelfs, dat desondanks al tot het aftreden van Cameron heeft geleid. En de politieke ondergang van Johnson zelf. Als zelfbenoemde beste stuurman aan wal zette hij een nieuwe koers uit, om vervolgens zelf onder de voet gelopen te worden door een andere matroos. Over een slangenkuil gesproken.

Een recent advies van de Raad voor de Leefomgeving en Infrastructuur verergert mijn cultuurshock. Schiphol zou niet meer zo belangrijk zijn voor de economie dat een Mainportbeleid nodig is. Digitale infrastructuur en de kenniseconomie zijn het nieuwe zwart. Ik hoop maar dat dit geen onzin blijkt van upper middle class stuurlui aan wal. Ook een Mainport Exit is immers een eenrichtingsweg: Mexit.