Ik moest laatst in Spanje zijn. Niet voor vakantie, maar voor werk, helaas. Wist u dat Spanje vanuit Nederland één van de best bereikbare landen is? Vluchten in overvloed. Prijsvechters als Easyjet, Ryanair en vooral Vueling maken er de dienst uit en domineren de grote luchthavens.
Ondertussen wordt er veel geklaagd over vertragingen, zeker bij Vueling. Ik kan niet beoordelen of dat terecht is, want ik heb nog nooit met deze maatschappij gevolgen. Mij lijkt dat als je slechts 40 euro voor een retourtje Malaga betaalt – qua prijs het equivalent van een retourtje Groningen met de NS – je niet al te snel mag klagen. Maar wie ben ik?
Toen ik diezelfde avond terug naar Nederland moest en bij de security check op de Spaanse luchthaven aankwam, stond ik toevallig achter een Vueling-medewerker. Hij had althans een Vlueling-badge om zijn nek hangen en die legde hij opzichtig in het plastic bakkie (wat meestal quasi-sjiek een ‘tray’ genoemd wordt). We gingen allebei door de metaaldetector, hij eerst en daarna ik.
Toen we erdoor waren, werd zijn leren aktentas ‘eruit gepikt’ door security. Openmaken alstublieft, klonk er in het Spaans. In de tas bleek een grote rol duct-tape te zitten. Foutje van de scan-apparatuur? Maar nee hoor: “No permido, señor!”
Terwijl de Vlueling-man nog een beetje verbaasd stond te kijken, begon het tot mij door te dringen waarom dit niet mocht: met tape kun je van alles vastbinden – zoals handen, voeten, schakelaars en deuren. Dat kan in deze angstige tijden nooit de bedoeling zijn. Het was vast een foutje van de Vueling-meneer, die dit natuurlijk even vergeten was.
Maar niets daarvan. De man keek vol onbegrip naar de veiligheidsmedewerker en zei, in het Engels nota bene: “Why? It’s not dangerous!”
Dit leek mij riskant. Regel 1 op vliegvelden luidt immers: Gij zult niet in discussie gaan met personeel – d.w.z. mensen met een badge – hoe onredelijk ze ook zijn. Zelfs als je zelf ook personeel bent! Alles kan en zal namelijk tegen u gebruikt worden.
Ik zie het overigens vaak genoeg: dappere zakenmannen die net iets te luid mopperen dat het allemaal te lang duurt. Onwetende toeristen die tot vier keer toe niet willen accepteren dat ze die mega-fles Shampoo toch echt niet mogen meenemen. Arrogante Amerikanen met enorme koffers die ze helemaal leeg moeten maken, en die lopen te schreeuwen dat het in Amerika allemaal veel beter geregeld is. (Wat niet zo is.)
Het loopt meestal niet goed af met deze lieden. En dat liep het ook niet voor de Vueling-medewerker. De veiligheidsbeambte riep direct om versterking en daar kwamen al twee mannetjes met indrukwekkende pistolen aangehold.
De Vueling-medewerker leek het nog steeds niet te beseffen. “This is just stupid tape, not dangerous!” herhaalde hij nog een keer, nu enigszins vertwijfeld. Hoe kon de wereld zo tegen hem zijn? Het hielp niet. De tape werd terstond in beslag genomen. De mannetjes liepen direct weer weg en daar stond hij dan. Zonder duct tape.
Hoewel ik erg nieuwsgierig was, durfde ik hem natuurlijk niet te vragen waar hij die tape nou eigenlijk voor nodig had. Misschien was het helemaal geen medewerker van Vueling. Misschien was het wel een psychiatrisch patient. Of een terrorist. Of een undercover-agent.
In elk geval had hij een badge. En met mensen die een badge dragen op een luchthaven, moet je nooit in discussie gaan.