Als je ouder wordt, kijkt men anders naar je. Je bent veertig jaar oud, niet meer achttien lentes jong, bijvoorbeeld. Je kijkt ook anders naar jezelf denk ik. Toen ik achttien was keek ik vooral naar mezelf. Nu, zo’n vijfentwintig jaar later, kijk ik vooral naar onze Kleine Grote Man. Een ietwat onbezonnen gevoel van onkwetsbaarheid is langzaam maar zeker veranderd in een groot besef van kwetsbaarheid.
In die kwart eeuw gebeurt ontzettend veel in je leven. Niet gek dus dat je dan zelf ook verandert. Je wordt hopelijk wat wijzer, waarschijnlijk wat voorzichtiger en hoe dan ook ouder. Voor de een betekent dat misschien een koortsachtige ‘mid life’ impuls om de blik naar voren gericht te houden, om een tandje bij te schakelen in dat gevoel van onkwetsbaarheid. Voor mij betekent het, merk ik, wat vaker dan voorheen een blik in de achteruitkijkspiegel.
Begrijp me niet verkeerd, ik leef in het heden en niet in het verleden. Ik ben gezond, gelukkig en heb onnoemelijk veel meer om dankbaar voor te zijn. Die dankbaarheid neemt alleen maar toe als ik zo nu en dan eens terugkijk op de afgelopen veertig jaar. Het voelt dan alsof veel van mijn dromen uitgekomen zijn. Dromen waarvan ik op mijn achttiende niet eens wist dat ik ze had!
Zo herinner ik me uit de tijd dat ik zelf een Kleine Grote Man was een, voor mij onbenoembare, fascinatie voor het glooiende landschap van de streek waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht. Terugkijkend besef ik dat ik toen het gevoel had dat achter elke heuvel een nieuwe wereld schuilging. De ‘wanderlust’ die daar is ontkiemd heeft me de hele wereld doorgestuurd, en meer dierbare mensen, vreemde avonturen en bijzondere plaatsen op mijn pad gebracht dan ik ooit had durven dromen.
Wat carrière betreft: ooit ben ik klaargestoomd om ambtenaar te worden bij de EU. Een groter contrast tussen een grijs pak en de dynamiek van de luchtvaart is op het eerste gezicht moeilijk denkbaar. Ook voor mij. Luchtvaart sprak weliswaar altijd al tot mijn verbeelding, maar dan voornamelijk als een middel om mijn honger naar reizen te stillen. Dacht ik.
Tot vorige week, toen er uit de spelonken van mijn hersenpan spontaan een herinnering opdook.
We liepen door een groot park vlakbij Brussel. Het rook er naar pas gemaaid gras. Het was een prachtige zomerdag: de hemel was strakblauw en de hitte zinderde aan de horizon.
Ik werd me langzaam bewust van een diepe brom, die ergens van bovenaf, bijna onopgemerkt, het achtergrondgeluid van deze zomerdag binnensloop. Turend in de verte zag ik hoe een klein propellervliegtuig uitsteeg boven Zaventem, dat immers achter de glooiende heuvels lag. Dat geluid, die geur, dat landschap: in enkele seconden reisde ik veertig jaar terug in de tijd. Naar een plek die hemelsbreed nog geen honderd kilometer verderop lag.
Ik had heel even een gevoel van herkenning, heel even keek ik anders naar mezelf: luchtvaart is me misschien toch wel met de paplepel ingegoten. Het voelde namelijk als thuiskomen.
Unieke kans: win een proefles elektrisch vliegen!
Kom op 5 april langs bij E-Flight Academy op Teuge Airport en maak kans op een proefles elektrisch vliegen.
Verschillend
VWO