Een haast verontschuldigend “eeh…vermeerderen” klonk uit de luidsprekers. Ergens hoog boven de wolken maakte de Draken zich gereed voor een tweede low-pass. De aardige Belgische commentator wist dat de naverbrander deze keer ingeschakeld zou staan, en waarschuwde het publiek vast dat het geluidsniveau dus wel eens kon “verergeren”. Zelden heb ik iemand zichzelf zo snel, en mooi, horen herstellen. De man was zelf een luchtmacht veteraan, zo begreep ik uit zijn eerdere berichtgeving. Zijn passie voor de luchtvaart spatte al de hele ochtend uit de luidsprekers. Ik weet bijna zeker dat het gekrijs van een oude Zweedse straaljager hem als muziek in de oren zou klinken. Terwijl zijn enthousiasme net zo rap groter werd als die stip aan de horizon, verliet dat woordje “verergeren” zijn lippen. Voordat hij er erg in had. Vloeken in de kerk. Even hoorden we zijn twijfel. We voelden hoe hij naar woorden zocht. Betere woorden. De vele aficionados in het publiek, die ongetwijfeld zijn passie deelden, slaakten een collectieve zucht van verlichting toen een voldaan “vermeerderen” klonk. Een fractie van een seconde later ging zijn stem verloren in het gebulder van het voorbijrazende vliegtuig.
Samen met zijn Canadese maat gaf deze commentator deze vliegshow een prachtige dynamiek. Op de juiste momenten genoten ze, samen met het publiek, in stilte. Het unieke geluid van een Spitfire heeft immers geen gebabbel nodig.
Regelmatig maakten zij ons, op een aangename tussen-neus-en-lippen-door manier, deelgenoot van hun brede kennis. Bij de P38 Lightning wisten de mannen ons bijvoorbeeld te melden dat St-Exupery (“U weet wel, de schrijver van Le Petit Prince”) zijn allerlaatste vlucht maakte in dit type toestel. Terwijl de Lightning, in strakke formatie met een leeftijdsgenoot, de Corsair, soepeltjes zijn bejaardengymnastiek deed, merkten onze vrienden op dat deze twee oudstrijders hun tijd ver vooruit waren. Moderne jachtvliegtuigen schijnen namelijk nog steeds mee te liften op hun succesverhalen uit de jaren veertig van de vorige eeuw.
Wat Sanicole zo ontzettend charmant maakt is de kleinschaligheid. Zo heb je de professionals, met hun Extra en F16. Maar je hebt ook de lokale vliegclub, en een paar gasten die meteen na hun demonstratie alweer huiswaarts vliegen omdat ze de volgende ochtend weer gewoon de koeien moeten melken.
Het is kinderlijk eenvoudig om vast te stellen dat het een geweldige vliegshow is. Letterlijk. Mijn neefje was mee, en mijn zus meldde ‘s avonds dat ze hem had moeten onderbreken toen het de hoogste bedtijd was. Anders had hij vast en zeker nog uren langer willen napraten.
Volgend jaar bestaat Sanicole 40 jaar. Gaan!
Eindelijk terug: schaalmodel van de gloednieuwe Transavia A321neo
Nu te pre-orderen in de webshop! Let op: limited edition.
Verschillend
VWO