Een analyse van een luchtvaartmaatschappij in zwaar weer:
Het blijft de laatste tijd maar tobben met InselAir. Het Antilliaans Dagblad meldde dat er in het personeelsbestand wordt gesneden en er ook kritisch naar de bestemmingen wordt gekeken, met het doel om uit de (financiële) gevarenzone te komen. Dat InselAir nog steeds de naweeën ondervindt van de economische crisis in Venezuela, waardoor vele miljoenen dollars gegijzeld worden door de Centrale Bank van dat land, is genoegzaam bekend. De gevolgen lijken, indien geen structurele oplossing wordt gevonden, desastreus voor deze luchtvaartmaatschappij uit te werken.
Dat zou jammer zijn. InselAir vervult, bij gebrek aan betere alternatieven, een belangrijke rol in de bediening van de delen van het Koninkrijk in het Caribisch gebied en de omringende landen. De samenwerking met KLM door middel van een codeshare-overeenkomst maakte onderdeel uit van een gezamenlijk streven de Caraïbische regio zo goed mogelijk te bedienen. Helaas zag KLM (en in het kielzog TUI) zich door de problemen genoodzaakt dit arrangement op te schorten tot betere tijden aanbreken.
De vraag is of de maatregelen die het management van InselAir gaat nemen voldoende houvast bieden voor een structurele oplossing. Kostenbesparingen zijn uiteraard in beginsel een probaat middel om een betere balans in opbrengsten en kosten te brengen, maar tegelijkertijd moet er voor gezorgd worden dat er voldoende kritische massa blijft om een duurzaam business model te behouden. Dat geldt zowel voor de omvang en kwaliteit van de vloot als voor het netwerk. Het business model van InselAir is gericht op het creëren van een netwerk waarbij Curaçao de draaischijf is tussen Noord en Zuid Amerika en waarbij long- en shorthaul vervoer aan elkaar gekoppeld wordt. Daarvoor is de potentie zeker aanwezig.
De demissionaire regering van Curaçao staat mijns inziens dan ook voor een duivels dilemma. Het lijkt me niet een taak van de overheid om financiële impulsen te verschaffen om de levensvatbaarheid van een luchtvaartmaatschappij te garanderen. Er zijn in Europa voldoende voorbeelden voorhanden die hebben aangetoond dat dit een heilloze weg is, maar het laten omvallen van de luchtvaartmaatschappij lijkt me eveneens geen reële optie. Het bestendigen van de bereikbaarheid van het eiland maakt luchtvaart – en misschien tegen wil en dank – een publieke zaak.
De enige structurele oplossing is het vinden van een aantal geldschieters om de luchtvaartmaatschappij een solide financiële basis te verschaffen. Dat maakt ook de vraag of de vaststaande gelden uit Venezuela ooit vrij komen minder urgent.