Op ruim twee uur rijden van Las Vegas, in zuidwestelijke richting, ligt het vliegveld Barstow-Daggett (Californië). Het veld is gesitueerd tussen de Interstates 15 en 40 en ziet er op het eerste gezicht nogal armoedig uit. Een soort lange, smalle, half open hangaar/windvanger met afgebladderde witte verf, een paar kleine gebouwtjes, enkele sportvliegtuigjes en een half gesloopte Beechcraft Queen Air op het platform. Veel meer is er op het civiele gedeelte niet te zien.
Schijn bedriegt echter, want op Barstow-Daggett airport is ook een moderne faciliteit te vinden van het 2916th Aviation Battalion van de U.S. Army. Dit landmachtonderdeel maakt gebruik van Sikorsky UH-60 Black Hawk en Eurocopter (Airbus) UH-72 Lakota helikopters. Redacteur Remco de Wit van Up in the Sky sprak met twee helikoptervliegers, die zichzelf voorstellen.
Kun je jezelf even voorstellen aan de lezers van Up in the Sky?
Justin: Mijn naam is Justin Roland, ik heb de rang van Chief Warrant Officer three (adjudant-onderofficier) binnen de U.S. Army. Ik ben geboren en opgegroeid in Texas en sinds 2005 werkzaam bij de Amerikaanse landmacht. Ik vlieg op de UH-72 Lakota-helikopter.
Darrell: Ik ben Chief Warrant Officer two Darrell Lesikar en gestationeerd op Fort Irwin in Californië. Ik ben UH-60 Blawk Hawk-vlieger met als thuisbasis Barstow-Dagget (gelegen bij het centrale deel van de Mojave-woestijn).
Hoe is je interesse in helikopters begonnen?
Justin: Mijn belangstelling voor helikopters begon op zeer jonge leeftijd. Ik groeide op in een klein plaatsje in Texas. Mijn familie maakte deel uit van de vrijwillige brandweer. Mijn moeder was verpleegkundige en nam me vaak mee naar ongevallocaties, aangezien we geen oppas hadden. Daar heb ik vaak een trauma- of ambulancehelikopter zien landen.
Darrell: Als kind droomde ik er al van om te vliegen boven mijn stad. Ik maakte nep-cockpits in de garage van mijn vader en deed alsof een handdoek om mijn schouders vleugels waren. Pas op mijn 24e, na het zien van een aflevering van ‘The Newlyweds’ (waarin een helikopter landde op een verlaten plek op de Fiji-eilanden), kreeg ik door dat mijn jeugddroom werkelijkheid kon worden.
Waar heb je je opleiding tot helikoptervlieger gevolgd en op welke typen heb je gevlogen?
Justin: Ik heb mijn opleiding tot vlieger gevolgd bij de U.S. Army in Fort Rucker, Alabama. Bij de landmacht heb ik gevlogen op de Bell 206, Enstrom 280FX, Bell OH-58 A/C, Sikorsky UH-60A/L en de Eurocopter EC-145.
Darrell: Mijn eerste helikoptervlucht heb ik gemaakt bij Celebrity Helicopters in Compton, Californië. Bij dat bedrijf heb ik vervolgens ook mijn vliegbrevetten gehaald inclusief Certified Flight Instructor. Ik heb les gehad op de Robinsons R44 en R22 en heb later ook gevlogen op de Enstrom 280, Bell 206 en zelfs op een Cessna 172. Toen ik in dienst kwam bij de U.S. Army, heb ik eerst les gehad op de Bell 206 en OH-58, voordat ik mocht vliegen op de UH-60 in verschillende versies.
Waarom heb je gekozen voor de landmacht en niet voor de luchtmacht/marine of een civiele helikopter operator?
Justin: Voor mij was de U.S. Army de snelste weg om vlieger te worden. De landmacht was het enige krijgsmachtonderdeel, waarbij je als onderofficier vlieger kon worden. Ik hoefde dus niet eerst naar het HBO/Universiteit. Ik heb een paar vlieglessen gehad bij een civiele vliegschool, maar dat werd me te duur. Ik ben vaderlandslievend en wil graag iets doen voor mijn land. De U.S. Army was de perfecte keus.
Darrell: Mijn keuze voor de U.S. Army was gemakkelijk. Ik wil mijn hele leven al graag mijn land dienen en speelde als kind soldaatje (met mijn groene Army-baret op) in de ‘jungle’ in onze achtertuin of op de stranden van Huntington Beach. Ik heb een tijdje zowel militair als civiel gevlogen. Dat was in Hawaii, toen ik daar gestationeerd was. In mijn vrije tijd vloog ik toeristen rond over Ohau.
De UH-60 is een vrij oud ontwerp (eerste vlucht in 1974). Is de helikopter nog berekend voor zijn taak?
Justin: Vraag mijn buurman maar, hij is UH-60 vlieger.
Darrell: De UH-60 is de meest veelzijdige helikopter waarop ik ooit heb gevlogen. Ik heb bij de U.S. Army bewust dit type uitgekozen om in te vliegen. Ik heb het idee dat deze helikopter z’n taken prima kan uitvoeren en zelfs geschikt is voor taken, die nog ontdekt moeten worden. Luchtvaart vindt in zekere zin zichzelf opnieuw uit en de Black Hawk zal daar zijn rol bij spelen. Oudere UH-60’s, die de landmacht heeft afgestoten, worden door civiele bedrijven gekocht en onmiddellijk weer in gebruik genomen.
Hoe ziet een gemiddelde vliegdag van jou er globaal uit?
Justin: Op een normale missiedag ben ik twee uur voor de start aanwezig. We gebruiken die tijd voor pre-flight checks en de briefing. Na onze vlucht van 15-20 minuten arriveren we op de trainingslocatie. Daar krijgen we onze taak en trainingsdoelen te horen: het ondersteunen van de grondtroepen. Dat kan één tot maximaal acht uur duren. Als de training afgelopen is keren we terug naar Barstow. Daarna de post-flight bezigheden en de evaluatie, zodat we de training en ons zelf kunnen verbeteren.
Darrell: Mijn dag lijkt waarschijnlijk erg op die van elke andere militaire job. Ik ben in de eerste plaats soldaat, daarna pas vlieger. Mijn dag verloopt goed georganiseerd en lijkt veel op die van Justin met pre-flight checks, berekeningen maken, het weer controleren et cetera. Na de (veiligheids)briefing maken we de heli gereed voor vertrek. Het halen van de vertrektijd is grotendeels te danken aan de ondersteuning van flight operations en onderhoudspersoneel. Als we terugkeren van een vlucht maken we de heli gereed voor de volgende missie. Na de de-briefing ondersteunen we onze eenheid met wat voor werk maar nodig is.
Kun je een beschrijving geven van jouw taken tijdens oefeningen op het Fort Irwin Training Center?
Justin: Onze rol tijdens de oefeningen is luchtsteun geven aan de ‘opposing force’ (OPFOR), de oefenvijand. Wij bootsen vijandelijke acties na om te kijken hoe een trainingsunit reageert op een bepaalde situatie.
Darrell: Fort Irwin is een speciaal gebied, waar eenheden getraind worden op elk mogelijk oorlogsscenario. Het wordt wel de ‘Super Bowl’ onder de trainingsgebieden genoemd. Als de eenheden hier op training komen, hebben ze al heel wat andere trainingen succesvol afgerond. Hier op Fort Irwin kunnen ze aan de bevelhebbers van de U.S. Army laten zien, hoe goed ze hun gespecialiseerde taken kunnen uitoefenen.
Mijn belangrijkste taak is het efficiënt vervoeren van VIP-bezoekers en ander personeel in het trainingsgebied. Verder kunnen we ondersteuning bieden door het vervoeren van goederen, externe vracht en het uitvoeren van luchtlandingsoperaties.
Hoe is het om te wonen en te werken in de vooral zomers hete Californische woestijn?
Justin: Leven in de woestijn heeft zijn voor- en nadelen. Het bergachtige gebied geeft je een mooi uitzicht, maar als je iets wil doen moet je minimaal een half uur rijden. De hete zomers zijn een uitdaging om te vliegen, want de helikopter heeft dan minder power tot zijn beschikking. Het is wel een perfect gebied om je vliegvaardigheden te testen en te trainen.
Darrell: De hete Californische woestijn is een prima plek om de uitdagingen van een woestijnoorlog te ervaren. De hitte is onvermijdelijk en een noodzakelijk kwaad om ‘te trainen zoals we vechten’. Ik denk dat ik nooit aan de hitte wen, veel water meenemen op een missie is absoluut noodzakelijk. De woestijn heeft ook een leuke verrassing voor je in petto: na een hete dag kan het ’s nachts flink koud worden, zeker in de periode van december tot begin maart. Het leren kennen van de omgeving is net zo belangrijk als het leren kennen van de helikopter waarmee je vliegt.
Wat zijn je toekomstplannen qua vliegen?
Justin: Voorlopig wil ik mijn vliegcarrière bij de U.S. Army voortzetten. Laten wil ik mijn droom volgen en vlieger worden op een ambulancehelikopter.
Darrell: Ook ik wil bij de landmacht blijven vliegen en mijn kennis en kunde op de grond en in de lucht verder verbeteren. Ik vond de interactie met mensen erg leuk toen ik civiel vloog. Maar dat geldt ook voor de diversiteit en complexiteit van het militaire vliegen. Als ik een manier kan vinden om beide te combineren, zal ik het niet nalaten.
The author wishes to thank the men and women of the 2916th Aviation Battalion U.S. Army for their great hospitality and cooperation during his visit.
Dit is het vierde artikel van een serie over luchtvaart in Las Vegas en wijde omgeving.