Wat hebben Alitalia en Air France gemeen? Beide luchtvaartmaatschappijen moeten drastisch reorganiseren en kosten besparen om de concurrentie zowel binnen Europa als daarbuiten het hoofd te kunnen bieden en bij beide maatschappijen lijken de werknemers lastig te overtuigen dat het één voor twaalf is. De sense of urgency lijkt totaal te ontbreken bij de werknemers en de vakbonden die hun belangen behartigen en alle plannen en voorstellen van het management lijken te stuiten op een muur van verzet en de verkrampte arbeidsverhoudingen lijken er niet beter op te worden.
Voor Air France is Boost de lakmoesproef. Alitalia dendert voor de zoveelste keer richting de afgrond na jaren lang een sukkelend bestaan te hebben geleid. Een dinosaurus met laatste stuiptrekkingen. De vraag is dan ook wat er nu gaat gebeuren. De Italiaanse regering heeft wat dat betreft een “reputatie” hoog te houden. Elke keer als de Italiaanse dino de afgelopen jaren het loodje dreigde te leggen, werd de patiënt weer aan het financiële infuus gelegd. De Brusselse elite deed er het zwijgen toe en draaide het hoofd weg om wat als ongeoorloofde staatssubsidie moet worden aangemerkt. Gelijke monniken, ongelijke kappen. De andere Europese airlines en overheden bleven ook angstvallig stil. Tot voor kort was de AEA nog een solide gezelschap dus waarom de rust in de herensalon verstoren. Wat concurrentievervalsing; die komt toch alleen van buiten?!
Het valt lastig te voorspellen wat er uiteindelijk zal gebeuren, maar moet de deconfiture van Alitalia als ernstig worden beschouwd? Ik wens het te betwijfelen. De Italiaanse markt is een interessante maar vooral een grote markt. Ik kan me voorstellen dat naast Vueling EasyJet en Ryanair al staan te trappelen om aan het gat dat valt in de bediening van de Europese markt invulling te gaan geven. De Italiaanse consument ook weer tevreden, want die gingen al jaren gebukt onder het juk van deze mastodont. EasyJet zoekt na de Brexit nog een hoofdvestiging in Europa om de historische rechten op het Europese continent veilig te stellen, dus ook de Italiaanse regering weer happy. Hebben ze daar ook geen omkijken meer naar, want deze jongens houden tenminste hun eigen broek op. Jammer, maar alle inspanningen van en financiële impulsen door Etihad lijken verspilde moeite te zijn geweest, dus dat geld kan worden afgeschreven. CEO Hogan likt de wonden. Sometimes you win, sometimes you loose.
De Europese interne markt heeft ervoor gezorgd dat we tegenwoordig alleen nog maar mogen spreken over Europese luchtvaartmaatschappijen. Nationaliteit is, met wat uitzonderingen hier en daar gelaten en verspreid over de verschillende continenten, overboord gegooid. Hier liggen de kansen voor andere Europese spelers om de hub Milaan daadwerkelijk te gaan ontwikkelen en Zuid Europa daarmee een betere internationale en directe connectiviteit te verschaffen. Laat die low cost jongens maar de feeder diensten doen.
De gretigheid die de heer Carsten Spohr van Lufthansa al eerder aan de dag legde in zijn expansiedrift en samenwerking, zou ook nu wel weer een rol kunnen spelen in de positionering van de STAR alliantie op deze belangrijke markt. De enige verliezer lijkt vooralsnog de Paus te zijn; die raakt zijn groene speeltje kwijt. Ik zie hem nog niet zo gauw met een low cost carrier de wereld over vliegen, maar waar een wil is, is een weg en de Italiaanse regering zal ongetwijfeld daar wel een gesubsidieerde mouw aan weten te passen. Eind goed, al goed.
Verschillend
