Flight review: Myanmar ATR72 | Video

Mandalay – Heho (Myanmar)
7Y-131 ATR72
Seat: 1A
Waardering:

Bus vs ATR
Hoewel Heho en Mandalay nog geen 300 kilometer uit elkaar liggen, duurt de rit per bus zo’n 12 uur. Een vlucht in een ATR duurt nog geen half uur en leek ons daarom een leuk alternatief. In Myanmar vliegen een handvol twijfelachtige maatschappijen die toevallig bijna allemaal met ATR72-toestellen vliegen, hetzelfde vluchtschema hanteren én dezelfde prijzen rekenen voor toeristen. Wij boekten bij Golden Myanmar Airlines, voor €48 per persoon enkele reis.

Incheck
De dag voor vertrek belden we netjes om onze stoelen te bevestigen, iets ouderwets wat in Myanmar nog de gewoonste zaak van de wereld. Op de dag van vertrek kwamen een uur vertrek aan op de luchthaven van Mandalay, die op 40km van de stad ligt. De rit ernaartoe duurde daarom al langer dan de vlucht zelf. Bij de incheckbalie, stond een rij koffers en twee medewerksters met wat lijsten en een stapel instapkaarten. Daar bleek ook dat de vlucht werd uitgevoerd door Yadanarpon Airlines. Een medewerkster streep onze namen af van een lijst, pakte twee naamloze instapkaarten en niette twee kaartjes met wat handgeschreven nummers – de bagagetags – eraan vast. Ze zei daarbij dat onze vlucht van gate 11 of 12 zou vertrekken, net zoals bijna alle vluchten van vandaag. Ook zei ze dat we geen vaste plaatsen hadden aan boord, we konden zitten waar we wilden.

Controle
De veiligheidscontrole was nogal willekeurig: de ene persoon werd wel gefouileerd, de andere niet. Het flesje water dat nog in de tas zat, kon gewoon mee. Na de controle was er nog een instapkaartcontrole, daarna volgde een spookachtige terminal met een handvol schoonmakers, gesloten taxfree-winkels en verlaten wachtruimtes. Opvallend was ook dat gates voor internationale en binnenlandse vluchten niet van elkaar gescheiden zijn. Vanaf de wachtruimte bij gate 6 hadden we uitgestrekte panorama’s over zowel de verlaten terminal als de landingsbaan, taxibanen en tarmac.

Boarden
Zo’n half uur voor vertrek liepen we naar gate 11, waar boarden nét begon. Nadat we met zo’n 15 andere passagiers in een bus zaten, reden we richting de klaarstaande ATR 72-600. Het 19-jarige toestel was weer in eigendom van Air KBZ en vloog de eerste 14 jaren rond in de VS. Via de achterdeur gingen we naar binnen, waar we een voorverpakte tissue kregen. We mochten op rij 1 zitten, naast de nooduitgang. De stewardess legde ons uit dat we de deur echt alleen maar mochten openenen in een noodgeval. Er was volop beenruimte, natuurlijk omdat we bij de nooduitgang zaten, maar ook de andere stoelen stonden flink uit elkaar. De rugleuningen stonden wel vast, maar voor een vlucht van 25 minuten maakt dat natuurlijk niet uit. De veiligheidsinstructies werden getoond terwijl we taxiden naar de startbaan. Ruim 10 minuten voor de officiële vertrektijd stegen we op richting Heho.

Service aan boord
Direct nadat het lampje voor stoelriemen uitging, kwam een stewardess langs met een dienblad met kopjes water en frisdrank, gevolg door een collega met een mandje met snoepjes. Nog een paar minuten later werden alle kopjes opgehaald en verwelkomde de piloot ons via de intercom aan boord, waarna hij ook meteen de landing inzette. Na een vlucht van 20 minuten raakten we de landingsbaan van Heho. Een deel van de passagiers stapte met ons uit, een groter deel bleef zitten tot een volgende luchthaven. Tegelijk met ons reed een karretje met een handvol koffers naar een hal, de bagage- en aankomsthal van Heho.

Conclusie
Vliegen in Myanmar is net even anders dan vliegen in Europa. Bijzonder is de schijnbare competitie tussen de airlines, die eindeloos code-sharen, elkaars toestellen gebruiken en dezelfde routes vliegen tegen dezelfde prijzen. Wegens gebrek aan die concurrentie is vliegen vrij prijzig in vergelijking met landen als Thailand en Maleisië. Desalniettemin hebben we onze ogen uitgekeken, van incheckbalie tot aan de bagagehal van onze aankomstluchthaven. De ontspannen sfeer maakt het simpelweg een genot.