Een filmpje rouleert op Facebook: vijfenvijftig jaar geleden rolde de eerste F-104 Starfighter naar buiten bij Fokker. Honderdveertig hadden we er uiteindelijk. Veertig stortten er neer.
Ze losten nooit een schot ‘in anger’, zoals dat heet. Voornaamste inzet: de treinkaping bij De Punt. Maar Molukkers aan het schrikken maken was natuurlijk niet hun primaire doel. Dat was: de Russen bang maken.
Zin of onzin? Mijn vriend Giel-Jan Koek, Drs. Moderne Geschiedenis, vertelde me eergisteren bij de snackbar dat ze na twintig jaar wroeten in de archieven van de Sovjet-Unie niet één document hebben kunnen vinden dat wees op plannen om in onze richting te komen. Eerder het omgekeerde: de Russen hadden twee keer de Duitsers op bezoek gekregen, en waren vastbesloten te zorgen dat die geen derde keer zouden komen.
Opvolger F-16. Paar keer als bommenwerper ingezet. Irak. Afghanistan, Syrië. Raar, want het toestel was ontworpen als een air superiority fighter. Onze nationale afgang Srebrenica heeft hij niet kunnen voorkomen. Het is zelfs twijfelachtig of hij überhaupt iets had kunnen doen, ware hij ingezet. Gaat veel te hard, namelijk. Die les beginnen we te leren, al is het moeizaam: we krijgen steeds minder knots voor onze bucks. De Starfighter ging nog 2800 kilometer per uur, de F-16 nog maar 2200, de JSF haalt niet eens meer de 2000.
Verder voornamelijk hetzelfde liedje. Verandert er dan niks in vijftig jaar? Paar i-Pads in de cockpit. That’s it.
O ja, één belangrijk verschil, te zien in het filmpje: tijdens persconferenties in 1962 werd er nog volop gerookt.
Goof Bakker
Verschillend
VWO