Hoe meer je reist, hoe minder je om je heen kijkt. Frequent flyers vinden zelf meestal dat ze nooit iets meemaken, en praten met anderen nauwelijks over hun ervaringen. Ze praten sowieso weinig. Het zijn altijd de onervaren reizigers die vol verhalen van hun reis terugkomen.
Maar laatst zag ik iets opmerkelijks. Ik zag namelijk een kat. In een kooitje. Aan boord. Van het vliegtuig! Dat had ik nog nooit gezien, in al die jaren niet. Sterker nog, ik dacht altijd dat het verboden was: wie neemt er nou een huisdier mee als je gaat vliegen? Dat is nu juist een van de voordelen van het niet hebben van huisdieren: dat je niet altijd een oplossing voor de hond of de poes hoeft te vinden als je op reis gaat.
Goed, een blindengeleidehond, daar kan ik nog inkomen. Ook die worden trouwens lang niet overal toegelaten, zo las ik, al zou dat naar mijn bescheiden mening wel moeten. Maar dit moest wel een heel bijzondere kat zijn. In elk geval miauwde het beest klagelijk en, naar het mij toescheen, behoorlijk verongelijkt.
Ik stond paf. Het meenemen van een kat in het vliegtuig leek me op dat moment het toppunt van luxueuze overdaad. Niemand heeft echt een kat nódig, toch? En dat terwijl dit gewoon een vroege (ja zelfs belachelijk vroege), ultra-sobere lijnvlucht vol zombie-zakenlui was, waarin voor zoiets poezeligs als een kat absoluut geen plaats leek!
Terwijl we opstegen, kwamen er hoe langer hoe meer vragen bij me op. Mogen álle katten mee, of moeten ze in het bagageruim vanaf een bepaald gewicht? (Antwoord: vanaf 8kg moeten ze meestal mee in het ruim.) Moet een kat een paspoort hebben? (Ja; een dierenpaspoort.) Hoeveel kost het meenemen van een kat aan boord? (Vanaf 35 euro; een prikkie als u het mij vraagt.) En de meest prangende aller vragen: mag je alleen huisdieren met haren meenemen?
Halverwege de vlucht kwam ik de eigenares van de kat in het gangpad tegen. Ik had al eerder gezien dat ze al de nodige vragen van medereizigers te verduren had gekregen, dus als ik iets leuks wilde zeggen, moest ik origineel zijn. Ze glimlachte naar me. Het was nu of nooit.
¨Do you know if you can also take reptiles on a plane?¨
Ik vond het zelf behoorlijk gevat (al had ik natuurlijk ¨SNAKES on a plane¨ moeten zeggen, naar de bekende actiefilm met Samuel L. Jackson), maar de vrouw keek me niet-begrijpend aan. Dat had ik weer: ze verstond geen Engels. Er is ook altijd wat. Ik mompelde een excuus en hobbelde terug naar mijn stoel.
En dus heb ik me de rest van de vlucht afgevraagd af je ook reptielen mag meenemen in het vliegtuig. Het antwoord moet ik u schuldig blijven. Mijn advies? Doe het niet. Voor je het weet staat er een onbekende man tegen je aan te praten.
Verschillend
