Vorige week vloog ik met Transavia terug naar Nederland. Het was warm en we hadden een beetje vertraging. Terwijl we loom in de vertrekhal zaten te wachten, vroeg de grondstewardess tot vijf keer toe of er misschien vrijwilligers waren die hun handbagage wilden laten inchecken (¨free of charge¨), omdat er te weinig ruimte in de bagagerekken was voor alle koffers van alle passagiers.
Zoals gewoonlijk gaf vrijwel niemand aan deze oproep gehoor. Terwijl het gekke was: de reizigers die ik om me heen zag waren bijna allemaal ontspannen-ogende toeristen, die weer naar huis gingen na een stedentripje. Het bestaansrecht van Transavia. Waarom wilde dan niemand een paar minuten extra wachten tot hun rolkoffer van de bagageband kwam rollen? Het hoogseizoen was immers voorbij, dus echt druk zou het niet worden.
Een simpel antwoord is: niemand vindt wachten leuk. Akkoord, maar een paar minuten? Als je op vakantie bent? Moeilijk voor te stellen.
Een ander veelgehoord antwoord: het is de ´tragedy of the commons´ – in Nederland bekend als de ´tragedie van de meent´. Niemand vindt het zijn of haar probleem: iemand anders moet het maar oplossen; het zal hun tijd wel duren. In Jip- en Janneketaal: je snor drukken ten koste van iemand anders.
Een interessantere vraag vind ik: waarom neemt iedereen eigenlijk altijd zoveel mee, op reis? Tuurlijk, ik heb ook wel eens een rolkoffertje mee, maar waarom heb je meer nodig dan een simpel rugzakje als je een weekendje met vrienden gaat stappen in Londen? Waarom heeft een gezin van vier personen ook vier rolkoffers nodig? Wat zit er dan allemaal in die koffers? Vier paar extra sportschoenen? Winterjassen? Loodzware laptops? Zes teddyberen?
Het is moeilijk voor te stellen dat je voor een midweekje Costa del Sol meer nodig hebt dan een paar flip-flops, wat schone shirts en een of twee korte broeken of jurkjes – en je telefoon natuurlijk. Dat kan voor vier personen gemakkelijk in twee koffers, in plaats van vier. Of ben ik nou gek?
Ik hoor om mij heen veel geklaag over luchtmaatschappijen. Die moeten dit en die moeten dat, en het is schandalig dat ze niet zus, en belachelijk dat ze niet zo. En ondertussen zoeken we allemaal naar de allergoedkoopste tickets – tickets die tien keer zo goedkoop zijn als twintig jaar geleden. Want het moet wel niks kosten natuurlijk, dat vliegen.
Verwende nesten zijn we! Ja, u ook, want ik weet dat u er ook toe behoort. En ik ook, trouwens. We zijn allemaal zo vertroeteld, zo in de watten gelegd, zo blasé geworden, dat we alle realiteit uit het oog verloren hebben. En die realiteit is dat er in de cabine gewoon geen ruimte is voor al die nutteloze spulletjes. Live with it! Of neem minder troep mee.
Dit probleem hebben we aan onszelf te danken, laten we het dan ook zelf oplossen.
Verschillend
Columnist. Lodewijk Oudshoorn werkt bij een internationale financiële instelling. Hij is frequent flyer bij loyaliteitsprogramma’s van KLM, Emirates en British Airways. Vanaf Schiphol vliegt hij wekelijks naar diverse bestemmingen in Europa en Azië.