Ik zat in bus 59,of zoiets, richting Davis Monthan Air Force Base. De eerste bus vanuit Tuscon, Arizona. Het was vroeg; rond zevenen geloof ik. Ik had de nacht doorgebracht op een bankje in het Greyhound-bus station dus echt toonbaar zag ik er – denk ik achteraf – niet uit.
De boneyard was destijds nog niet zo bekend als nu. Inmiddels is het een soort tourist attraction geworden, met drie keer per dag een rondleiding, en een blingbling gift shop. Het aangrenzende Pima Air Museum was toentertijd niet veel meer dan een schroothoop; nu kan het wedijveren met het USAF-museum in Dayton, Ohio.
Maar destijds was AMARG nog gewoon wat het is: een immense opslagplaats van overbodig militair materieel. Opgericht in ’45, maar enorm gegroeid in de jaren zestig. Toen ontdekte de US Air Force dat ze de vliegtuigen die in Vietnam nodig waren net in de smelt-oven hadden geschoven, om er bierblikjes van te maken. Dat zou geen tweede keer gebeuren. Bewaren was de boodschap, en wel in de kurkdroge woestijn.
De bus was grotendeels leeg; ik herinner me alleen een groepje latino vrouwen. Waarschijnlijk schoonmaaksters of serveersters in het basisrestaurant. Bij het toegangshek gekomen trok een militair de slagboom omhoog. De bus trok weer op, nagekeken door de private, of wat het was. Maar opeens sprintte de man keihard langs de bus! Gebaarde heftig naar de chauffeur dat hij moest stoppen, en de deur openen. Hij rende de bus in, en sleurde mij min of meer vanaf de achterbank helemaal naar voren, om me vervolgens in het wachtgebouwtje in een arrestantenhok op te sluiten. Voor hij de deur vergrendelde mompelde iets van unlawful entry, en vertelde dat ik moest wachten tot tien uur. Dan kwam de commandant.
Dat bleek ook zo te zijn, en al na een paar minuten kon ik deze functionaris ervan overtuigen dat ik niets kwaads in de zin had. Hij verontschuldigde zich zelfs: de soldaat had gedacht dat ik de basis op wilde sneaken. Elke morgen zat namelijk hetzelfde groepje vrouwen in de bus, en nu opeens deze grote langharige Dutchman. Dat had zijn alarm af laten gaan. En ik moest begrijpen: er was nogal wat negatieve publiciteit geweest over de basis. Allerlei artikelen in magazines met de strekking: ‘hier staat uw belastinggeld weg te rotten in de woestijn’. Burgers werden derhalve met argwaan bekeken, en bezoekers nauwkeurig gescreend.
De man was enigszins beschaamd over het feit dat ik in het cachot was geworpen, terwijl ik uit pure belangstelling helemaal uit Nederland was gekomen. Met de bus nog wel! Hij dacht even na, en zei toen dat er om twaalf uur uur er toevallig een groep business men van de chamber of commerce uit Tuscon zou komen. Die zouden een privé-rondleiding krijgen. Hij ging vragen of ik met ze mee kon. Dat lukte. Ik kreeg een urenlange rondleiding, met veel technische details. Veel uitgebreider dan die nu aan de toeristen gegeven wordt. Maar wel weer met de bus.
Goof Bakker
PS De foto heb ik bij een later bezoek gemaakt, vanuit een gehuurde Cessna. Dit zijn B-52’s die op Davis Monthan klaar staan om ‘ritueel vernietigd’ te worden in kader van het SALT-II-accoorden. De vleugels werden afgehakt, en de romp in tweeën gespleten. De brokstukken bleven dan een maand of twee liggen, als ik het goed heb, zodat Russische spionage-satellieten konden verifiëren dat de toestellen daadwerkelijk vernietigd waren.
De Queen of the Skies is terug!
Dertig jaar lang vloog de PH-BFG in het KLM-blauw de wereld over. In 2019 ging ze met pensioen, maar nu is ze terug..
Een uniek stukje luchtvaartgeschiedenis. Bestel nu in de webshop van Up in the Sky - gratis verzonden!