Ik heb op deze plek wel vaker geschreven over het feit dat frequent flyers tijdens hun reizen eigenlijk nooit iets meemaken.
Toegegeven: mijn referentiekader voor deze opmerking is uiteraard niet oneindig: ik gebruik als ijkpunt vooral mijzelf en het handjevol collega’s en kennissen van wie ik weet dat ze met enige regelmaat (minstens vier vluchten per maand) in het vliegtuig stappen.
Allemaal zijn we het erover eens: er gebeurt eigenlijk nooit wat.
Het gekke blijft dat deze waarneming volstrekt niet strookt met de spannende verhalen die ‘gewone’ reizigers vertellen over hun éígen belevenissen in het vliegtuig.
Laatst had ik twee goede vrienden op bezoek. Ze waren met het vliegtuig naar me toe gekomen, op twee afzonderlijke vluchten, met twee verschillende maatschappijen, vanuit twee verschillende locaties. En allebei hadden ze een incident meegemaakt!
De ene vriend had naast een agressieve passagier gezeten, die ruzie zocht met andere reizigers en zelfs bijna op de vuist ging met een steward, waarna hij apart gezet werd voor de rest van de vlucht.
De andere vriend had een ernstig medisch incident meegemaakt: een oudere passagier had kennelijk een hartaanval gekregen tijdens een nogal turbulente landing. De purser had gevraagd of er een dokter in het vliegtuig aanwezig was: dat was niet het geval. Bij landing stond er een ambulance klaar.
Dit gebeurde op dezelfde dag, op weg naar dezelfde luchthaven. Ik was verbijsterd. In al die jaren, op al die vluchten, had ik nog nooit zoiets meegemaakt. Het zou toch niet aan mij liggen?
Ik besloot nogmaals navraag te doen bij mijn lotgenoten (of, positiever gesteld, mijn mede-geluksvogels). Hadden zij écht nooit iets noemenswaardigs meegemaakt?
Mijn vraag maakte wel wat los, maar vooral achterdocht en ergernis. “Die mensen verzinnen maar wat!” riep een collega geïrriteerd.
“Allemaal aanstellerij,” meende een ander: “Vliegen is het saaiste wat er bestaat!”
Ik wierp nog tegen dat ik deze spannende verhalen toch echt rechtstreeks van twee van mijn beste vrienden had vernomen: niet ‘via via’ of ‘van horen zeggen’. Het maakte weinig indruk.
“Dronken en luidruchtige passagiers heb ik ook wel eens meegemaakt, die moet je gewoon negeren. En ja, sommige mensen gaan nou eenmaal meteen hyperventileren als ze nerveus zijn of zich in een kleine ruimte voelen opgesloten. Big deal!”
Ik wist niet wat ik ervan moest vinden. Maar nu ik er nog eens over nadenk, heb ik misschien een verklaring. Je kunt elke gebeurtenis uitvergroten, en je kunt elke gebeurtenis bagatelliseren. In beide gevallen is er sprake van wishful thinking.
Ga maar na. De gelegenheidsreiziger, toe aan vakantie, snakt naar spanning en sensatie. Hij wil dingen meemaken, ervaringen opdoen. Elke oneffenheid wordt in zijn hoofd een incident!
Maar de luchtforens is gebaat bij een zo rustig en voorspelbaar mogelijke omgeving: het is immers volgende week weer hetzelfde liedje, en te veel onrust is voor niemand goed. Elke oneffenheid wordt genegeerd, beperkt en tenslotte vergeten.
Mijn advies is daarom: luister niet te veel naar wát er verteld wordt, maar vooral naar wíé het vertelt. Daar steekt u veel meer van op. Niet zozeer over wat er zoals in de lucht gebeurt, maar wie uw vrienden en bekenden zijn.
En dat is ook wat waard.
Hilversum
Columnist. Lodewijk Oudshoorn werkt bij een internationale financiële instelling. Hij is frequent flyer bij loyaliteitsprogramma’s van KLM, Emirates en British Airways. Vanaf Schiphol vliegt hij wekelijks naar diverse bestemmingen in Europa en Azië.