Precies vandaag, maar dan gisteren, was ik op Lelystad, en The Silver Spitfire ook. Als ik kom aanwandelen staat het toestel in de milde decemberzon moed te verzamelen voor de laatste leg van zijn wereldreis: Lelystad-Londen.
Ik blijf even kijken, en mijmeren. Raar om juist met een Spitfire rond de wereld te willen vliegen. Het vliegtuig is niet echt ontwikkeld voor de lange afstand. Dat zie je zo. Dunne vleugels en een slanke romp. Daar kan maar weinig brandstof in. Hoefde ook niet. De Spitfire is ontworpen om dicht bij huis Duitsers neer te schieten, boven de rolling hills van Kent en Sussex.
En dan toch nog een wereldreis, op z’n zeventigste! Knap hoor. Zeker als je bedenkt dat de levensduur van een Spitfire in de oorlog eerder een kwestie van weken was dan van jaren. Toch houdt dit exemplaar het al bijna acht decennia vol. Waarvan vijfentwintig jaar in Delfzijl(!), op het dak van een lang ter ziele gegaan museum.
Binnen in het mooie Schiphol-1928-gebouwtje achter het Aviodrome staan de horlogemannen en -vrouwen die de reis sponsoren in een kringetje rondom gastheer Umberto Tan. Ik wil een foto van de mevrouw van de PR maken. Liefst samen met Umberto. En dan voor het vliegtuig. Maar dat kan niet, komt een meneer van de security me vertellen. Hij ziet geloof ik liever dat ik weer weg ga. Misschien dat hij vindt dat ik een beetje detoneer daar, gezien al die mooie kostuums en zo. Ik krijg wel nog een lekker veganistisch hapje, dat wel.
Ik
zit misschien nu wat te mopperen, maar toch gelukkig dat die sponsor er is!
Want goedkoop zal het allemaal niet geweest zijn. Alleen al tweeduizend dollar
per uur voor de Spitfire, schat ik zo, en nog eens tweeduizend voor de
begeleidende PC-12. En Umberto komt ook niet voor niks. Dus wel goed dat die
sponsor er is, want op deze manier blijft dit soort mooie vliegtuigen wel
vliegen. 
En als ze niet op de foto willen, dan ikke zelf maar.
Goof Bakker
Additional facts
Als u dit leest is het toestel alweer terug in Engeland. Een prachtige site (https://www.silverspitfire.com ) vertelt het hele verhaal.
Zoals gezegd stond de Spitfire vijftentwintig (!) jaar lang in buiten, in weer en wind, op het dag van een museum. Martin Schröder kon het niet langer aanzien, en kocht het vliegtuig. Zo kwam het in Engeland terecht om daar weer te gaan vliegen.
Van een stoere veteraan tot een reclamezuil voor een luxe horlogemerk. Een Engelsman vertelt me dat ze bewust gekozen hebben voor een gladde finish. Geen camouflage, en geen kanonnen. Het tijdloze ontwerp moet alle aandacht krijgen. En het mag het ook niet al te oorlogszuchtig zijn.
Lee Lauderback verrichtte twee jaar geleden al een vergelijkbaar kunststukje, door vanuit Amerika te komen vliegen met een P-51B Mustang. Ook van grote symbolische waarde; want vanuit de USA kwamen dit soort toestellen naar Europa, om ons te bevrijden. Ook nog eens een keer een groot compliment voor de Merlin-motor van Rolls-Royce. Want dat is het enige wat die twee toestellen verbindt: de weergaloos goeie motor. Heel toepasselijk: Arie Bogaerds junior deed de Silver Spitfire uitgeleide met onze eigen Mustang Trusty Rusty.
Verschillend
