Precies vandaag las ik dat Schiphol in z’n eentje de beslissing heeft genomen om lekker verder te groeien. Tot verwondering van de minister. En zelfs van het LVNL, die aan de veiligheid van al die groei begint te twijfelen.
Hoog tijd om wéér eens een pleidooi te houden voor Schiphol in Zee.
Het mes snijdt wel aan zes kanten. Om te beginnen hebben we momenteel het geld ervoor. Nu ermee beginnen creëert straks enorme hoeveelheden werk als de economie weer in elkaar klapt.
En: het levert uiteindelijk geld óp. Lees eens uit de Volkskrant: De winst van 1953.
Ons kundige geklieder met water en zand, geleerd bij de aanleg van de Deltawerken en de IJsselmeerpolders, brengt al een halve eeuw miljarden in het laadje.
En: dergelijke kennis en ervaring is verdraaid lastig te kopiëren, zelfs door de slimste Chinese IT-er. Want ASML-achtige bedrijven knutsel je in Shanghai in een handomdraai in mekaar. Dat begrijpt een kind.
Maar baggeren, land opspuiten en beton storten te midden van wind en woedend water? Geholpen door slimmeriken van de TU-Delft? Dat is een ander verhaal. Een uniek product. Zijn we steengoed in. Moeten we ook blijven. Zeker gezien de toekomst, met rijzende zeespiegels en zo. Morgen beginnen: Schiphol in Zee. Wir schaffen das!
En mochten de autoriteiten nou op basis van dit stukje op Up in the Sky beslissen om door te gaan met dit gedurfde plan, dan heb ik een heel bescheiden verzoek: GOOF BAKKER INTERNATIONAL AIRPORT.
Bij voorkeur in neon op de gevel.
Goof Bakker
Additional facts
Ja, ik blijf erover zeuren: een combinatie met het Plan Lievense zou helemaal ideaal zijn. Dan is het nieuwe vliegveld tot en met het laatste LED-lampje CO-2 neutraal. Wellicht zelfs met een eigen miniatuur kerncentrale? Is tegenwoordig weer salonfähig!
De tragikomische roman ‘Lelystad’ kunnen we met een zucht van verlichting sluiten.
De Deltawerken waren het rechtstreekse gevolg van Watersnoodramp van 1953. Tweeduizend mensen kwamen om. Onze ouders hebben zich destijds onmiddellijk kamerbreed achter een plan geschaard om een dergelijke catastrofe voor altijd te voorkomen. Maar het schijnt dat we de miljarden letterlijk èn figuurlijk in zee hebben gegooid. Want de uitzonderlijke weersomstandigheden van 1953 (een combinatie van springvloed met en een extreem harde storm, recht in de zee-armen van Zeeland) hebben zich sindsdien nooit meer voorgedaan, heb ik wel eens begrepen. Maar de economische gevolgen werken tot op de dag van vandaag gunstig door.
Combineren met een state-of-the-art Formule-1-circuit (bekijk de slimme inhaalmanoeuvres van Max vanuit uw landende Airbus!)? Dat station is gepasseerd. Een milieuramp heeft inmiddels al plaatsgevonden in een eeuwenoud duin-natuur-cultuurgebied.
Proeflezer Zegger vraagt zich af: “Nu ermee beginnen creëert straks enorme hoeveelheden werk als de economie weer in elkaar klapt”. Ik zou zeggen: nu beginnen creëert zoveel werk dat je voorkomt (verzacht/uitstelt?) dat de economie in elkaar klapt. Mijn antwoord: onze economie klapt in elkaar in New York, Londen en Hong Kong. Daar kunnen we helemaal niks aan doen. Alleen worden er dan een heleboel mensen in de private sector ontslagen. Dan zou de overheid een flink project klaar moeten hebben liggen, zodat die mensen lekker aan de slag kunnen: Schiphol in Zee. Je zou nu al goud kunnen kopen voor dit doel, want dat is dan gegarandeerd meer waard. Inkomens in plaats van uitkeringen.
Proeflezer Schellinger is tegen, want die blijft graag lekker zeilen op de Noordzee, en over de golven uitkijken. Goeie!
Proeflezer Paulusma is tegen een F1-circuit, en die heeft z’n zin dus al. Hij is wel voor kerncentrales.
Proeflezer Middelkamp wil fijn huizen bouwen waar nu Schiphol is. Is dat ook opgelost.