Precies vandaag, maar dan in 2013, rolde ik trage wisselbochten boven de baai van Ubatuba, Brazilië, in één van mijn favoriete-vliegtuigen-van-altijd: de Cessna 185 Skywagon.
Mauro, een ex-medewerker van Embraer, liet me de heenvlucht vanaf links doen in zijn prachtige toestel. Ik had hem eerlijk medegedeeld dat ik nauwelijks staartwielervaring had, maar alles ging goed. We vlogen over gordels van smaragd, omzoomd door langgerekte parelsnoeren van zand. In groen gebedde miljonairshuizen; met dobberende jachten ervoor.
De Empresa Brasileira de Aeronautica was in het verleden nogal scheutig met journalistenreisjes. Ben er in de loop van de jaren een keer of vier geweest.
En het heeft gewerkt, want de KLM heeft uiteindelijk een stuk of vijftig van die dingen gekocht. Logisch, want Peter Hartman las altijd mijn stukjes in Piloot & Vliegtuig, destijds. Dat zei hij tenminste een keer.
Het is me helaas niet gelukt om de Koninklijke Luchtmacht Tucano’s te doen aanschaffen. Ik heb mijn best gedaan, tot in de national newspapers toe. Vooruit, nog één poging dan: de KLu heeft Ferrari’s van honderdtwintig miljoen dollar per stuk gekozen voor de komende vijf decennia desert warfare, waar we Toyota Landcruisers hadden kunnen hebben van twaalf miljoen.
Helaas zijn mijn inspanningen om Prinses Maxima een Embraer Lineage te doen kopen ook tevergeefs geweest. Jammer! Een steengoed en beeldschoon vliegtuig. Maar misschien nog belangrijker: we hadden een land met nog de nodige schrijnende armoe kunnen sponsorren in plaats van Nieuw-Trumpië. Dat was bij links in de kamer zeker goed gevallen. Onze vorstin had bovendien door deze aankoop de banden tussen Brazilië en Argentinië kunnen verstevigen. Want echt lekker gaat het niet tussen die twee.
Maar in plaats van een elegante en perfect bij haar imago passende Braziliaan van vijftig miljoen is het een dikke Amerikaanse B737-truttenschudder van honderd miljoen geworden. Is die Boeing trouwens wel voorzien van de goeie software, bedenk ik me opeens?
U begrijpt: als je uitgenodigd wordt door een vliegtuigfabriek laat je op Schiphol al je objectiviteit bij de gate achter. Je wordt in de watten gelegd door mensen die uit honderden kandidaten geselecteerd zijn op sympathiciteit, je krijgt heerlijke hotelkamers, en wordt met taxi’s rondgereden en krijgt exquise spijzen en dranken voorgeschoteld.
Neem alles wat ik schrijf daarom met een korreltje zout. Sowieso trouwens, graag, met uw welnemen.
Goof Bakker
Additional facts
Wat bij de Brazilianen opvalt is rust en bescheidenheid. Bij Latijns-Amerika denk je automatisch aan verkleedfeest-verslaafde druktemakers, die handenwapperend om je heen stuiteren om iets te verkopen of te verhuren. Niets van dat alles: rustige, lieve mensen. Bescheiden ook. Té zelfs. Een voorbeeld: ooit tijdens een powerpoint-presentatie bij Embraer ging het een aantal keren over Boeing en Airbus. Het viel alle aanwezigen op met hoeveel ontzag die beide bedrijven besproken werden. Tot het een Duitse journalist te veel werd: “Do you guys read newspapers?”, was zijn vraag. “You talk about them as if they are goddam gods or something!” Ik heb even geklapt, want ik was het volledig met hem eens. Een raar soort raciaal gekleurde onderdanigheid. En gezien de prachtige producten die de Braziliaanse fabriek maakt geheel onterecht.
Want ze hebben mooie producten! De Tucano is een topper. Die wordt momenteel wéér eens overwogen door de USAF, las ik. En de Embraer C-390 Millennium-transporter is een prachtig ding. Steengoed, snel ontwikkeld, snel gecertificeerd. Boeing krijgt hier een heel mooi kadootje mee. Vergelijk dat eens met het drama M400 Grizzly van Airbus: het hoofdstuk problems and delays beslaat alleen al de helft van de Wikipedia-tekst.
Perfect Engels spreken is een vereiste voor iedereen bij Embraer die met buitenlanders in contact komt. Eén keer vond ik een PR-medewerker in dit opzicht ondermaats. Zijn Engels was beroerd. Ik heb tijdens een etentje aan de hoofdmevrouw van de PR geadviseerd om eens een drankje te pakken in de bar van het hotel Centurion, waar ik geregeld kwam. Embraer bracht daar namelijk altijd de ferry-piloten onder die toestellen kwamen halen of brengen, voor de vele feederlines in de VS. Een werkstudent achter de bar lulde daar al die Amerikaanse piloten volledig onder het tapijt. Onvoorstelbaar goed Engels. Extreem sociaal-vaardig. Ik stuurde er zelfs een mailtje achteraan om hem nog eens aan te bevelen. Of er verband is weet ik niet, maar de jongen heeft nu al zeker vijf jaar een prachtige verkoopfunctie bij Embraer en vliegt de hele wereld rond voor het bedrijf. Ik zie zijn avonturen geregeld op FB. Als hij in Nederland is zoekt hij me altijd op.
Totally off-topic
Misschien kan de huidige Corona-crisis ook eens een duw in de goeie richting geven aan het thuiswerken op zich. En het 9-tot-6 denken. In het alleen-het-weekend-vrij denken. In het allemaal-in-juli-op-vakantie-denken. Kortom: kuddegeest-denken.
Verschillend
