Rutger de Meijer (30) is gezagvoerder op de Bombardier Challenger 350 bij een zakenoperator en vliegt zodoende door heel Europa. Wij vroegen hem naar zijn intensieve rooster, de kleine vliegvelden die hij aanvliegt en de corona-impact.
Hoe ben je begonnen?
In 2007, als jongen van 18, begon ik bij de Nationale Luchtvaart School (later CAE), dit was ook eigenlijk de enige vliegschool waar ik selectie heb gedaan. Het praktijkgedeelte van de opleiding vond plaats in Portugal. Tijdens de opleiding sloeg de kredietcrisis toe en het was al snel duidelijk: wij werden opgeleid voor banen die er niet waren. Ik heb mij achteraf wel verbaasd over het gemak waarmee je op jonge leeftijd zonder veel moeite zo’n grote lening kon krijgen.
Een hoop schuld, geen vacatures… Wat heb je toen gedaan?
Ik had het geluk dat CAE in 2010 de Business Aviation-tak op Schiphol oprichtte. Klanten werden hier getraind op de simulators om zodoende de type-rating te bemachtigen. Uit meer dan honderd sollicitaties werd ik gekozen om te fungeren als ‘crewbuddy’, het acteren als crewmember in het geval de typerating maar voor één persoon was. Zodoende kreeg ik ook een typerating op de Bombardier Challenger 300, echter zonder landingen en daadwerkelijke vlieguren!
Hoe vond je dan een baan in de cockpit?
Mijn eerste ‘vliegende’ baan vond ik simpelweg via Google: een bedrijf zocht voor de zomermaanden een type-rated first officer. Dit kwam ten einde maar vanuit mijn simulator-tijd bij CAE had ik inmiddels een aardig netwerk opgebouwd, van waaruit de volgende opdrachtgever zich aanbood. Ik heb uiteindelijk vier jaar vanuit Rusland voor een Russische oligarch gevlogen. Ik vloog gemiddeld slechts zo’n 20 uur per maand, wat genoeg tijd gaf om mijn sociale leven op te bouwen.
Vanwege geopolitieke spanningen moest de Challenger 300 verkocht worden en zodoende stond ik met een opzegtermijn van grofweg drie maanden op straat. Het geluk was dat mijn eerste opdrachtgever mensen zocht en ik daar terecht kon. Inmiddels ben ik daar sinds een jaar gezagvoerder.
Hoe ziet een maand in jouw leven eruit?
Ik vlieg 17 dagen en heb dan 13 dagen vrij. We doen vaak meerdere vluchten per dag, soms wel vier. Onze roosters zijn behoorlijk intensief, alhoewel ook wij vanaf eind maart niets te doen hadden. Je zit eigenlijk 17 dagen lang met dezelfde collega in de cockpit, in de ontbijtzaal en aan de dinertafel, wat behoorlijk uitdagend is af en toe. Dit in combinatie met mijn gezinsleven heeft mij doen besluiten te solliciteren bij een grote Nederlandse luchtvaartmaatschappij en met succes. Echter, toen kwam corona en nu staat mijn aanname on-hold.
Hoe is het nu, vliegen jullie weer?
Ja, we vliegen weer en we hebben het eigenlijk ook best druk. Nog niet zoals pre-corona, maar ‘t scheelt niet veel. Vermogende personen en bedrijven kiezen vaker voor het inhuren van een jet dan voorheen omdat het in eigendom hebben van een vliegtuig vaak een aanzienlijke kostenpost is.
Wat zijn de voordelen van vliegen op een privéjet?
Bij mijn bedrijf kan ik uit grofweg 20 Europese steden kiezen waar ik wil wonen, ´s winters kan ik dus in Innsbruck wonen en ‘s zomers in Amsterdam of bijvoorbeeld Nice. Daarnaast vliegen wij ook veel ‘op het handje’ omdat de kleinere vliegvelden vaak geen ILS (red: Instrument Landing System) hebben. Een goed voorbeeld is Samedan, een vliegveld dat je alleen ‘visual’ kan aanvliegen. Boven de vallei vliegen we dan ook op zicht naar het vliegveld, een van de hoogste in Europa, toe. Bij slecht weer moeten we dan ook uitwijken naar onze ‘alternate’.