‘Keep your eyes on the Stars and your feet on the Ground’
Theodore Roosevelt
Een traan biggelt vanuit mijn ooghoek op het hoofdkussen. Mijn keel voelt dichtgeknepen met opgekropte emoties en ik dwing mijzelf diep in te ademen. Herinneringen aan ontmoetingen, bestemmingen en vervlogen tijden schieten door mijn hoofd en houden mij wakker. Ik kan niet voorslapen. De minuten tikken weg. Het is bijna ‘calling time‘.
Ik slik mijn tranen weg en probeer mijzelf te vermannen. Door het indienen van mijn ontslag heb ik de ratio boven het gevoel gesteld. Maar nu, bij het aanbreken van de laatste reis, breekt mijn hart in duizend stukken en telt een afgewogen beslissing niet meer mee. Ik moet afscheid nemen van het blauwe vliegtuig, van mijn collega’s, de passagiers, van een wereld die aan mijn voeten ligt. Ik neem afscheid van een deel van mijn identiteit. De aarde valt onder mij weg en ik bevind mij in een vrije val.
Calling Time. Ik sta op. De tranen blijven over mijn wangen rollen. Slikkend duw ik mijn emoties weg. Het uniform gaat uit de kast. Nog één keer in het blauw. De pumps geven mij de lengte en allure die ik als professional hoor uit te stralen. De make-up maskeert mijn gevoelens.
In de spiegel kijkend dwing ik mijzelf te lachen. In de wetenschap dat wanneer je lacht, je lichaam reageert. Dit moet mij over de hotelkamerdrempel heen helpen en mij de passagiers, mijn collega’s en mijn laatste reis tegemoet laten treden. Schouders naar achteren, hoofd omhoog, kin naar voren. Daar gaan we dan. De hotelkamerdeur klikt voor een laatste keer achter mij dicht. Mijn trolley ruist haar laatste reis. Ik ben op weg naar het vliegveld.
Aan boord gekomen van de Dreamliner entertain ik de passagiers als nooit tevoren. De laatste gesprekken, de laatste verbindingen die ik aan zal gaan in de lucht, de laatste aanrakingen. Het gangpad is mijn catwalk. Ik word gezien, er wordt om mij gelachen en met mij mee gelachen. Wij zijn allen puur mens en met elkaar in verbinding. Wanneer de service klaar is, huil ik stiekem in het blauwe gordijn van de galley. In de hoop dat niemand het ziet. Maar troostende armen omsluiten mij. Het blauwe uniform om tegen aan te leunen. De collega’s die mij vleugels geven om deze reis te volbrengen. In waardigheid. In empathie. Met respect.
De daling naar de grond wordt ingezet. Ik kijk nog één keer uit over de witte wolkendeken met de zon die hoop straalt en mijn tranen droogt. We schieten door grijs, Nederlands weer heen en de cabine schudt in weerstand, zoals ik de weerstand voel. Wanneer we de open lucht bereiken, strekken de weilanden en de rechte slootjes zich als een lappendeken voor mij uit. Dit was, is en wordt mijn thuis. Mijn basis. Vaste grond onder mijn voeten. Voor altijd.
‘Cabin crew, doors may be opened‘. Mijn allerlaatste commando is daar. Het moment om van mijn crew seat op te staan en het vliegtuig te verlaten. Tijd om op te staan en een nieuw avontuur aan te gaan. Schouders naar achter, hoofd omhoog en kin vooruit. Dag, lieve luchtvaart! Dag, avontuur! Dag, lieve collega’s! Dag, o-zo bijzondere baan! Ik laat jullie nu los…..
This is what it feels like. Love is in the Air, but maybe, just maybe
it will be our job to create Love on the Ground as well.
Sterkte aan al mijn lieve (voormalige) collega’s die de komende maand
hun laatste vliegreis zullen maken.
Meer lezen? Ga naar Love is in the Air
Verschillend
