‘Travel far enough, you meet yourself’
David Mitchell
Eenieder voor zich heeft van die geluksmomentjes in het leven. Voor mij zijn die echte geluksmomentjes vaak verbonden met de natuur en nog specifieker, met de lucht. Keer op keer wijs ik mijn kinderen en man op doorbrekende zonnestralen tussen de wolken, wolken die in de brand lijken te staan, de felgroene kleuren van het gras en de bomen wanneer er een opkomende onweersbui zich aandoet, de regenboog of een opkomende of ondergaande zon. Een intens gevoel van iets wat vele malen groter is dan wijzelf, maakt zich van mij meester. Het is een moment van beleving, stilstaan en in je opnemen.
Uiteraard is de lucht ook verbonden met een andere liefde, de luchtvaart. Hoe vaak ik in de tuin sta, omhoog kijk en daar een glinsterende vogel zie met zijn dikke, witte wegen in het verleden. Daar wordt nu hard gewerkt, denk ik dan. En tegelijkertijd vraag ik me af waar de reis ze heen zal brengen of het team daarboven het samen gezellig heeft weten te maken en of er nog iets smeuïgs aan de hand is met de passagiers. Ik vind het enerverend.
En een trots gevoel maakt zich van mij meester als ik langs de landingsbanen van Schiphol rijd richting de personeelsparkeerplaats. Wat een magnifiek uitzicht op al dat mooie blauw aan de gates! Van de kleine Boeing 737, naar de dolfijnachtige 777 tot aan de koningin van het luchtruim: de klassieke 747. Het staat daar in regen en zonneschijn te wachten, de blauwe kleur waar dan ook ter wereld te herkennen door eenieder die ook maar iets weet van vliegverkeer.
Toen ik net startte bij de KLM, zo herinner ik me nog goed, was mijn vakantie net afgelopen en haalde ik mijn net gestoomde uniform af. In plaats van een gevoel van spijt dat de vakantie al teneinde was gekomen, waar de meeste mensen zich in zouden herkennen, borrelde er diep in mijn buik een gevoel van intens enthousiasme en energie op. Ik duwde de deur naar buiten open, het uniform over mijn schouder gooiend en kon het niet nalaten een luide ‘whoohooo’ ten gehore te brengen. Dit tot hilariteit van collega’s die op dat moment net hun uniform gingen laten stomen. Ik mocht weer! De vakantie was ten einde, maar de wereld lag volledig aan mijn voeten. Ik was ready for take off!
Duizenden vlieguren verder, in cruise flight alle continenten doorkruisend, bereikt deze liefde, deze trots en bron van energie voor mij zijn laatste bestemming. De contradictie van een ‘fast life op de route’ met het plattelandsleven thuis, iets waar mijn energie op gegrond is, moet zich opnieuw gaan settelen. Ik heb de zeven wereldwonderen ‘in de baas zijn tijd’ mogen aanschouwen, heb karaoke gezongen in de meest foute underground barren, heb afgedongen op de lokale markten over de hele wereld, heb overal gefietst, gedanst, gezongen, gezwommen, gegeten en gedronken, geslapen en wakker gelegen, maar vooral genoten van alles wat dit luchtleven met zich meebrengt. Het is iets heel bijzonders, waarvan je pas echt weet hebt, wanneer je het zelf hebt mogen ervaren. De teamspirit, de directe band die ontstaat tussen collega’s en de band die ontstaat met passagiers, het absolute ‘mens-zijn’ wanneer je op een onnatuurlijke tien kilometer hoogte in de lucht hangt, de sfeer van het onverwachte, het avontuur, de getoonde flexibiliteit op geestelijk en lichamelijk niveau, het zijn aspecten die ik allemaal intens ga missen.
Het vliegleven heeft mijn lijf teveel over genomen. De watten van de jetlags zitten vastgevlochten in mijn brein. De klieren in mijn hals en keel zijn opgezet. De oren dragen de littekens van buisjes en van het doorvliegen met verkoudheden. De sinussen zijn overprikkeld. Mijn emotie wordt nu wijselijk gepasseerd door de ratio. Genoeg is genoeg. Ik zet in op een ‘prepare for landing’.
De liefde voor de lucht wordt een intens gevoel van liefdesverdriet. Wij willen elkaar, maar het mag gewoon niet meer zo zijn. De pijn snijdt diep in mijn hart en de tranen wellen op. Dit zal moeten slijten. En dan blijven de prachtige herinneringen over van ongekend mooie stapelwolken, sterren aan de hemel, groetende knipperende lampjes in donkere luchten, het groene licht, onderwijl uitkijkend over de witte vleugels met de blauwe letters aan de wing tips. Datgene wat ons zo bindt. Het blauwe uniform, verbonden aan het blauwe vliegtuig, versmolten met een blauw hart. Want jongens, wat is het toch een machtig mooie baan.
En wanneer ik in de Achterhoek omhoog zal kijken, kijk ik naar jullie en denk: “Daar zijn ze hard aan het werk en ik sta hier. Met beide benen stevig op de grond. Klaar voor een nieuw hoofdstuk, een andere way of life, een nieuw avontuur…” Cabin crew, the doors may be opened”.
Meer lezen? Ga naar Love is in the Air
Verschillend
