Chuck is dead, long live Chuck | Column Goof
We weten nog niet of het corona is geweest. Ik kan het nog nergens vinden. In Amerika niet uitgesloten, gezien de omvang van de epidemie aldaar.
Erg oud geworden, Chuck Yeager. Hij wilde maar niet dood. Hij heeft het wel vaak geprobeerd. Want de geluidsbarrière doorbreken was een hachelijke onderneming, destijds, vlak na de oorlog. Velen van zijn vrienden betaalden hun poging met hun leven.
Vlak daarvoor had Yeager een stuk of wat Duitse toestellen neergeschoten, ìn de oorlog. Vijf op één dag, zelfs. Hij werd zelf neergeschoten, ontsnapte via een barre tocht, kwam terug in Engeland en schoot er nog een paar neer. Ook allemaal uiterst riskant werk, maar Chuck overleefde.
Hij testte allerlei bizarre vliegtuigontwerpen in de jaren vijftig. Lees maar na in zijn autobio. Vrijwel elke dag eentje. Vragen om moeilijkheden, maar Chuck overleefde.
Hij had the right stuff. Al had hij zelf een hekel aan die term. “Ik heb niks gekregen”, zei hij: “Ik heb er hard voor gewerkt.” Goeie, vindt u niet?
Ik heb the right stuff al helemaal niet, maar heb hem wel de hand geschud, ooit. In Oshkosh, Wisconsin, juni 2000. Hij stond met een andere Amerikaan-met-petje onder de neus van Glamorous Glennis, zijn P-51 Mustang. Ik liep op hem af, wat nerveuzig. ‘Are you, eh….”.
Verder hoefde ik niet te gaan: “Yes, Chuck Yeager, that’s me.”
“I’m Goef from Holland. Great to meet you.”
Goof Bakker
