Noor is nu al zes en een half jaar werkzaam als groom bij diverse maatschappijen, waarmee ze paarden aan boord van een vliegtuig begeleidt.
Even een inkomertje, zou je iets over jezelf kunnen vertellen?
Ik ben Noor en geboren in 1994. De paarden zijn eigenlijk een hobby. Ook al heb ik vroeger in de sport gereden, jureer ik veel voor de KNHS, geef ik les en en vlieg ik er de wereld mee over. Ik ben vooral actief met reizen, hiken, lezen (ergens ben ik een nerd en ik wil altijd alles weten), watersporten (vooral zeilen), zweefvliegen, muziek jazz/klassiek (piano spelen) en hou ik van een goede grap, gezelligheid en lekker eten met een goede wijn.
Wanneer en hoe ben je op je positie terecht gekomen?
Dat is eigenlijk heel toevallig gelopen. Het leeuwendeel van mijn familie hebben rechten gestudeerd. Mijn ouders zijn allebei juristen, het lag volgens anderen dan ook voor de hand dat ik ook na mijn middelbare school direct door ging met een studie rechtenstudie. Veel mensen zeiden dat ik als twee druppels water op mijn moeder ging lijken en dat ik in haar voetsporen moest treden, ik zie die overeenkomsten steeds meer. Maar ik kreeg andere inzichten, en wilde mijn eigen weg bewandelen.
Dus toen ik de kans en vrijheid had, wilde ik eerst de wereld zien. Via bevriende paardenfokkers kreeg ik de vraag of het mij leuk leek een keer mee te vliegen met een een paard. Het was voor mij totaal onbekend dat zoiets bestond. Maar ik dacht een keer proberen kan geen kwaad, ik kreeg de smaak te pakken en besloot een tussenjaar te nemen, dat ene tussenjaar liep uit de hand, dat werden er uiteindelijk iets meer (oeps ha-ha) Spijt heb ik niet gehad hoor, dit heeft mij gevormd als persoon. In 2017 besloot ik alsnog te gaan studeren. Maar ik wilde mijn vrijheid en het reizen (nog) niet opgeven, dus besloot ik aan de open universiteit te studeren zodat ik het kon combineren met een vliegende baan. Technisch gezien werd het paardenvliegen dus eigenlijk een bijbaan.
Wat is jouw taak aan boord?
Als grooms begeleiden wij paarden aan boord van vliegtuigen. De Benelux is een export gebied, dus wij vliegen vooral paarden van Europa naar intercontinentale bestemmingen toe. Voor het grote deel zijn dat dus paarden die verkocht zijn naar het buitenland, maar ook als ze een wedstrijd moeten lopen, of als de paarden met hun eigenaar mee emigreren. Net zoals er stewardessen zijn voor mensen, doen wij hetzelfde maar dan voor paarden.
Onze taak is vooral problemen zien te voorkomen, de reis zo soepel mogelijk te laten verlopen, ze verzorgen (In plaats van kip of pasta geven we ze water en hooi) en als er
problemen zijn deze op te lossen.
Hoe heb je vliegen met je studie gecombineerd?
Dat vond ik best lastig in het begin. Ik had al jaren niet meer gestudeerd, dus dan kost het tijd om weer in te komen “Ik kan een koningin zijn in het uitstellen van vervelende klusjes, dus dan is de Open Universiteit best even slikken. . Bill Gates heeft een mooie quote: “ I will always choose a lazy person to do a hard job, because a lazy person will find an easy way to do it”. Ik denk dat die quote ook op mij slaat. Ik werd creatief in het leren, zo heb heb ik veel gestudeerd aan boord, of in het hotel. In Los Angeles bijvoorbeeld, als ik een jetlag had en het weer was slecht. Dan bleef ik binnen en ging ik in mijn eentje studeren.
Vaak kon ik ook dingen goed combineren, essays schrijven, betogen en andere dingen. Ik merkte dat mijn levenservaring goed van pas kwam. Sommige dingen weet je al, maar dan heeft de theorie nu opeens een naam. Je wordt er vanzelf handig in, ook al verlies je soms de motivatie. Maar ik heb nooit opgegeven, en dat heeft zijn vruchten afgeworpen.
Wat is de grappigste ervaring die je hebt meegemaakt tijdens je werk?
Ik vloog dit jaar non working terug en ik had geluk want ik zat in de businessclass terug. De man naast mij kwam mij bekend voor mij ik kon de naam niet voor mij halen. We zaten naast elkaar en maakten een praatje, maar ik kon zijn gezicht nog steeds niet plaatsen. Het bleek George Clooney..
Toen de SP langs kwam met de vraag wat wij wilden drinken, ik antwoordde met “A white wine please”, waarop George vroeg: “A white wine?”. Ik vroeg mijzelf of waar die vent zich mee bemoeide en waarom het hem iets aan ging. Dus ik antwoorde op George met “What Else?”
George Clooney begon keihard te lachen, en bij mij viel het kwartje nog steeds niet. We hebben een super leuke vlucht gehad, heel gezellig en bij aankomst elkaar een hand gegeven en gezegd ‘wie weet ooit tot ziens’ en zijn van boord gegaan. Pas een paar dagen later viel het kwartje toen ik een advertentie zag van een van de meest populaire acteurs van de eeuw die voor Nespresso ambassadeur was met de quote: “Nespresso, what else?”.
Ik heb nog dagen lopen malen of ik geen stomme of gênante dingen had gezegd. Nu kan ik er wel om lachen!
Wat maakt jouw functie zo bijzonder?
Het gaat vaak om paarden van tienduizenden tot miljoenen euro’s. Dat geld maakt voor mij als persoon minder uit, maar je bent wel verantwoordelijk voor een kostbaar/dierbaar van iemand anders. Mensen kunnen praten, als ze pijn hebben of bang zijn of vragen hebben kunnen ze dat communiceren of kun je kan het aan ze zien. Bij paarden is het lastiger te monitoren. Paarden zijn nou eenmaal vluchtdieren, en communiceren met woorden gaat niet.
Bij mensen ga je in gesprek of ga je vragen stellen en kunnen ze om dingen vragen of aangeven, tsja bij paarden is dat lastiger. Daar zit de uitdaging in en dat maakt het bijzonder. Mensen gaan vrijwillig aan boord, paarden hebben die keuze niet. Vaak als een paard in paniek is, zijn de gevolgen groter dan bij een mens.
Wat vind je het minst leuke aan je werk?
De eenzaamheid en de lange dagen. Begrijp mij niet verkeerd, ik kan goed alleen zijn. Maar of je nou met tien collega’s naar Brazilie toe gaat, dat is anders dan dat je alleen op reis gaat. Als je met een crew werkt, slaap je in in hetzelfde hotel, je kan de vlucht bespreken, toch even een borrel en de laatste roddels en nieuws bespreken, ondanks alles heb je wel een groepsgevoel.
Misschien dat vliegend personeel in corona tijd dat nu gaat begrijpen, hoe eenzaam cargo vliegen is en hoe gezegend ze waren. En hoe erg je uit gaat kijken naar dingen ondernemen en gezelschap. Ik zit vaak alleen, met wat geluk is de jongste piloot 40 jaar en heb ik een klik, maar eigenlijk heb ik altijd een ander hotel en eet ik alleen. Als ik alleen wakker lag, heb je niemand om mee te praten of te appen, in NL sliepen ze allemaal. Ik ging dan vaak aan de studie of ging lezen.
Het leuke is wel dat ik meer open sta voor activiteiten en voor andere mensen. Ik heb vaak de grootste lol met het grondpersoneel en sta meer open voor locals en voor andere dingen. Het is vaak eenzaam, en in NL was ik vaak aan het studeren omdat vriendinnen op maandagen gewoon naar college toe moesten. Dus als ik vrije tijd en ook al was ik moe, ik zocht dan graag gezelligheid op en wilde ik leuke dingen doen.
Wat heb je geleerd tijdens je looptijd als groom?
Ik vond het in het begin lastig om met grote groepen om te gaan en mee te gaan met de flow. Mijn vader zei wel eens: “Je lijkt op je moeder, je hebt eigenwijs, koppig en dan als overtreffende trap heb je ook nog Noor”.
Ik ben niet bang om tegen gezag in te gaan, en ik zeg het ook als ik het ergens niet mee eens ben. Zeker als ik denk dat het de flight safety in gevaar brengt, maar ik weet inmiddels ook dondersgoed wanneer ik mijn mond moet houden en even ja moet knikken ook als ben ik het er niet mee eens. Ik denk dan vaak ik mijzelf: “laat ze maar”. Als mensen denken dat ze de baas zijn of boven je staan, kan je weinig. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden, en dan pak ik het anders aan.
Net zoals in de cockpit is het met paarden een kwestie van een paar seconden, en in die paar seconden maak je het verschil uit. In het prive leven ben ik enthousiast en spring ik van links naar rechts. Maar ik kan goed schakelen naar een professionele houding, vind de rust en krijg de situatie stabiel, en pas als je de tijd hebt ga je verder kijken. Ik kan in stresssituaties goed schakelen, dan gaat er een knop om. Misschien heb ik ook wel een beetje druk nodig om te presteren dan ben ik op mijn best, anders ben ik gewoon lui.
Daarnaast, mensen die niet in de luchtvaart werken of niet in dezelfde wereld zitten. Zowel paarden als luchtvaart, geloven je vaak niet. Dat vind ik wel eens lastig, ik wil graag mijn verhalen kwijt, maar snap ook wel dat het ongeloofwaardig over komt. Gewoon je mond houden, als mensen interesse hebben, komen ze vanzelf naar je toe.
Voor de luchtvaart enthousiasten onder ons, wat is je favoriete kist om op te werken?
k heb een zwak voor de 747. Heel veel lawaai (maar zelfs ik als een kleine av geek ga mij eraan ergeren) en oud, maar ik vind het een fascinerende en imponerende kist. De MD11 vind ik ook gaaf, maar omdat er geen crewrest is, moeten wij vaak op een jumpseat zitten. Het is mooi van de buitenkant, maar als groom ermee op is pittig omdat het vaak koude en lange vluchten zijn. Maar om op je vraag terug te komen denk ik dat de 777 freighter mijn favoriete kist is. We zitten dicht bij alles, de cockpit, keuken, wc, OCR en het belangrijkste; de paarden. Als passagier vind ik de A380 het fijnste, maar ik ben bang dat dat tijdperk helaas voorbij is.
Door de voortijdige pensionering van de 747-400 Combi, wat betekent dat voor het paardentransport en voor jou persoonlijk?
We wisten al jaren dat het bij KLM een keer klaar zou zijn, maar elke keer werd het uitgesteld, ik dacht zelf al dat het klaar zou zijn in 2015 (dus tm 2020 is al geleende tijd). Het is niet zo dat KLM abrupt stopte met het vervoeren van paarden. Ze hebben de bestemmingen langzaam afgebouwd. Vroeger deed KLM bijna alle bestemmingen, maar ze stopte met vliegen de laatste jaren met als voorbeeld op Tokyo, Shanghai, HongKong, Beijing etc, toen is o.a. Lufthansa het gaan overnemen. De einddatum, was al maanden bekend, en konden transportbedrijven zich focussen op andere maatschappijen, dit is heel geleidelijk gegaan. Het maakt voor de paarden eerlijk gezegd niet veel uit. Als ze bijvoorbeeld in Limburg of België in Quarantaine staan, maakt het weinig uit of ze vanuit Luik, Frankfurt of Amsterdam vliegen. Aan het einde vloog KLM alleen nog maar op Mexico, Los Angeles en New York met paarden. Dat stopte wel abrupt. Maar dat probleem lost zich ook wel weer op. Mexico en Los Angeles worden veel gedaan met Qatar/Cargolux en China met Lufthansa. Voor mij maakt het weinig uit. Amsterdam was lekker dichtbij, maar vanuit Frankfurt vliegen met Lufthansa vind ik ook heel goed.
Waar zie je jezelf over 15 jaar?
Ik hoop dat ik altijd kan blijven vliegen, of dat nou voor werk, vakantie of als hobby (zweefvliegen) is. Ik vind vliegen iets magisch, iets ongrijpbaars, en heb jarenlang zelf graag de ambitie gehad om in de cockpit te gaan zitten. Ik wilde selectie doen nadat ik mijn bachelor had afgerond, dat zou dit najaar zijn geweest. Maar nu ik afgestudeerd ben aan de universiteit (bachelor bedrijfskunde), ben ik ook afwachtend met corona, ik durf het risico nu niet te nemen en heb besloten eerst een masterstudie te gaan doen (met het vliegen van paarden ernaast, als bijbaantje zeg maar). Na mijn master studie zie ik wel weer, je weet niet hoe het leven loopt.
Het klinkt heel cliché, maar ik hoop dat ik over 15 jaar gezond ben, een lieve man heb en misschien zelfs een gezin.
Als ik iets geleerd heb in mijn leven is dat in mijn geval plannen niet veel zin heeft, het leven loopt toch altijd anders. Het enige wat je kan doen is je best doen, andere mensen helpen, doen wat je leuk vind, lekker met paarden blijven rondvliegen en nieuwe dingen blijven leren. Ik blijf gewoon lekker zweefvliegen, maar het belangrijkste vind ik dat ik gelukkig maar vooral gezond ben.
Wat zou je de volgende generaties grooms meegeven?
Het klinkt vaak bijzonder en alsof het sprookje is. Bijzonder is het zeker, het voelt ook voor mij soms nog surreëel. Ik kom op veel gavere plekken dan de gemiddelde piloot of stewardess en maak ook vaak hele bijzondere dingen mee, maar een sprookje is het echt niet. Het is gewoon keihard werken.
Wij hebben vaak geen CAO, wij moeten minimaal 5-8 uur van te voren aanwezig zijn voor take off. (Ook nog wel eens vanuit Frankrijk, Duitsland, België, Engeland of Luxemburg, dus die reistijd mag je erbij rekenen) en met cargo kisten die vaak ‘s nachts vertrekken heb je ook vaker vertraging. Aan boord hebben wij wel stoelen die een beetje plat kunnen, maar vaak niet helemaal. Dan heb je soms werkdagen van 36 uur (zonder platte rust). Een luxe crewruimte is er niet. Wij zitten in een soort van loods of staan uren in de kou en regen met de paarden midden in de nacht op het veld te wachten voordat we aan boord mogen.
Vaak gaan we direct terug, of we zitten één dag. Vaak alleen. (24 uur betaald is luxe voor ons)
Soms zitten we terug in de businessclass, maar heel vaak ook economy of non working terug. En dan ben je zo 36 uur per dag alleen van huis en zonder platte rust. Maar goed, mij hoor je niet klagen. Ik vind het gewoon ontzettend leuk om te doen.