Onlangs schreef ik voor het eminente glossy magazine ‘Piloot & Vliegtuig’ een stukje over een mislukt airpark hier in Brazilië.
Het onderwerp blijft me fascineren. Omdat ik zelf een van de weinige vliegveldbewoners van Europa ben? In de VS, waar het airpark uitgevonden is, zijn maar liefst 70.000 mensen zoals ik. Een stad als Doetinchem.
Wonen op een vliegveld. Is dat wat? Je moet er tegen kunnen dat je uit bed gerammeld wordt door een laag overvliegende piston twin, met twee keer driehonderd pk. Of dat juist fantastisch vinden. Dat is de essentie.
Want bekijk het eens anders. Hoeveel contact hebt u met uw buren? Zijn het gelijkgestemden? Bel eens aan in een willekeurige Vinexwijk. Vaak meteen een bloedbad, als je over de buren begint. ‘De buren’ staan zelfs op nummer één in de Hollandse Ergernis Top Honderd. Zie ook: ‘De Rijdende Rechter’.
En het typisch-Hollandse villawijkje? Hoe groter de fysieke afstand, hoe groter de ergernis, is mijn indruk. Auto’s die in elkaars zicht geparkeerd worden. Rashondenblaf en barbecueluchten. En vergeet de kinderen niet: in villawijken zijn dat beruchte klootzakjes.
Geen wonder dat het sociale leven tóch al op grote afstand van de woning plaatsvindt, en men er met de auto er op uit moet om gelijkgestemden te vinden! Tennis, golf, vliegen, paardrijden, zeilen. Ik ken mensen die drie keer per week dertig kilometer naar hun pretplek rijden. En dan met een slok op weer terug naar hun buren, waar ze niks mee hebben. Dan kun je beter twee keer per week élders heen rijden om eens niet tussen de vliegtuigen en de piloten te zitten. Naar een leuke vriendin, die lekker kan koken, bijvoorbeeld.
Altijd maar vliegtuigen? Uit eigen ervaring weet ik dat met piloten prima over films, politiek of muziek te praten valt. Andersom ligt dat moeilijker: uw buurman met zijn nieuwe Titleist golfclubs bewegen om over vliegtuigen te praten is een stuk lastiger.
Het enige waar die over wil praten is wat dat nou allemaal wel kost, dat vliegen.
Goof Bakker
[email protected]
Zelf heb ik twintig jaar heel lekker in de Kerkstraat in Utrecht gewoond. Een aantal buren kwam vrijwel dagelijkse bij mekaar op een terrasje om de hoek. Er werd veel gepraat: techniek, muziek, politiek. Maar eerlijk is eerlijk: er waren twee piloten bij.
Een vriend in Bloemendaal had weinig contact met zijn buren. Feitelijk slechts twee keer per jaar. Op oudjaarsavond, bij het handjes schudden. En elk voorjaar. Want dan kwam de buurman altijd even aanwandelen, nèt als mijn maat diens zwembad aan het schoonmaken was voor de zomer. De buurman informeerde dan altijd quasi terloops hoe groot zijn zwembad was. Om vervolgens elk jaar weer te zeggen: “Ach, dan heb ik toch een metertje meer!”. Om dan rustig weer terug te wandelen naar huis. Elk jaar weer!
Het andere uiterste vormt de Tokkiewijk. Daar zit men ’s zomers in grote groepen voor de deur met een kratje bier. En daar is de buurt geheel oranje gekleurd als Oranje speelt. Daar vindt men het prachtig dat drie verschillende Frans-Bauer-nummers tegelijk uit de zolderramen schallen. Moet je van houden.
In een eerder versie van dit stukje refereerde ik aan het geluid van de politie-heli’s. Dat maakte reacties los. Juist in woonwijken is daar veel ergernis over. Proeflezer Anton: “Ik wist niet dat Teuge ook basis was voor de politiehelikopters (is ’t ook niet; ze komen tanken GB). Heb vanwege hun lawaai ernstig met je te doen, en diezelfde compassie heb ik met al diegenen waar ze verder overheen vliegen, of erger nog: waar ze boven blijven hangen. Zoals afgelopen zondag hier boven het strand. Ik snap niet dat die krengen niet al lang door drones zijn vervangen en ik weet zeker dat met de apparatuur in zo’n drone meer, beter en langer kan worden gespeurd dan dienders het met een heli volhouden. En dat alles met 0 overlast en veel lagere kosten.”
De buurt is niet altijd kommer en kwel. Proeflezer Anton gaat verder: “Ben net verhuisd van ons eiland in de Reeuwijkse Plassen naar boven op het duin in Kijkduin. Naar een appartementencomplex waar iedereen elkaar kent, en wat juist één hechte gemeenschap is. Wat ik van tevoren niet wist natuurlijk, het is een uiterst aangename toegevoegde waarde.
Misschien als idee voor jou artikel een link naar één van de vele Bruce (Spruce? GB) Creek videootjes waarin dat met elkaar leven, sleutelen en zo meer op zo’n airpark goed in beeld wordt gebracht.”
Proeflezer Coos meldt dat het succesvolle airpark in Europa toch echt wel bestaat: “Wij zijn twee keer met vakantie geweest in een enorm huis (met zwembad), dat toen van een kennis van mij was. In de hangaar die aan het huis gekoppeld was, konden wel drie vliegtuigen worden geparkeerd. Dat huis stond op Vendée Airpark, aan de Franse westkust, ten noordwesten van La Rochelle.
Regelmatig kwamen de buren voorlangs taxiën om te gaan vliegen, of zwaaien als ze daarvan terugkwamen. Of werden er aerobatics geoefend met een Cap10. Je zag daar de mooiste vliegtuigen. Ik heb daar allebei de keren een Warrior gehuurd van de vliegclub op het vliegveld van La Rochelle. Ook Martin Blokland is dat enkele keren naar toe geweest, met de Arrow PH-FAM.”
Jaap “Leuk! Ik begrijp je punt, en ik weet wat je bedoelt. Ik heb tijdens meerdere zweefvliegkampen op een gezellig vliegveldje in Frankrijk gekampeerd. Eindeloos lullen over zweefvliegen en bierdrinken. Fantastisch. Maar je trapt in een oude valkuil: jouw punt maken (wonen op een vliegveld is geweldig) door je af te zetten andere woonvormen, of die negatief te benoemen. Niet nodig.”
Proeflezer Leo: “U heeft geen echtgenote die zich afvraagt waarom ze in hemelsnaam moet worden wakker gerammeld door zo’n politiehelikopter…” Klopt Leo! Is een belangrijke factor, inderdaad. In een stukje van een paar jaar terug heb ik al eens aangestipt dat de Amerikaanse vrouw veel volgzamer is in dit opzicht dan de Europese. Dat verklaart het succes van het airpark in Amerika. De Europese vrouw zegt: “Jij de hele dag met je vliegvriendjes bezig? En ik mag in die herrie zitten? Nee bedankt.”
Is op een vliegveld wonen hetzelfde als op een airpark? Nee en ja. Een doorsnee-(GA-)vliegveld krijgt zijn bijzondere ambiance ook door de aanwezigheid van clubs, scholen en bedrijven. En door de gemiddeld wat excentriekere particulieren, die er niet wonen helaas, maar er wel een toestel hebben. Die mix maakt het vliegveld tot een bijzondere woonomgeving. In Amerika trekt het airpark relatief veel pensionado’s aan, die naast vliegen ook veel bezig zijn met kaartavondjes en de kleinkinderen.
Nu te bestellen: Diecast Exclusive Martinair MD-11 PH-MCP Schaalmodel (1:200)
De PH-MCP was zowel de eerste als de laatste MD-11 die in de vloot van Martinair opereerde. Via onze partner Diecast Trading kunt u dit exclusieve, kleurrijke stukje luchtvaarthistorie in huis halen!
