Met de redding van het noodlijdende South African Airways wil het maar niet opschieten. Sinds het reddingsplan medio 2020 werd goedgekeurd stagneert de uitvoering ervan. De oorzaken zijn complex. Niet in de laatste plaats doordat politieke belangen een economisch verantwoorde herstructurering doorkruisen.
In de aanloop naar de Staatsrede van president Ramaphosa (vgl. onze Troonrede) van 11 februari 2021 liet een aantal spelers weer van zich horen.
De vakbonden van cabinepersoneel en de metaalwerkersunie stapten opnieuw naar de rechter. De eis: SAA moet aan hun leden drie maanden achterstallig salaris uitbetalen, plus een dertiende maand, plus 5,9% salarisverhoging vanaf maart 2020.
De rechter wees de eis als onredelijk van de hand. En kwalificeerde, terzijde, het optreden van de vakbonden als ‘lichtzinnig’.
De bewindvoerders onderstreepten dat het vonnis wederom bevestigde dat de herstructurering van SAA correct geschiedt. Informeel werd duidelijk dat zij nu wel klaar zijn met de obstructie door de vakbonden.
Ook een serieuze gegadigde voor samenwerking met SAA liet zijn ongeduld blijken. Ethiopian Airlines CEO Gebremariam kwalificeerde de onderhandelingen met de Zuid-Afrikaanse autoriteiten als ‘uitdagend’. Er was sprake van ‘langzame voortgang’. Diplomatieke taal om te zeggen dat het niet opschiet.
Ethiopian Airlines ziet samenwerking met SAA vooral zitten om de positie van Addis Abbeba als hub te versterken met Zuid-Afrika als populaire eindbestemming.
President Ramaphosa noemde SAA dit keer niet in zijn Staatsrede. Hij liet een reactie over aan minister Gorhan van Staatsondernemingen. Die liet aan Bloomberg TV weten met drie serieuze gegadigden in gesprek te zijn. Wie dat zijn liet hij, net als bij een soortgelijke opmerking in november, in het midden.
SAA lijkt zo verder weg te zinken in politiek drijfzand.
Wordt vervolgd.
Verschillend
