Met het vliegtuig naar de stembus | Column Renske

Weet u het nog? Alles wat ons zo bindt als Nederlanders?

Het onderstaande verhaal is geschreven door Renske Dragt, auteur van het boek ‘Love is in the air’. Met de code “upinthesky10” kunt u het boek via Up nu extra voordelig bestellen!

Het ‘prepare for landing’-commando is geweest en langzaam zakken we door de grijze wolken vanuit grote hoogtes naar beneden. Ik zie de windmolens in de zee staan. Op de plek waar ze horen, namelijk in zee. Een teken dat we Nederlands grondgebied naderen. Nederland. Het land van betuttelende regels waarin het afgelopen jaar een uiterste grens in betutteling bereikt is. Maar ook een land waarin we nog steeds toegang hebben tot de gezondheidszorg, onderwijs en een dak boven ons hoofd. Een fantastisch land! Een land waar ik altijd met blijdschap mijn voeten weer op de bodem zet. Want man, op bijna alle plekken in de wereld waar we landen, is het zoveel slechter geregeld….

Terwijl ik dit schrijf, moet ik mezelf corrigeren. Het land waar je toegang hebt tot gezondheidszorg zo lang die niet uitgesteld wordt vanwege corona, tot onderwijs zo lang je maar niet te veel kennisoverdracht vraagt en studenten thuis vereenzamen en je een dak boven je hoofd hebt….. zolang je maar geen ondernemer bent geweest in 2020.

Corrigeren en scherp zijn op jezelf. Reflecteren en het aandurven om fouten toe te geven. Dat zijn eigenschappen die in de luchtvaart voorop staan. Elk proces dat zich in de lucht afspeelt, wordt -en is- namelijk onder de loep genomen. Er zijn fouten gemaakt. Soms waren die fouten fataal. Maar bij elke fout is er onderzoek gedaan, werd er opnieuw gekeken naar de procedures en zijn methoden aangepast, ter verbetering van de wereld die zich afspeelt in de lucht.

Er wordt binnen de luchtvaart gereflecteerd. En dát is een eigenschap die goud waard is. Want zo lang je reflecteert, het lef hebt toe te geven dat je een fout hebt gemaakt, is er ruimte tot verbetering en ongekende groei. En prachtige eigenschap! Een cruciale eigenschap die ik alle leden van het OMT en het kabinet in haar geheel toewens, want daar is een draconisch gebrek aan geweest. Maar goed. Terug naar wat ons ook al weer zo bindt…..

Ik zie ons koningshuis. Zonder ons koningshuis namelijk geen reden voor koningsdag. Een dag die ons allen samenbrengt en veel plezier geeft. Een dag waar we ons hele hebben en houden naar buiten slepen om schaamteloos te verkopen en daar zelfs met die vervelende buurman in één keer de grootste lol om kunnen hebben. Want daar ligt toch echt een verborgen ‘buttplug’ verstopt tussen al dat antiek. Zie je dat dan niet?!  Alleen…. Even dit jaar niet.

Maar laat ik mezelf corrigeren. Sommige leden van ons koningshuis waren dit jaar, na een vluchtje Griekenland, ook niet de personen om vooraan in onze parade te zetten. Toegegeven, de koning is wel de enige met bevoegdheid die de hand in eigen boezem heeft gestoken met de slogan ‘wij zijn niet onfeilbaar’. Daar heb ik dan (min of meer) nog respect voor. Ook zij geven fouten toe. Zij reflecteren en geven toe dat dit niet de juiste weg was. Hadden ze in hun positie niet hoeven doen. Maar ze doen het tóch. Hulde.

Ik zie voetbalmatches waarin we ons massaal verbinden aan de oranje kleur, met een verklede indiaan op de bühne en de oranje leeuw in het vaandel. Ach, u houdt niet van voetbal……Dan zie ik ‘King Richard’ een Amerikaan van de baan slaan op het mooie Wimbledon. Met wapperende wimpers Daphne Deckers als ‘Queen to be’ juichend en o zo Nederlands in het tonen van haar enthousiasme. Oh wacht, wat dacht u anders van schaatsen? De beer uit Lemmer of nóg beter, met z’n allen hopend op dat dikke laagje ijs dat ons allemaal de ijzers doet onderbinden. En na afloop boerenkool met worst of warme chocolademelk. Die hadden we dit jaar in ieder geval ‘in the pocket’!

Laten we hopen dat het sporten en dus gezondheid ons snel weer gegund is! Want man, man, sporten is toch juist zo belangrijk tegen die vetrol op de buik. Is dat trouwens niet een van de redenen waarom mensen in het ziekenhuis belanden? Vet op de buik? Hoe dan ook, ik durf te stellen dat vanuit de luchtvaart menig uniform het afgelopen jaar strakker is gaan zitten. Weinig vliegen, is minder beweging op de vliegvelden en in de lucht. Vul dat aan met zorgen over het behoud van je baan in combinatie met een flesje wijn en de cirkel is weer rond. Gezond is anders.

Ik zie een land dat in tijden van nood de portemonnee trekt. Niet zo zeer vanuit de overheid, maar vanuit de eigen geldpot. Ergens op de wereld voltrekt zich een ramp, er wordt een noodnummer opengesteld en wij doneren. Overvloedig, want wij zijn ons bewust van onze eigen overvloed. We doneren uit ons gevoel van gezamenlijke verantwoordelijkheid, ons gevoel van vrijgevigheid. Een land dat nu tot op het bot toe verdeeld is, door de ellende die zich achter gesloten deuren afspeelt. De armoede rukt binnen onze eigen landsgrenzen op. Schade door het virus versus schade door armoede. Het is een moment van reflectie waard, dunkt me. Hoewel het lijkt alsof ik vanaf een wolk naar beneden zit te schreeuwen, want mijn woorden lijken wel aan dovemansoren gericht. 

Ik zie een volk dat zich kleurt in allerlei kleuren. Een land dat geniet van culinaire hoogstandjes uit Vietnam, Thailand, China en Indonesië, maar ook een land dat houdt van de kebab en de gyros en van de groente van de Turk om de hoek. Uiteraard naast de pindakaas op het brood of de havermout in de pap. Een land dat wantrouwig kan zijn om iets wat ze niet kent, maar waar wel degelijk plek is voor mensen die hulp nodig hebben. Want zo doen wij dat. Al generaties.

Terwijl ik dit schrijf, zie ik hier dan uiteindelijk wel een lichtpuntje. Waar we voorheen een ‘wij-zij’ contrast voerden op uiterlijk en culturele achtergrond, lijkt die in 2020 wel echt geparkeerd te zijn. Nu is het ‘wij-zij’ denkkader gegrond op virus-blindheid versus virus-waanzin? Interessant fenomeen om te aanschouwen, hoewel het wel zeer uitdagend is gebleken nu duidelijk groepen aan te wijzen. Die groepen snijden nu namelijk door elk voormalige formatie heen, wat het lastig ‘labelen’ maakt. Een gevoel van onzekerheid bekruipt mij en met mij, vele Nederlanders. Eureka! Een gemeenschappelijke deler gevonden.

Weet u nog…..die tijd vóór het virus? Moeilijk, hè? Om dat nog terug te halen….

De tijd waarin we prat gingen op een land waarin er vrijheid van meningsuiting was? Waarin mensen ‘anders’ mochten doen en zijn? Een land waar protesteren mogelijk was? Want ook al zijn de buurlanden en andere continenten ‘narrow minded’, wíj laten zien hoe het óók kan! Wij zijn het land van de ‘grote ramen’. Alles mag en we schamen ons niet snel. Een ‘open’ cultuur.

In een jaar tijd hebben wij het beste en het slechtste in ons naar boven laten komen. We zijn opgestaan om anderen te helpen, we hebben veerkracht getoond, zijn buitengewoon innovatief te werk gegaan, hebben geluisterd naar autoriteit en kleuren soms net even buiten de lijntjes, want ook dát zijn wij. Maar…… de rek is eruit. En terecht.

Dus daarom: Welkom aan boord van ons vliegtuig! Welkom in een wereld die zich afspeelt in een afgesloten ruimte en waarin we het wérkelijk samen met elkaar moeten zien te redden. Niet alleen de ouderen en de zieken, maar iedereen! Bij ons aan boord krijgt iedereen te eten en te drinken. Bij ons aan boord mag iedereen zich verdiepen in zijn televisieschermpje of even een grapje maken met de stewardess. Er worden verhalen met elkaar gedeeld: we raken elkaar in het hart, de enige plek die er werkelijk toe doet.

In ons vliegtuig is het er op zijn Nederlands gezellig! Maar, laat één ding duidelijk zijn: We gaan samen (!) de reis aan. Ongeacht wat er tijdens de reis zal gebeuren (of er nu turbulentie is, iemand doodziek wordt of dat er een noodlanding gemaakt wordt) we halen samen het beste in elkaar naar boven, de crew en de passagiers. En…..we laten niemand achter!

Een proces dat zich afspeelt door meer dan een eeuw ervaring. Een proces waarin we hebben gereflecteerd op ons handelen. Een proces waarin er fouten zijn gemaakt én zijn toegegeven. We hebben keer op keer opnieuw afgewogen. Nieuwe keuzes zijn daaruit vervolgens gemaakt. De luchtvaart: een wereld op zich. Een wereld waar de politiek veel van zou kunnen leren. 

Nederlanders: ik zie u allemaal en massaal bij de stembus.

Renske Dragt heeft veertien jaar als stewardess bij KLM gevlogen en is auteur van het boek ‘Love is in the Air: hoe een vlucht mensen met elkaar verbindt‘.
Bestel met de code “upinthesky10” Renske’s boek Love is in the air via Up nu extra voordelig!