Ik ontmoette Travis Ludlow, net achttien jaar oud, die een wereldrecord verbrak door als jongste piloot rond de wereld te vliegen.
“Nee, mam! Je mag niet op de oprit gaan staan en ik wil niet dat je me voor schut zet! Er wordt dus níet gezwaaid!” Mijn twaalfjarige dochter kijkt mij peilend aan. Ga ik naar haar luisteren of doe ik zoals ik wel vaker doe en lap ik alle door haar bedachte regels aan mijn laars?
Mijn oudste dochter ‘vliegt uit’ naar het middelbare onderwijs. Met een groepje klasgenoten zal ze de zes kilometer naar het volgende dorp fietsen om daar het eerste schooljaar te starten. Haar schooltas achterop gebonden, haren netjes in een staart en een tikje mascara op haar wimpers is ze in één klap een ‘grote meid’. Ze is er klaar voor en kan niet wachten om te gaan.
‘Moeder de gans’ heeft hier wat meer moeite mee. Ik voorzie sturen die in elkaar raken door gezwalk over de weg, ik voorzie ‘major damage’ veroorzaakt door dwazen die op de ventweg met honderd kilometer per uur in hun verlaagde auto’s met spoilers langs mijn dochter racen, ik voorzie potloodventers in de bosjes onderweg naar school, ik voorzie online pesterijen en o zo veel meer…..
Op 28 mei was ik op vliegveld Teuge. Daar ontmoette ik Travis Ludlow, een jongen van nog maar net achttien jaar oud, die de ambitie had een wereldrecord te verbreken door als jongste piloot solo rond de wereld te vliegen.
De ervaren rotten in het vak op vliegveld Teuge kijken mij met enige twijfel aan wanneer ik bij Hangar One laaiend enthousiast mijn ‘No Guts, No Glory’-tirade tegen hen afsteek. Ik zie ze denken: die vrouw is niet goed wijs! En ja, ook zij hebben hun dolle momenten gekend in hun jeugd. Maar deze trip vinden zij ronduit gevaarlijk. Er zijn tal van zaken die fout kunnen gaan. Dus dit doe je alleen als je ‘onbezonnen en jeugdig’ bent. Denkend aan mijn dochter en haar zes kilometer lange fietstocht, komt de volgende vraag op in mijn hoofd: Hoe laat je los?
In gesprek met de vader van Travis blijkt dat hij zijn zoon voor de volle honderd procent steunt en vertrouwt. Travis is altijd al een rustige, weloverwogen, slimme jongen geweest. Een knul die niet in zeven sloten tegelijk loopt. Weinig onbezonnenheid hier te spotten. Wanneer ik hem zelf spreek, valt mij dat ook op. Geen ‘No Guts, No Glory’-attitude. Geen ‘Great Balls of Fire!’ of een ‘ I feel the need, the need for speed: Ouch!!’ Een rustige, beleefde, vriendelijk lachende jongen die zin heeft in het avontuur, maar ook alles tot in de puntjes heeft voorbereid. Alles wat je niet aan het lot kunt overlaten, wordt ingedekt door planning, onderhoud, communicatiemiddelen en een zeer Britse houding.
43.522 kilometer, 238 vlieguren, 4 continenten, 16 landen, 63 stops en 44 dagen vliegen later landt Travis opnieuw op Teuge. Zijn houding valt me dan opnieuw op. Geen Italiaanse fratsen door na de landing de grond te kussen en een kruisje te slaan, geen Amerikaanse opmerkingen als ‘Oh my God, it was like….it was like: AWESOME!’, geen Duits verhaal over de techniek of het onderhoud, nee…..wederom ingetogen stapt hij uit. Zie ik daar toch lippen die een klein beetje trillen? Hij steekt zijn vuisten niet al te ver omhoog en zegt: “Yes! I did it!” Met deze vier simpele woorden bevestigt hij zijn wereldrecord.
Wanneer ik hem vraag wat hij nu zoal geleerd heeft gedurende dit geweldige avontuur, komt er een zakelijk antwoord. Hij heeft veel geleerd over het weer en over hoe het vliegtuig zich houdt. Maar ja, dat is een pilotenantwoord. Dat vertelt mij niets over wat hij nu werkelijk geleerd heeft wanneer het aankomt op het ontmoeten van mensen die je niet kent en die er andere normen en waarden op na houden, over je eenzaam en alleen voelen al die uren dat je vliegt boven uitgestrekte gebieden, over bang zijn en je hoofd erbij houden als er gevaar dreigt door heftige turbulentie of tijdens het vliegen over hooggebergte of over het intense gevoel van geluk en dankbaarheid wanneer je de zonsopgang ziet boven de Pyreneeën. Opnieuw vraag ik me af: hoe laat je je kind los voor een avontuur als dit?
‘A dream doesn’t become reality through magic: it takes sweat, determination and hard work’. Colin Powell’s woorden staan boven aan de website van Travis. Ik begin te snappen waarop het vertrouwen en de steun van de ouders van Travis is gebaseerd. Wanneer hij mij tussen neus en lippen door vertelt dat de Russen hem bij hun welkom steeds aan de wodka wilden hebben -terwijl hij geen wodka drinkt-, hoor ik gevaar. Geen zorgen. Travis is namelijk niet alleen een ‘natural, gifted pilot’, hij doet al sinds zijn vijfde aan kickboksen, haalde zeven jaar later de zwarte band en is vijfvoudig Brits kickboks-kampioen. Mijn ‘moederbrein’ begint dit spannende avontuur in een breder kader te zetten.
Travis Ludlow: een multi-talent dus. Maar talent staat niet op zichzelf. Het moet gevoed worden door ouders en opvoeders om je heen, het moet door motivatie en gedrevenheid tot in de uiterste puntjes geperfectioneerd worden, het moet als het ware dagelijks ge-ademd worden. Het moet een oprechte passie zijn. Wanneer Travis van een journalist van de Telegraaf de vraag krijgt: ‘So what will be your next record, Travis?’ verrast zijn antwoord mij dan ook niet. ‘Misschien wel de snelste vlieger rond de wereld worden’. Ik denk terug aan de bevlogen, gedetermineerde, extreem gedreven, perfectionistische luchtmachtvliegers die ik geïnterviewd heb. En ik zie Travis als een perfecte potentiële kandidaat. Hoewel hij bij de volgende vraag spreekt over duurzaamheid, elektrisch vliegen en het inspireren van de jeugd, want ja mensen…..de jeugd heeft de toekomst!
Ach, misschien moet ik Travis niet in een hokje willen stoppen. Misschien moet ik op Travis geen label willen plakken. Misschien moet ik gewoon accepteren dat er multi-talenten als Travis bestaan, die multifunctioneel ingezet kunnen worden in hun eigen kracht, hun eigen vertrouwen. Krachtig in het kiezen van hun eigen levenspad, waarin ze mogen ontdekken en mogen groeien. Mede dankzij ouders die de kracht en de wijsheid hebben gevonden om (op) te voeden én te durven loslaten.
Mijn dochter stapt op haar nieuwe fiets. Ik check of haar tas goed op de bagagedrager vast zit en er niets tussen de spijlen terecht zal komen. Het clubje klasgenoten rijdt in tweetallen braaf langs ons huis en zij sluit aan. ‘Dag, mam! Géén kus!!’ Ze zet snel af en maakt zich uit de voeten. Mijn hand gaat een tikkeltje omhoog. Zal ik zwaaien? Zal ik het doen?
Nee. Mijn kleine, grote dochter. Ik wens haar haar eigen pad toe, waarop ze mag groeien, zich ontwikkelen en mag leven op de wijze die bij haar past. Het loslaten is begonnen!
-
Boek Love is in the Air€15,00
Pre-order nu: schaalmodel van de gloednieuwe KLM A321neo
Nu te bestellen in de webshop! Let op: limited edition.
Verschillend
VWO