“Na meer dan 100.000 woorden geschreven te hebben over verbinding en de liefde voor de luchtvaart en KLM in het bijzonder, besloot ik een 1100 woorden te schrijven over onder andere alcohol, bezuinigingen en gedrag. U hebt mij hierop doen twijfelen. U hebt mij diep geraakt. In mijn blauwe hart. De ‘K’ van Kwetsbaarheid,” schrijft columnist Renske Dragt.
De mooiste vlinder die ik in mijn leven ooit heb gezien, was de blauwe vlinder in Panama. Een grote vlinder met diepblauwe en zwarte kleuren. Heel toepasselijk, want ik verloor mijn hart niet alleen aan deze vlinder, maar ook aan de luchtvaart die daarmee verbonden is: luchtig, vliegend, ongrijpbaar, maar oh, zo prachtig.
De luchtvaart en KLM in het bijzonder, zit in mijn DNA. Ik ben ermee opgegroeid. Blauwe vliegtuigen en blauwe KLM-huisjes boven op de servieskast bij ons thuis en een vader die met regelmaat het uniform (inclusief pet) aan deed en dan dagen van huis was. Als achtjarig meisje beleefde ik mijn eerste cockpitmoment. Dat mocht toen namelijk nog. Met papa en de NLM mee, naar Londen. Later veranderde de F-28 in de Boeing 747 en werd het een jaarlijks uitje, waarin ik tussen die veilige blauwe vleugels mijn eerste stappen zette in de grote, wijde wereld. Ik leerde andere culturen kennen en kwam in aanraking met zoveel meer dan de groene weilanden, omrand door strakke sloten, dat wat we Nederland noemen. Mijn studiekeuze (antropologie) maakte ik naar aanleiding van een KLM-reis naar Delhi, India. Dankjewel, KLM. Deze Delhi-reis en de studie die daarop volgde heeft mijn leven, maar ook de wijze waarop ik de wereld ben gaan zien, veranderd. In positieve zin.
Was ik bestemd om deel te gaan uitmaken van de KLM? Nee, zeker niet. Bij elke bocht die mijn vader maakte met de Boeing 747 om koers te zetten naar een fantastische bestemming, zette ik mijn nagels in de handpalmen van mijn handen. Ik kan dus wel zeggen dat ik vliegangst had. De schietgebedjes die vervolgens de hemel ingeschoten werden, met loze beloftes aan een almachtige daarboven dat ‘wanneer ik nu veilig aan de grond zou komen, ik nooit, nooit meer een voet in een vliegtuig zou zetten’, bleken zelfverloochening.
Op 26-jarige leeftijd besloot ik alsnog ‘een jaartje’ te gaan vliegen. Om in plaats van te backpacken, het logischer aan te pakken: ‘op tempo’ de wereld te gaan zien. En daar is maar één ding voor nodig: het scoren van je ‘wings’ bij de KLM. En dat lukte….
Mét vliegangst, dat dan weer wel. Maar hoe meer ik vloog, hoe meer ik bekend raakte met de deining op de wolken en de beweging van het machtige moederschip. En zo kon ik van een angst een deugd maken: begrip tonen naar andere mensen met vliegangst, want ik wist maar al te goed hoe dat voelde.
Mijn hart kleurde langzaam steeds blauwer. Het blauwe uniform, maar ook de blauwe toestellen die de mensen die vliegen met elkaar verbindt. Het is en blijft mijn inziens de meest fantastische kleur, wanneer het aankomt op de marketing van een luchtvaartmaatschappij. Deze kleur vertaalde zich vervolgens weer naar de term ‘het blauwe hart’ en ‘de blauwe familie’. Het blauwe hart klopte bij mij en de blauwe familie, was de reden dat ik doorvloog. De crew aan boord van een toestel kent elkaar in principe niet en tóch wisten we het iedere vlucht gezellig, kameraadschappelijk en verbindend met elkaar te maken. Voor elkaar en voor onze klant, de passagier.
Hoe dan? Door vanaf het allereerste moment oprechte interesse in elkaar te tonen, naar elkaar te luisteren, elkaar aan te kijken, maar vooral ook door het cruciale voornemen je beste beentje voor te zetten. Jezelf van je beste kant te laten zien. Juist door de kortstondigheid van het contact werd dit des te belangrijker.
Na een kleine veertien jaar vliegen, besloot ik mijn vleugels terug te geven. Na het indienen van een verzoek tot ontslag en in het laatste half jaar van mijn ‘luchtige’ leven heb ik niet één vlucht kunnen doen zonder een traan te laten. Aanvankelijk dacht ik dat het verdriet wel minder zou worden. Maar naarmate de maanden vergleden, de laatste reizen gepland werden en de woorden ‘thank you for your loyalty’ in mijn rooster verschenen, vielen er niet alleen meer tranen, maar werd het zelfs een groot verdriet: ongegeneerd, hikken en brullen geblazen.
Mijn laatste reis in actieve dienst voltrok zich eind oktober 2019, een kleine twee jaar geleden. Corona was er al wel, maar niemand had er toen echt van gehoord. Het leven was mooi en voelde goed. We stonden met elkaar in verbinding. Ik had nog geen uitweg en nog geen nieuwe baan in het vooruitzicht, maar wel een boel lieve mensen die begrip en empathie toonden en liefde lieten zien en voelen. Ik uitte mijn liefde voor de lucht door het boek ‘Love is in the air’ te schrijven. De ondertitel: hoe een vlucht mensen met elkaar verbindt. Omdat ik dat wéét, omdat ik dat heb gezien, omdat ik ervan doordrongen en overtuigd ben. Dat wanneer we ons beste beentje voor zetten, we verbinden. Dát is mens eigen.
Ook al lijken we dat momenteel soms even vergeten…..
Na meer dan 100.000 woorden geschreven te hebben over verbinding en de liefde voor de luchtvaart en KLM in het bijzonder, maar nóg meer mijn liefde voor hoe fantastisch mensen kunnen zijn, besloot ik een 1100 woorden te schrijven over onder andere alcohol, bezuinigingen en gedrag. In de weken voordat ik dat schreef, was ik namelijk door NPO1 benaderd om op de televisie te komen praten over agressiviteit aan boord en de mondkapjesplicht. Ik heb dit verzoek afgeslagen, omdat ik vond dat het niet mijn verhaal is. Het voelde voor mij als ongepast.
Míjn verhaal gaat tenslotte over ‘hoe het was’, over hoe ‘het soms nog is’ en over ‘hoe het kan zijn’. Over verbinding tussen mensen. Over de blauwe vlinder: een teken van hoop.
Huppelkut, Zweefteef, ‘Ik ken haar niet, maar…..’, niet integer, geen normen en waarden, al meer dan vier jaar niet meer in dienst van’, dát zijn de woorden die u mij schreef. Ik schrijf u nu: u hebt mij doen wankelen. U hebt mij doen twijfelen. U hebt mij diep geraakt. In mijn blauwe hart. De ‘K’ van Kwetsbaarheid.
Maar het geeft niet. Ik wil u danken. Dank u wel dat u de tijd genomen hebt mijn column te lezen. Dank u wel dat u (die mij kent door mijn boek) mij zo uitgebreid hebt geschreven en mij hebt toegestaan om te verwoorden wat bij zovelen van u speelt: de liefde voor hoe mensen kunnen zijn én de liefde voor de lucht. Dank u wel dat u mij weet te raken met keiharde woorden. Nee, u kent mij dus inderdaad niet.
Ik laat de blauwe vlinder vliegen. De randjes van de vleugels zijn nu gerafeld. Maar ik leg de pen níet neer. Waarom niet? Omdat ik mijn beste beentje voorzet, zoals ik dat al die jaren bij de KLM heb gedaan en zoals ik dat zal blijven doen. Oprecht, transparant en met de beste intenties. Drie eigenschappen die in deze tijd (meer dan ooit ervoor) gewaardeerd zouden moeten worden.
Dank u wel.
De Queen of the Skies is terug!
Dertig jaar lang vloog de PH-BFG in het KLM-blauw de wereld over. In 2019 ging ze met pensioen, maar nu is ze terug..
Een uniek stukje luchtvaartgeschiedenis. Bestel nu in de webshop van Up in the Sky - gratis verzonden!