“Het is de lucht die ons verbindt. Niet voor niets wordt de KLM ook wel ‘De Blauwe Familie’ genoemd,” schrijft columnist Renske Dragt.
Ik heb een haat-liefde verhouding met Facebook. Ik geef het eerlijk toe. In de uren die ik eraan verbrast heb, had ik een moestuin winstgevend kunnen maken, oudjes kunnen rondduwen in hun rolstoel, kunnen luizenpluizen op de basisschool van mijn kinderen of alle ramen van mijn huis aan de binnen én buitenkant glashelder kunnen poetsen… op wekelijkse basis.
Maar één voordeel heeft Facebook zeker: het doet herinneringen omhoogkomen uit een verleden dat je zelf in deze snelle wereld niet meer bij houdt. ‘Pling! Je hebt herinneringen om op terug te kijken’.
Vandaag, twee jaar geleden, stond ik springend -zo zegt Facebook mij- bij het Toronto-logo. Werd ik zeiknat terwijl ik op een boot langs de Niagara Falls voer. Keek ik in de CN-tower vanaf 350 meter hoogte door het glas onder mijn voeten naar een gapende diepte onder mij. Dronk ik het meest overprize-de biertje bij een baseball game van de Blue Jays. Werd mijn brein geprikkeld door alle pracht en praal van ‘vroegah’ in het Casa Loma kasteel op de heuvel, uitkijkend over de baai. At ik fish and chips in een oergezellig café aan de haven. En bij al die momenten werd ik vergezeld door mijn collega’s. Mijn buddy’s voor die vlucht én voor het routeleven dat er mee gepaard ging.
Wat een geweldige herinnering! Wat een zegen dat ik deze herinnering heb mogen maken in een tijd voordat de wereld door het beleid ten aanzien van corona op zijn kop werd gezet. Wat hadden we het gezellig, wat waren we verbonden met elkaar, wat hebben we gelachen! Een familiegevoel, een gevoel van thuiskomen en van vertrouwd zijn met elkaar. De lucht die ons verbindt.
Niet voor niets wordt de KLM ook wel ‘De Blauwe Familie’ genoemd. Lief en leed wordt er met elkaar gedeeld. Ongekend open zijn we naar elkaar toe. We vertellen elkaar over onze relatieproblemen, opvoeduitdagingen bij onze kinderen, ambities om door te groeien binnen het bedrijf en de exotische hobby’s die we uitvoeren. We lachen samen, we kunnen samen huilen en er is altijd een schouder om even op te leunen. We creëren in een handomdraai een ‘wij-gevoel’. Ongetwijfeld zal het blauwe uniform daaraan ten grondslag liggen. Ongetwijfeld heeft de briefing voordat we samen de vlucht aangaan hierin een rol. We dragen dezelfde kleur, we spreken dezelfde taal. Verbonden door het beroep dat we uitoefenen, verbonden door de kleur van de luchtvaartmaatschappij waarmee we ons identificeren.
Het ‘wij-zij gevoel’ is in principe makkelijk te manipuleren. Namelijk: wij-vliegenden tegen de niet-vliegenden, de ‘gewone’ burgers. Wij-vliegenden versus grondpersoneel, ‘wij cockpit’ tegen ‘zij de cabine’. Maar bijvoorbeeld ook ‘wij KLM’ tegen ‘zij Transavia’, ‘zij EasyJet’, ‘zij TUI’. Een andere kleur uniform verandert het gevoel van identiteit. Met humor en een knipoog worden er namen aan gegeven die onze eigen identiteit versterken. Namen als ‘De KLEM’, ‘Trans-cavia’ en ‘Easy-slet’ refereren aan de groep waar wij zelf niet bij horen. Dat geeft een veilig, een vertrouwd gevoel. Want: ik hoor dan bij die ‘wij’ en die ‘wij’ is toch écht anders dan die ‘zij’.


© Renske Dragt
Het ‘wij-zij’-gevoel biedt ons zekerheid, schenkt ons als het ware een gevoel van ergens bij mogen horen, duidelijkheid en geborgenheid in een verwarrende wereld, die steeds grilliger, steeds minder transparant en steeds ingewikkelder wordt. Wanneer humor de boventoon voert om verschillen aan te geven, kan er samen om gelachen worden. Wanneer de humor wegvalt en de verharding de lijnen tussen ‘wij en zij’ verscherpt en tegelijkertijd het voeren van een dialoog ophoudt, zetten we samen in op een ‘collosal crash’.
Dan wordt de ‘wij’-groep een groep waartoe je behoort omdat je angst hebt voor de ‘zij’-groep, omdat je geen enkel begrip meer hebt voor de ‘zij’-groep, maar ook omdat je voelt dat ‘zij’ jou niet meer begrijpen en bewust jouw leven torpederen. Er is een cruciaal verschil. Een onoverbrugbaar verschil. Een verschil dat alleen wegvalt als die ander ervoor kiest in mijn ‘wij’-groep plaats te gaan nemen. De ‘zij’ groep de rug toe keert. Alleen dán kan ik me weer veilig voelen.
Maar vergis je niet. Ook in de ‘wij’-groep zit diversiteit, een verscheidenheid aan meningen, een verschil van achtergrond, een manier van denken en van uitspreken. Net als in de ‘zij’ groep. En juist dáár zit nu de kracht. Op dit moment laten de meest sterke meningen zich horen. Er wordt geroeptoeterd, er wordt geschreeuwd, er wordt gegild. Maar realiseer je één ding: niemand luistert écht naar een roeptoeter, naar een schreeuw of naar gekrijs. Ze zijn er alleen maar tijdelijk van onder de indruk, maar ‘horen’ doen we niet. Waar mensen wél naar luisteren? Naar empathie, naar openheid die in rust en liefde wordt gedeeld, naar degene bij wie ze het gevoel hebben dat er een gesprek mogelijk is, waar zowel gesproken als geluisterd mag worden. Er wederkerigheid mag zijn.
Ik zie met lede ogen hoe de verharding zich verspreidt in onze samenleving. Ik kijk met lede ogen toe hoe deze verharding zich openbaart binnen de Blauwe Familie. Bij de verbinders pur sang. ‘Wij’ verbinden niet alleen bestemmingen, maar door onze unieke, open houding doen wij aan story telling……toch? We krijgen er zelfs ansichtkaarten voor mee aan boord. ‘Wij’ gingen en gaan op zoek naar het verhaal. Het verhaal van die ene passagier die ziek is, die te maken heeft met een overlijden, die het land wordt uitgezet, die liefdesverdriet heeft. ‘Wij’ gaan op zoek naar het verhaal bij die collega, die collega met wie we die bijzondere ‘klik’ voelen, waarmee we met tranen over onze wangen kunnen lachen, terwijl we kneepjes in de onderarm geven of een klap op de schouder uitdelen. De collega die het allemaal even niet meer zo ziet zitten, die in echtscheiding ligt, die ontspoorde kinderen heeft en altijd ruzie krijgt met de schoonfamilie.
De luchtvaart heeft bijzonder harde klappen gekregen in de afgelopen twee jaar. En dan heb ik het nog niet eens specifiek over het huishoudboekje van inkomsten en uitgaven. Ik heb het over dátgene dat ons verbindt, dátgene wat ons uniek maakt: onze gesprekstechnieken die in de afgelopen tijd verkruimelen door quarantaines en het leven achter mondmaskers. Het gesprek dat we voerden bij de ontbijttafels, in de galleys, tijdens de wandeling van de briefing naar de gate. Wellicht is de koek op na al die maanden van quarantaine, opgesloten zitten in de hotelkamer, met de onzekerheid van wat de toekomst zal gaan brengen en de eenzaamheid die ermee gemoeid is. Wellicht is de rek eruit.
Daarom pleit ik voor het ‘midden’. Niet voor de ‘wij’. Niet voor de ‘zij’. En zeker niet voor de bruggenbouwer die de ‘wij’ en de ‘zij’ nog meer podium geeft. Het midden -de gematigde- is hier goud waard. Het midden heeft een missie te vervullen. Niet in geschreeuw, niet in gekrijs en geroeptoeter. De kracht van het durven twijfelen, de kracht van het ‘niet zeker weten’, de kracht dat niemand het met stellige zekerheid weet, de kracht dat de enige wijsheid die we hebben is, dat de mens maar een stipje op de tijdslijn is. En dat de wereld de mensheid wel overleeft.
Ondertussen kijk ik naar mijn Facebook-pagina. Krijg ik mijn laatste reizen als herinneringen ‘gepushed’. Wat heb ik me gedragen en geliefd gevoeld door al die collega’s. De liefde die er was in de galleys, in de gangpaden van het toestel en zelfs bij de toiletblokken. Ik realiseer me dit: al deze collega’s vliegen nog steeds. Deze collega’s zitten nog steeds met z’n allen in die briefing-kamer. Slaan nachten met elkaar over. En staan gezamenlijk op wanneer de veiligheid van het vliegen in het geding zou zijn. Stuk voor stuk. Allemaal.
Een gevoel van dankbaarheid voor de manier waarop ik zelf afscheid mocht nemen, overvalt me. Tegelijk maakt het me intens verdrietig dat we met z’n allen in deze positie terecht gekomen zijn. Wat er ook gebeuren zal, wat voor beslissingen er genomen gaan worden: collega’s, waar het gesprek zich verhardt, vind je alleen maar verliezers. Aan beide kanten. Ga terug naar de kern en maak van de schreeuw, een gezamenlijk gefluister. Van de monoloog die niet landt, terug naar de dialoog, waar we allemaal weer veilig mogen en kunnen landen. Sterkte.
-
Boek Love is in the Air€15,00
-
Product in de uitverkoopKLM-staart op houten voetstukOorspronkelijke prijs was: €34,95.€24,95Huidige prijs is: €24,95.
-
KLM 747 Afscheidskalender€19,95