Stewardess vindt liefde bij biechtende priester | Column

Langzaam wordt het donkerder in de cabine. Het begin van de avond breekt aan. Op mijn instappositie aan boord van de Dreamliner geniet ik van de lichte kleurtjes in het plafond en probeer de rust te bewaren voor een lange vlucht naar huis die nog voor mij ligt.

De Dreamliner is het modernste vliegtuig dat wij in onze vloot hebben. De lichtjes kunnen aangepast worden van geel, naar mooi romantisch roze naar helder blauw. Wellicht nog veel belangrijker is dat in dit type vliegtuig het airconditioning-systeem gemoderniseerd is, waardoor de lucht die je ademt gezonder is en je je fitter voelt bij aankomst. Persoonlijk blijf ik dat een moeilijk te meten bewering vinden, want afgedraaid voel ik me toch wel. Maar ik probeer het toch positief te benaderen door mijn geest te laten denken dat ik me nog veel slechter had gevoeld op een ander type toestel. “Kun je nagaan!”, roepen we onderling als collega’s dan maar naar elkaar.

Op deze vlucht naar huis is de vliegtijd een kleine tien uur. De stoelen vullen zich met mensen en ik begroet iedereen beleefd bij de deur en probeer te helpen bij vragen of als de stroom van mensen stagneert. Een lange man, met zwarte broek en zwarte blouse aan, bereikt mijn gezichtsveld. De stoelen zijn bijna allemaal al gevuld en hij passeert mij met een kleine reistas, op zoek naar zijn stoel. Het plaatsen van de bagage in de bakken is voor deze beer van een vent geen enkel probleem. Hij steekt overal bovenuit en heeft goed zicht op waar de laatste plekjes nog zijn. Vanuit zijn hoogte kijkt hij zuchtend neer op zijn stoel aan het gangpad. Hij zucht eens diep en schudt een klein beetje met zijn bruine lokken. Wanhopig kijkend draait hij zich naar mij toe en wenkt. Ik zet me een klein beetje schrap en lopend door het gangpad bereid ik het te verwachten gesprekje alvast voor in mijn hoofd. Het blijft altijd naar om teleurstelling te moeten verkopen. En ja hoor, daar komt het.

“Excuse me ma’m, is this flight full?” Ja meneer, deze vlucht zit tot aan de laatste stoel, inclusief alle klapstoelen die we vrij hebben gegeven voor familieleden van collega’s, helemaal vol. Ik merk plots zijn witte boordje op dat stralend uitsteekt op zijn zwarte kledij en besluit hem net dat beetje extra empathie te tonen. Deze priester is een indrukwekkende verschijning. Ik benoem zijn lengte en zeg hoe diep het mij spijt dat ik helaas echt geen enkel alternatief voor hem heb. Wel is hij altijd welkom bij ons in de keuken om even een praatje te maken, maar vooral ook om zijn benen te strekken. Zuchtend gaat hij zitten. Ik knijp even in zijn onderarm en zet mijn meest empathische gezicht op. “I am truly sorry, sir”. Dit wordt voor deze man een lange vlucht.

Snel vervolg ik mijn ronde door de cabine. Het is bijna tijd om te vertrekken en de hectiek bereikt zijn hoogtepunt. Ik loop via de achterste keuken helemaal naar de voorkant van het vliegtuig, onderwijl de laatste bagagebakken sluitend en de laatste instructies gevend aan mensen bij de nooduitgangen. Mijn weg bereikt nu de comfortzone. Een plek in het toestel waar net even iets meer beenruimte te vinden is. En tot mijn grote verbazing zie ik daar ‘mijn’ troostpriester zitten op een middenstoel. Bijna extatisch voor deze man dat hij toch nog een ander plekje heeft weten te bemachtigen, loop ik naar hem toe en juich hem toe voor de extra comfort van het vliegen voor de komende nacht. De priester kijkt mij bijna wantrouwig aan en ik krijg een zeer gematigd antwoord terug.

Een beetje lamgeslagen door het gebrek aan enthousiasme en het gebrek aan connectie met mijn berepriester, vervolg ik mijn weg maar weer naar achteren. Om daar mijn knuffelpriester alsnog op zijn gangpadstoel aan te treffen. Ik weet dat de katholieken goddelijke machten kunnen hebben, maar dit sloeg alles en even ben ik uit balans. Ik barst in lachen uit en besluit mijn ervaring toch maar even met de priester te delen, al was het alleen maar om hem in ieder geval een klein beetje aan het lachen te krijgen door mijn dommigheid. Ik buig door mijn knieën en op ooghoogte vertel ik hem dat ik net een andere priester die “werkelijk waar meneer, precies op u lijkt”, heb gefeliciteerd met zijn comfortstoel. Het mag het leed in deze stoel niet verminderen, maar misschien vindt meneer het wel leuk te weten dat er een exacte replica van hem aan boord van dit toestel zit! Inclusief beroepskeuze! De priester buigt langzaam maar zeker voor deze vloedgolf aan enthousiasme en antwoordt: ”That’s my brother”.

Ik ben onthutst. Niet alleen twee superlange, mysterieus in zwart geklede en zeker ook knappe mannen aan boord, maar ook nog eens familie van elkaar. Zowel in familiare lijn als op spiritueel gebied met elkaar verbonden. Ik benadruk nog eens dat ik het onwerkelijk vind en dat hij straks zeker maar even langs moet komen in de galley om de benen te strekken. In alle eerlijkheid weet ik niet of mijn enthousiasme hem totaal beangstigde of dat hij er stiekem een beetje om kon lachen. Ik vermoed het eerste, want hij heeft de rest van de vlucht nog geen teen in de keuken gezet. Gelukkig de comfortpriester wel. En daar start dit verbindende verhaal.

Langzaam maar zeker vult mijn keuken zich gedurende de vlucht met Kroatische passagiers. De een nog langer dan de ander. En met een priester die geanimeerd aan het kletsen is. Donkerbruine haren, donkere ogen en een nette baard met een zeer vriendelijke uitstraling. De drempel is laag, dus ik vertel ook deze priester over mijn vergissing bij het instappen. En ik krijg wat ik zo graag ervaar. Een bulderende lach en een bevestigend antwoord. We raken aan de praat en hij neemt mij mee op reis in zijn familiegeschiedenis.  Voordat hij begint, stelt hij mij voor aan nog een lange man, nog een broer, maar deze zonder witte boord. Vanuit mijn lengte kijk ik met geknakte nek omhoog naar deze grootheden en ben onder de indruk. Oprecht onder de indruk. De robuustheid van deze mannen, de priesterkledij, de sfeer die ze uitstralen, alles boeit mij tot in mijn ziel. En wanneer de priester vertelt dat hij nog twee andere broers heeft, waarvan er nog een priester is geworden, kan ik niet anders dan vragen naar het verhaal achter dit verhaal.

Vijf broers, waarvan er drie priester zijn geworden. Aantrekkelijke, vriendelijke mannen, waarvan mijn vrouwenhart alleen maar kan denken dat het echt heel jammer is voor de vrouwelijke populatie op deze wereld dat deze mannen gekozen hebben voor het priesterschap. Ik kan het dan ook niet laten dit hardop te zeggen. De jongste broer luistert vriendelijk naar ons gesprek. Hij vertelt dat hij net pas dit jaar heeft besloten af te zien van het priesterschap. In plaats daarvan zal hij aankomend weekend trouwen met een meisje uit het dorp waarmee hij is opgegroeid. Ik knijp ook deze broer in zijn onderarm om hem te feliciteren, terwijl ik bijna een weesgegroetje in mijn hoofd voel oppoppen. En dat voor een van oudsher protestantse.

De comfortpriester snapt mijn vragen hierover. En hij vertelt over zijn moeder, die ook aan boord van het toestel zit. Deze vrouw heeft alle vijf jongens alleen opgevoed, nadat hun vader door een tragisch ongeval om het leven kwam. De jongens waren nog erg jong toen dit gebeurde. De jongste broer werd zelfs pas drie maanden na deze tragiek geboren en heeft zijn vader dus nooit gekend. Het was zwaar, heel zwaar. Ook omdat hun vader zijn eigen grootsheid had, door als Olympisch roeier zilver te winnen. Een atleet. Een grote man, net als zijn zonen. Hun moeder besloot al haar vertrouwen aan het geloof te schenken. En elke dag hebben zij als gezin overleefd op basis van het vertrouwen dat God voor hen zal zorgen. Met als resultaat dat drie van de vijf zonen deze basis willen terugschenken aan de wereld door als priester en als rolmodel voor de mensen in nood het leven door te gaan.

Op mijn beurt vertel ik de priester als in een vlaag van confessie over mijn eigen vader, die zijn vader ook op jonge leeftijd verloor. Mijn opa was in de veertig toen hij weggenomen werd door een auto-ongeluk. Er bleven zeven kinderen achter, waarvan de oudste mijn vader, die toen net eenentwintig was. Het jongste kind was nog maar net vier jaar oud. Ook mijn oma vond haar kracht in het geloof, al was het in dit geval het protestantse geloof. Maar ik kan de verbindingen tussen deze gezinnen niet ontkennen. Het drama en de impact die samenkwamen met het wegvallen van de ankers binnen deze gezinsstructuren. De overlevingsstrategieën die het met zich meebracht. En het verdriet en tegelijk de liefde die in de ogen van deze mannen zichtbaar is. Het leven dat geleefd wordt door de gebeurtenissen van het verleden. En hoe alles onlosmakelijk met elkaar verbonden lijkt.

Verleden, heden, toekomst. Spiritualiteit in de lucht, terwijl wij op tien kilometer hoogte door de hemel schieten. Met een priester die mij vertelt dat God er altijd voor iedereen wil zijn, alle mensen vergeeft en dat je altijd terug kan keren naar hem. Er schiet een brok in mijn keel. Ik ben niet van de religie. Ik ben niet van het preken voor een geloof. Ik geloof in goedheid en in liefde alom. En ik geloof dat wij mensen daarin onze grootste uitdaging hebben. Maar deze vriendelijke, prekende priester raakt mijn hart. En ik zou zo met hem een koffietje willen drinken om meer te weten te komen. Niet over zijn geloof, maar des te meer over zijn leven en dat van zijn broers.

Vlak voor de landing loop ik snel nog even naar de broer toe die het weekend gaat trouwen. Ik heb een mooi keramisch huisje voor hem en zijn aanstaande, als herinnering aan deze vlucht. In dankbaarheid nemen ze het aan. De moeder van de heren wordt erbij gehaald. Ik complimenteer haar met haar goede werk als moeder. Ik heb kennis mogen maken met een paar mannen die trachten de wereld een betere plek te maken. En dat is ter verdienste van haar kracht, haar wezen en opvoeding. Zij vraagt mij of ze mij een knuffel mag geven. En terwijl ik mij oplaad tussen deze twee liefdevolle armen en ik na afloop door twee priesters en een derde broer uitgezwaaid word bij de gate, realiseer ik me wederom hoe menselijke verbondenheid cultuur, religie en gender overstijgt en zich manifesteert wanneer je bereid bent naar elkaar te luisteren met een open hart en te zoeken naar het verhaal achter het verhaal.

Via Up in the Sky kunt u met de code “upinthesky10” Renske’s boek ‘Love is in the air’ extra voordelig bestellen!

Een uniek stukje luchtvaartgeschiedenis!

Dertig jaar lang vloog de PH-BFG in het KLM-blauw de wereld over. In 2019 ging ze met pensioen, maar nu is ze voor eventjes terug 💙✈️ Bestellen kan via de webshop van Up in the Sky