Ik wens dat de wereld een andere plek zou zijn dan wat wij er nu van maken. In de hoop dat u in dit verhaal de liefde ziet, die áltijd en overal aanwezig is, als u maar bereid bent om uw hart open te stellen en oprecht te luisteren naar het verhaal van een ander.
Het onderstaande verhaal komt uit het door Renske Dragt geschreven boek ‘Love is in the air’. Met de code ‘upinthesky10’ kunt u het boek via haar website extra voordelig bestellen!
Vlucht 33 | ORD-AMS
“Manners and politeness will never become old-fashioned”Oscar Auliq-Ice
Vanuit Chicago vliegen we de nacht door, terug naar huis. Tegenover mijn crew seat bij de nooduitgang worden drie stoelen bezet door drie heren. Een Amerikaan in legertenue plaatst rustig zijn plunjebaal in de bagagebakken en neemt plaats. Zijn lichaam past nauwelijks in de smalle stoelen van het vliegtuig. Zijn dikke spierballen bollen zich onder zijn gevechtsuniform en de randen van zijn blouse klemmen zich om zijn bovenarmen. Zijn gezicht is gegroefd door het leven, maar hij straalt iets vriendelijks uit. Wanneer hij mij bij binnenkomst begroet met een zangerig Texaans accent en een “good evening, ma’am!” ben ik, zoals altijd, direct om. Ridderlijkheid bestaat nog. En zeker bij de Texanen van deze wereld.
Naast hem neemt een kleine, iele jongeman plaats. In tegenstelling tot de militair past deze heer makkelijk in zijn stoel. Hij heeft in een aktetas een laptop meegenomen waarop hij gedurende de vlucht nog zal gaan werken. Zijn spijkerbroek hangt wat slobberig om hem heen en hij ziet wat witjes. De vraag is of die wittigheid zijn oorsprong vindt in de vele uren die achter de computer worden doorgebracht of door zijn land van herkomst. Hij komt uit Rusland en zal na de landing in Moskou nog uren in de trein zitten richting Siberië. Terwijl ik hem zie plaatsnemen, bedenk ik me wat een geluk het is dat deze mannen ieder met hun postuur op deze overvolle vlucht naast elkaar geplaatst zijn. Terwijl de een wat over de leuning heen helt, heeft de ander aan de middenstoel plek genoeg.
Bij het raam, in de hoek van deze driezitter, neemt een licht getinte jongeman plaats. Zijn olijfkleurige huid, donkere bos met haar en bruine ogen stralen een en al levendigheid en vrolijkheid uit. Ook hij komt uit Amerika, maar heeft zijn roots in het Midden-Oosten liggen. Hij gooit zijn tassen in de bagagebakken en terwijl hij zijn telefoon tegen zijn oor houdt en geanimeerd in gesprek blijft, ruimt hij de deken en het kussen die op zijn stoel liggen op, voordat hij al kletsend neerploft. Van wat ik eruit kan opmaken, geeft hij nog snel wat instructies door in de afhandeling van een verkoopdeal voordat de vliegtuigdeuren dichtgaan en de vliegveiligheidsdemo gaat beginnen. Een volleerd reiziger, die met regelmaat in het vliegtuig zit en daarmee weet wat er mag en kan.
De deuren sluiten zich en de laatste instructies worden gegeven. Ik loop door de cabine om de veiligheidsriemen te checken, de laatste tafeltjes weg te klappen en de rugleuningen rechtop te zetten. Er gaat niet één vlucht voorbij dat ik er niet een of twee passagiers tussenuit haal die toch vergeten zijn de stoelriem vast te maken. Ik maak er dan ook een sport van om die ene passagier te ontdekken. Na de afronding van deze taak neem ik plaats tegenover de heren bij de nooduitgang. We beginnen aan onze vlucht. “V1…rotate”, de take off van het gesprek.
De jongeman bij het raam zit op zijn praatstoel. Iets wat hem van nature gemakkelijk af gaat, want zoals te verwachten was, zit hij in de sales en dan nog wel in de filmindustrie. Wanneer ik hem vraag naar het doel van zijn reis, blijkt hij als expat in Nederland te wonen. Zijn leven is turbulent en alles behalve saai te noemen. Van borrels met beroemdheden en snoepreisjes met andere grote jongens uit de sales neemt hij ons in zijn verhaal mee naar de toppen van de bergen waar hij zichzelf al skiënd en netwerkend van een zwarte piste stort. Want zo’n goede skiër is hij niet. Zijn verhaal is sprankelend en vol humor en zelfspot. Ik lig ongegeneerd in een deuk. De tranen lopen over mijn wangen van het lachen.
Ook de twee medereizigers naast hem luisteren geanimeerd en moeten lachen om zijn verhalen. Maar hoe enerverend het allemaal ook is, ook de twee andere passagiers moeten hun platform krijgen om te kunnen spreken. Dus ook hen vraag ik naar hun reisdoel.
De Amerikaan op de gangpadstoel vertelt ons dat hij onderweg is voor zijn derde toer. Hij is de komende negen maanden van huis en zal gestationeerd zijn in Irak. Ook een bijzondere man. Maar met een totaal andere lading. Alle vragen die ik hem stel, worden netjes beantwoord met “yes, ma’am” en “no, ma’am”. Hij is de beleefdheid ten top. Een echte Texaan. En nu luisteren de andere twee mannen mee. We zijn stil en onder de indruk van zijn verhalen over collega’s die hij verloren heeft, mensen die gewond zijn geraakt en de missies die hij heeft gedaan. Hij praat rustig en met een kalme stem, maar zijn gegroefde gezicht verraadt wat hij heeft gezien. En wij zitten aan zijn lippen gekluisterd, op een totaal andere manier dan bij de salesjongen, maar op een niet minder intense wijze.
Wanneer ik uiteindelijk de middelste man het toneel geef om te spreken, vertelt hij in verbasterd Engels met Russische klanken over de Siberische vlaktes die hij zijn thuisland mag noemen. Over dat hij in Canada werkt als computer engineer en dat ook hij vaak lange tijd van huis is. Al is het dan niet vanwege uitzendingen in tijden van oorlog, maar vanwege het feit dat de prijzen van tickets hoog liggen en het een mijl op zeven is om van zijn werk naar huis te kunnen. Zijn vrouw en kind ziet hij om deze reden niet genoeg en hij kan niet wachten om weer thuis te zijn. De beide mannen aan weerszijden snappen dat als geen ander. De salesjongen probeert het gesprek met zijn humor weer te ontladen. Na alle verhalen over ellende van oorlog en eenzaamheid vanwege werk legt hij de stelling neer dat hij gehoord heeft dat de vrouwen uit Siberië de mooiste vrouwen van de hele wereld zijn. Dat heeft hij gehoord. Op een van zijn borrels. Dus dan moet het waar zijn!
Via Up in the Sky kunt u haar boek met de code “upinthesky10” extra voordelig bestellen!
De Russische man begint ijverig ja te knikken, want uiteraard hebben ze gelijk! De Russische vrouwen zijn dat zeker! En zijn vrouw is de aller-, allermooiste! De twee mannen aan weerszijden van hem moeten een beetje gniffelen om zijn enthousiasme in combinatie met zijn accent. Ik observeer beweging bij de twee metgezellen op deze rij. En zoals het een echte salesman is toevertrouwd, werkt de jongen bij het raam naar een ‘closing’ moment toe. Hij zou graag zien hoe de vrouwen in Siberië eruitzien. Of de Russische man een foto heeft van zijn vrouw. En ja hoor, vol trots trekt de Rus zijn portemonnee en haalt er een foto uit van zijn vrouw en kindje. Kijk dan, kijk dan toch hoe mooi!
Een foto gaat rond. Beide mannen naast hem mogen haar bewonderen en zelfs de mensen op de rij achter deze mannen proberen tussen de opening van de stoelen door een glimp mee te krijgen van deze meest bijzondere, mooie, Russische vrouw. Wanneer ik de foto in mijn handen krijg, zie ik een allerliefste blanke vrouw met stijl bruin haar met een tweejarig kindje op haar arm op de foto staan. Een doodnormale moeder, een zoals duizenden. Maar de man tegenover mij straalt zoals ik geen Rus ooit heb zien stralen. En wij allen om hem heen, bevestigen hem in zijn mening dat zijn vrouw inderdaad supermooi is en dat hij heel trots mag zijn op zijn prachtige gezin. De blikken van de Amerikanen gaan over en weer en binnenpretjes worden gedeeld zonder dat de Rus in het midden het ook maar een moment door heeft. Die is ondertussen volledig verdiept in zijn foto en glundert nog een tijdje door.
Wanneer we de daling naar Amsterdam inzetten, voel ik me bruisen van energie. De interactie tussen deze drie totaal verschillende mannen was inspirerend om te aanschouwen. Drie verhalen, drie verschillende levens, drie verschillende type mannen, maar het respect om naar elkaar te luisteren en elkaar in waarde te laten, geeft mij het gevoel dat alles mogelijk blijft in de wereld, zolang de dialoog maar gevoerd wordt. We hoeven niet hetzelfde te zijn. We hoeven niet uit hetzelfde land te komen, dezelfde cultuur te hebben en dezelfde levens te leiden. Met humor, respect en empathie beleven alle drie de heren een prettige, enerverende reis. En met de lachsalvo’s en de gepaste stiltes ontstaat er een energie in de cabine die uitstraalt naar mij, maar ook naar de rijen om deze drie mannen heen. En ik bedenk me dat vliegen zo gek nog niet is. Misschien zouden de wereldleiders ook wat vaker economy moeten reizen en met z’n drieën bij een nooduitgang gezet moeten worden. Wie weet wat dat zou opleveren.
Deze passage komt uit het door Renske Dragt geschreven boek ‘Love is in the air’. Met de code ‘upinthesky10’ kunt u het boek via haar website extra voordelig bestellen!
Verschillend
