De grootste attractie op St. Maarten van weleer: de Boeing 747

Als er één plek op de wereld is waar je als luchtvaartfan je hart kunt ophalen, dan is het bij Princess Juliana International Airport, St. Maarten. Op het Maho Beach scheren de landende vliegtuigen over je hoofd voorbij voordat ze neerstrijken op de landingsbaan. De grootste attractie was jarenlang de Boeing 747.

Jarenlang fascineerden de spectaculaire beelden op het internet van de aankomst van de Boeing 747 op St. Maarten me dusdanig dat ik dit toch echt een keer met eigen ogen wilde gaan zien. Alleen kwam het er steeds niet van. Totdat bekend werd dat KLM de 747 van deze bestemming af haalde. Corsair en Air France stopten al eerder met de uitvoering van hun vluchten met de Jumbo op het Caribische eiland. Voor de MD-11 was de bestemming ook al lang verleden tijd, laat staan voor de DC-10. We moesten snel zijn, voordat exact hetzelfde eveneens over de Boeing 747 kon worden gezegd.

Rakelings over de hoofden

De aanvankelijk naar Amerika geplande reis ging weliswaar nog door, maar werd daarom ingekort voor een tussenstop op St. Maarten. Om niet al te veel tijd te verliezen besloten mijn reismaatje en ik zelf niet met de blauwe Boeing 747 te reizen. Als je er zelf in zit kan je de landing immers niet zien. Dus met KLM in een 73’tje naar Parijs en van daaruit met Air France in een Airbus A340 door naar het eiland dat, naar verluidt, in 1493 door Columbus werd ontdekt.

De eerste vlucht was in 46 minuten bekeken, de tweede duurde acht uur en 32 minuten. Niet alleen de duur van de beide vluchten verschilde enorm, ook het niveau van de catering. Zesenhalf uur achtereen kregen we niets aangeboden, geen drankje, geen versnapering, niets. Het ontbijt dat een uur voor de landing werd uitgereikt ging er dan ook in als koek, al verlang je om 13:00 uur toch naar een ander soort maaltijd. Over de thee, die geschonken werd uit kannen die eerder voor koffie waren gebruikt, zal ik het verder maar niet hebben. Op het moment dat we over Maho Beach vlogen en rakelings over de hoofden van honderden toeschouwers scheerden die enthousiast naar ons toestel stonden te zwaaien, was al die ellende algauw vergeten.

De beste plek

Dat het op St. Maarten enorm kan regenen merkten we al gauw. Een regenbui van zo’n twintig minuten zette enkele delen van de straten volledig blank. Onze huurauto liet zich er niet door ontmoedigen. Alras waren de weergoden ons weer goedgezind, dus repten we ons gauw naar het Maho Beach na bij ons hotel te zijn ingecheckt zodat we het vertrek van onze A340 konden meemaken.

Wat een pret toen ik eenmaal oog in oog stond met dat bekende bord waar in grote letters ‘Danger’ op staat met daaronder een poppetje dat wordt weggeblazen door een opstijgende jet. Nog groter de pret toen onze A340 ons tegemoet kwam taxiën, pal voor ons richting startbaan draaide, full throttle gaf, de startbaan over raasde, het luchtruim koos, stijl omhoog klom en naar rechts afdraaide, de Paradise Peak ontwijkend. We slenterden richting de Sunset Beach Bar voor een drankje. De beste plek voor de beste shots, constateerde ik algauw, want: uitzicht op het strand, de mensen die daar staan, de zee, en bovenal de vliegtuigen die Princess Juliana International Airport als bestemming hebben. En dat lekker zittend aan een tafeltje terwijl je maar een hand hoeft op te steken om op je wenken te worden bediend.

Voluit in beeld

De volgende dag zaten we daar dan ook prinsheerlijk met een hapje en een drankje toen we de Queen of the Skies, waar alles om was begonnen, zagen verschijnen. Aanvankelijk een klein stipje, groter en groter wordend en als gevolg van haar karakteristieke vormen al snel duidelijk herkenbaar als de Boeing 747. Het KLM-blauw werd zichtbaar. Zonlicht schitterde op de vleugels toen het vliegtuig aan de linkerbocht begon, op weg om in te vliegen. Groter en groter kwam het vlaggenschip in beeld. Het geluid van de motoren werd hoorbaar. De mensen op het strand begonnen te joelen en te zwaaien. Ook ik verkeerde in juichstemming. Voluit in beeld kreeg ik de machine op het schermpje van mijn smartphone, de PH-BFY. Met een enkele druk op de knop legde ik haar vast zoals menigeen dat al eerder voor mij had gedaan.

Paradise Peak

Na een uur zou ze alweer opstijgen, richting Willemstad. Mijn vakantiemaatje had het plan haar tijdens de take off vanaf de Paradise Peak te fotograferen. Dankzij de uitleg van een andere liefhebber was algauw duidelijk hoe daar te komen. Het was stevig klimmen geblazen voor onze huurauto. Dat viel hem zwaar. Zeer zwaar. Het bleek te veel gevraagd voor de Nissan Versa. En terwijl hij er de brui aan gaf, werden we omringd door een zevental blaffende en vervaarlijk grommende honden. We wisten niet hoe snel we de raampjes moesten dichtdraaien! Mijn reisgenoot, op dat moment de chauffeur, liet de auto terugrollen, de berg af. De honden renden mee, blaffend, grommend, de tanden naargeestig ontbloot. In ons achterhoofd hoorden wij de muziek van Jaws. Bij een kleine afslag gaven de waakse viervoeters het op. Het bleek de afslag te zijn die naar de beoogde parkeerplaats leidde en die we hadden gemist.

Gelukkig bleef de hondenmeute nu weg en kwam in plaats daarvan de Queen of the Skies in beeld. Snel klom zij omhoog, licht in gewicht voor haar doen, want met enkel genoeg brandstof aan boord om Willemstad te halen. Zou ze zijn volgetankt, dan zou de baan te kort voor haar zijn om nog te kunnen opstijgen.

Motorgeweld

Omdat ons tafeltje bij de Sunset Beach Bar behalve veel gerieflijker toch ook een betere plek was om de vliegtuigen te spotten, keerden we daarnaar terug. De kaart bood ons een keuze uit diverse pizza’s. Normaal gesproken heb ik het niet zo op zo’n Italiaanse zak patat, maar de KLM Airline wilde ik graag proeven. Het bleek beslist geen slechte keus. En intussen vergaapten we ons aan het luchtvaartverkeer en de mensen op het strand. Op het moment dat een McDonnell Douglas MD-80 van InselAir zich klaarmaakte voor take off verstomden alle gesprekken gewild of ongewild als gevolg van het motorgeweld en op het moment dat de oude jet full throttle ging, had ik het gevoel dat zelfs mijn nieren meeschudden!

Statig

Ons vertrek naar Amerika was zo gepland dat we nogmaals de aankomst en het vertrek van de blauwe Boeing 747 konden meemaken. Weer diezelfde vreugde toen ik hoog in het strakblauwe hemelruim een eerste glimp van de majestueuze Jumbo zag, weer datzelfde gevoel van overwinning als na een skeeler-op-en-neertje Afsluitdijk toen ik haar op exact het juiste moment voor mijn lens had, nu de PH-BFN.

In het uur dat de machine gereed werd gemaakt voor vertrek genoten wij van ons allerlaatste drankje in de Sunset Beach Bar. Daarna maakten we onze opwachting op een veilige plek aan de wegkant. Daar kwam ze, rustig taxiede richting startbaan. Het geluid van haar motoren zwol aan, het gas ging erop. Statig, zoals alleen een Boeing 747 dat kan, verhief zij zich. Haar vleugels lichtten op terwijl ze naar rechts draaide, evenals al die andere machines die haar voorgingen de Paradise Peak ontwijkend. En toen was het haasten voor ons, rap naar het vliegveld waar een Boeing 737 van Delta ons opwachtte voor onze vlucht naar Amerika.

De nieuwe Bose A30-pilotenheadset: beter dan ooit?

Bestel nu in de webshop van Bose Aviation!