Als je tegenwoordig leeft en werkt heb je recht op vakantie. Althans, zo voelt dat. Dat recht, aangevuld met een onweerstaanbare drang om steeds nieuwe ontdekkingen te doen, zorgt ervoor dat we op reis gaan. En dan bij voorkeur met het vliegtuig, omdat je niet al in Brasschaat wilt stranden omdat je benzinebudget op is. In dit geval werd het er een van onze dochter Transavia.
Dit jaar staat er een oude bekende op het verlanglijstje. Een heerlijke plek in het warme Griekenland. Niet op een eiland want daar zit de rest van Nederland, maar tegen een berg aan, vlakbij de plaats waar Zeus ooit de scepter zwaaide. Geen gekke god, overigens, die Zeus, want de locatie van zijn berg is werkelijk perfect gekozen. Hoog, maar niet tè, in de winter mooie poedersneeuw, mocht hij nog eens met Aphrodite een blokje willen langlaufen. In de zomer koel bovenop en met een geringe inspanning even met de strijdwagen van Nike naar beneden voor een rondje snorkelen met Artemis of Medusa. Die laatste had haar luchtbuis en een paar reserves toch altijd bij zich. Handig.
Om er te komen kun je met de auto de 6.000 kilometer heen-en-weer doen. Kost je bijna een week als je tenminste niet compleet doorgestrest wilt aankomen. Moet je ook nog zes overnachtingen doen à honderd euri’s en een litertje of vijfhonderd tanken. Kosten: al gauw zo’n kleine tweeduizend pietermannen voor twee personen. En dan heb je nog eigenlijk niets. Onderdak regelen, proviand voor onderweg en nog een hele hoop andere meuk.
Nee, dan voor 495 euro per persoon, twee weken lang, alles geregeld en binnen drie uur vliegend op de plaats van bestemming. Klinkt een stuk aantrekkelijker, toch? Helemaal leuk wordt het als je beseft dat je met onze groen uitgeslagen dochter Transavia mag vliegen. Als vader vind je je eigen blauwe roots natuurlijk het mooiste, maar zodra je het stokje gaat doorgeven aan je dochter gun je haar natuurlijk ook het beste en meer. En… zij maakt het waar.
Ik word altijd blij als ik met haar mag reizen. Wel kien ik de rustigste dag uit (dinsdag) omdat ik niet in securityperikelen, bagagehobbels, personeelstekorten en gedoe wil terechtkomen. Bovendien kies ik een tijd uit waarop alleen mijn vlucht gaat. Alle ander 25 dochtervluchten van die dag zijn dan al bijna in Griekenland, maar ja, dan had ik om 02:00 uur vannacht uit mijn bed gemoeten. En daar heb ik wel zo’n ongelofelijke pesthekel aan.
Aangekomen op Schiphol verloopt het inchecken voorspoedig. Er is niemand bij de incheckbalie, zelfs geen personeel, maar met een beetje inventiviteit kiepen we de koffers in de check-in automaat en lopen binnen vijf minuten weer verder. Zelf doen. Heerlijk. Dan naar de gevreesde rijvorming voor de security. Tenminste, als ik TikTok mag geloven. Het is druk, maar het loopt. Weer vijf minuten later staan we op de tussenverdieping, waar de checks plaatsvinden. Zes banklines doorhobbelen, dan een corridor en nog een keer vijf zorgen dat we onze tienduizend stappen vandaag gemakkelijk halen. We komen steeds dezelfde mensen tegen in de tegenoverliggende rij en besluiten een gesprek aan te gaan. Een nieuw soort conversatie met steeds een flard tekst zorgt voor aperte meligheid. Mede daardoor staan we toch opeens voor de uiterst vriendelijke securitymedewerkers, die ons vlot en professioneel afhandelen. Precies 75 minuten na binnenkomst op Schiphol staan we in de tijdschriftenkiosk. We kunnen nog 2,5 uur rustig aan doen. En fijn vliegtuigen kijken… Zo kan het dus ook.
Ons Transavia-toestel staat op tijd aan de gate, de bemanning is vóór meldingstijd al aanwezig en we zien de bagage al aanrijden. Instappen volgt snel. Hier wel een punt van aandacht: als je extra betaalt om als eerste aan boord te kunnen, moet je natuurlijk wel zorgen dat die passagiers ook eerst kunnen instappen. Die omroep blijft achterwege en dan dus ook de garantie dat je handbagage (part of the deal) mee de cabine in mag, hangt in de lucht. Daar word ik rusteloos van. Moet ik er wat van zeggen? Omdat ik nog weet hoe het aan de gate werkt en de druk die soms op het instapproces staat, wil ik de collega’s hiermee niet lastigvallen. Maar het is wel een deceptie op het ‘beetje-luxe-gekocht-concept’. Volgende keer besteed ik de bestede euro’s wel aan een sandwich aan boord.
Voor een redelijk bedrag hebben we stoelen met beenruimte gekozen. Met heel lange benen en een kort bovenlijf (voor de visueel ingestelden; lachwekkend) is dat een aanrader. De crew van onze dochter is vriendelijk, kordaat en geroutineerd. Geen overbodige fratsen en lekker ontspannen. Eten aan boord is een feestje: al jaren een standaardkaart met gewoon lekkere sandwiches, hapjes en drankjes. En ja, daar moet je voor betalen. Maar dat heb ik tien keer liever dan een ‘gratis’ Aldibroodje met schuifkaas en een cupje water van honderd cc, dat sommige maatschappijen je durven voor te zetten.
De lucht is stabiel (zelfs boven de Alpen). Het is alsof we op een biljartlaken voortglijden. Zonder enige rimpeling landen we, op tijd, in de tweede stad van Griekenland. We duiken de warmte in en vinden onze bagage al op de band. Transavia heeft het goed geregeld!
In het verleden heeft onze dochter ons naar spannender oorden gebracht, waar de landingsbanen superkort waren. Chios bijvoorbeeld (1.500M). De captain informeert ons vlak voor de landing over de steile aanvliegroute kort over een berg, met veel dwarswind. Broekpoepmoment. Kan niet anders zeggen. Vooral als je de ‘terrain’-meldingen van het vliegtuig op de eerste rij hoort… Of Samos, het buureiland (2.000M). Hier iets meer ruimte, maar nog steeds een kort baantje. En Skiathos (1.600M) blijft een belevenis, met een korte draai voor de landing en een steil oplopende baan. De Transavia-piloten doen dat toch maar even. Respect en vertrouwen. En weer 180 leken veilig aan de grond.
Na twee weken weer terug naar huis en het proces herhaalt zich. Ook nu weer op tijd, een prettige crew, een ruime stoel, wederom geen prio-boarding (voor een bus….. dûûûh). Een krijsende baby naast me, gezellig! (Interesseert me werkelijk niets, dat geblèr. Ik kan daar niet van slag van raken, we zijn allemaal klein geweest). Met een hoop ‘agoedjiegoedjiegoe’ en blijven lachen valt de spruit een kwartier voor de landing in Amsterdam pas in slaap. Ik ook.
Bagage oppikken (alles is er) duurt drie kwartier, dus ook Viggo heeft het hier goed gedaan. Dan staan we weer buiten. Het is vijf uur en vrij rustig op Schiphol. Misschien saai, maar social media zal van mij geen sappige verhalen toegestopt krijgen over gruwelrijen, verhit personeel en chagrijnige klanten. Eigenlijk is alles verlopen zoals het hoort. Het kan dus zeker wel.
Dankjewel Transavia, je maakt je papa trots.
De nieuwe Bose A30-pilotenheadset: beter dan ooit?
Bestel nu in de webshop van Bose Aviation!
