Bij het overnemen van de kist in Anchorage op weg naar Tokyo waarschuwde mijn collega me voor een passagier in de Royal Class die nogal dronken was en zich onbeschoft gedroeg tegenover het cabinepersoneel. Het bleek te gaan over de topman van een groot bedrijf in Nederland.
En ja hoor, al voor de start riep hij luidkeels door de cabine: “Meiske, kom jij eens gauw hier.” Ik wees op mijzelf en vroeg of hij mij misschien bedoelde? “Ja, jij, en vlug een beetje. Ik zal je maar gelijk vertellen dat ik mijn champagne uit een waterglas wens te drinken. Begrepen? En als mijn glas leeg is moet je dat gelijk weer bijvullen zonder dat ik daarom hoef te vragen of te bellen.”
Zo gevraagd, zo gedaan. Toen ik kwam vragen wat hij wilde eten, wees hij op de twee hem vergezellende directeuren en zei: “Die twee kerels zijn net varkens, ze vreten alles wat je ze voorzet, dus hoef je hen niet te vragen wat hun keuze is.” Toen hij even niet oplette vroeg ik of ze een voorkeur hadden, maar ze wilden liever niets meer eten en gingen slapen.
De hele vlucht tot Tokyo bleef hij wakker en doordrinken. Na de landing op het vliegveld, toen ik net een halflege fles champagne in de afvalbak had gegooid, stond hij erop dat ik alsnog zijn glas vulde. Ik viste de fles uit de afvalbak en schonk het nog eens tot de rand toe vol.
Toen de deur openging stonden Japanse officials op een speciaal voor hem uitgerolde rode loper hem op te wachten. Ze maakten een diepe buiging. Waggelend liep hij op ze af, struikelde over de drempel en viel bijna plat op zijn gezicht. Vanuit hun buigende positie konden zijn gastheren hem zo goed zien!
Een paar maanden later was hij mijn passagier aan boord vanaf New York. Voor de start stonden alle ‘captains of industry’ in het gangpad van de eerste klas met elkaar te ‘networken’. Ik vulde een plateau met champagneglazen en daartussen zette ik een waterglas dat ik tot de rand toe vulde met champagne. Als eerste liep ik naar zijn groepje en zei met mijn liefste glimlach: “Heren, wilt u misschien een glaasje champagne? En meneer X, voor u heb ik het in een waterglas geschonken precies zoals u het graag wenst!” Het werd even stil, hij keek me aan en zei toen: “Mevrouw, ik wil wel een glas maar dan gevuld met water.” Ik antwoordde: “Natuurlijk meneer X, in wat voor glas zou u dat geserveerd willen hebben ?”
Het bedrijf is later failliet gegaan, wat veel onrust en ellende heeft veroorzaakt onder zijn werknemers. Soms denk ik nog wel eens: als ik die fles nou eens níet uit de afvalbak had gehaald…?
Lees ook: Stewardess met een kater | Column Renske – Up in the Sky
Verschillend
