Ergens op Schiphol, in de katacomben van de E- en F-pier, bevond zich vroeger de Junior Jet Lounge, een soort overslagstation voor kinderen. Met een krakende voordeur en een klein halletje, gevolgd door een kleine balie waar een meestal erg lieve grondstewardess of -steward de intake deed. Soms zat er een heks achter die deur, zo weggelopen uit de sprookjes van Roald Dahl. Want het bestand stessen en stewards is nu eenmaal een afspiegeling van de maatschappij, laten we vooral eerlijk blijven. Maar meestal zat er dus gelukkig een goedwillende kindervriend(in) in het betrouwbare blauw.
‘De intake van wat?’, zult u zich afvragen. Wel, van kinderen die alleen op reis gingen en op Schiphol de overstap naar een andere vlucht moesten maken. En omdat kinderen ook een afspiegeling van de maatschappij zijn, kunt u zich voorstellen wat een drama’s zich daar konden afspelen. Er wordt wat gesleept met kinderen.
Als kinderen in Amsterdam opstapten werden ze in de vertrekhal ingeschreven als UM (Unaccompanied Minor, 5 – 12 jaar) of als YP (Young Passenger 12 – 18 jaar). Vooral die laatste categorie gaf in de communicatie met ouders nogal eens wat problemen. Elke grondsteward(ess) kent de veel voorkomende communicatie tussen twee collega’s. ‘Hé Rona, breng jij die IJP even naar de Junior Jet!’ Nog voordat zij de pukkelpuber kon meenemen was er al herrie. ‘Wat noemde u mijn zoontje daar …. Leip?’ ‘Heeft u wel eens naar uw eigen porem gekeken, lelijke aap!’
Uitleggen dat het jargon was hielp niet, ouders waren gestresst omdat hun oogappel alleen op reis moest en hadden hun oren dichtgeplakt. De enige remedie was te wachten tot ze uitgeraasd waren. En dan gedecideerd melden dat je Pietje naar de Junior Jet Lounge ging brengen omdat het bijna vertrektijd was.
De overdracht van de verantwoordelijkheid van de ouders naar KLM hing letterlijk in viervoud om de nek van de UM, samen met zijn of haar paspoort. Waren die papieren niet goed of niet volledig ingevuld, dan had je een probleem.. En als je daar pas achter kwam als de wegbrengende ouders al weg waren, was dat helemaal een ding. Je moest ze dan terughalen. En nee, er waren nog geen mobiele telefoons…. Dat overkwam je dus maar één keer…
Sommige (expat)kinderen waren bedrevener in het alleen reizen dan de gemiddelde zakenman. “Bye mum” was het simpele afscheid en hup, naar de Lounge waar ze zich op de eerste Nintendo’s uitleefden, totdat ze naar de vlucht gebracht moesten worden. We hielden het vaak niet droog. Ik zal het eerlijk bekennen. Kinderen, afscheid en vliegen is emotie. Gegarandeerd.
Een blond jongetje van acht, Thijs, zo weggelopen uit het nummer van Julien Clerc Si j’étais président, werd afgeleverd door zijn net gescheiden moeder. Althans, dat werd uit het gesprek later duidelijk. Hij was heel nerveus en probeerde steeds zijn tranen binnen te houden. Al schokschouderend probeerde hij het aankomende afscheid steeds voor zich uit te schuiven.
Mama-lief had duidelijk haast. Ze moest dat kind direct kwijt. Dat was wel duidelijk. Ze stond dubbel geparkeerd en liet met veel misbaar weten dat ‘hij zich niet zo moest aanstellen en een beetje moest opschieten’. Ze had immers geen uren de tijd. In zijn handjes een plat geknuffeld en beduimeld konijntje dat hij krampachtig vasthield.. ‘Komt papa mij in Amerika wel opha…halen?’, vroeg het mannetje beverig aan de vrouw, die werkelijk geen enkele moeite deed om moeder te spelen. Laat staan een goede. ‘Joh, laten we het hopen, je weet het nooit met die gestoorde kerel!’, was haar weinig invoelende antwoord. Daarmee haar kind een onzekere reis van twaalf uur in het vooruitzicht stellend…. Met natuurlijk constant de vraag in zijn koppie: ‘Zou pappa er zijn? Zou papa er zijn? Zou papa er zijn? En… als hij er niet is, wie zorgt er dan voor mij?’
Het afscheid van ma was kort: ‘Dag Thijs, fijne reis!’ Een tikje op zijn schouder kon er nog net vanaf, en daar ging ma met opgestoken zeilen. ‘Gossie, wat een bijzondere moeder’, dacht ik. Nieeett! ‘Wát een t….trol.’ Dat kwam meer in de richting. Pffff.
Ik kreeg een klein handje van Thijs, bracht hem door de marechaussee en verzekerde hem wel honderd keer dat zijn pappa absoluut in Los Angeles er voor hem zou zijn. Ik bracht hem zelf naar het vliegtuig, droeg hem met verhaal over aan een leuke vliegcollega, die er alles aan ging doen om zijn reis prettig te maken en kreeg nog een vochtig handje van hem. ‘Dahag, meneer van de KLM.’ Een aai over zijn bol en weg was Thijs.
Terug in de Junior Jet-lounge stuurde ik een telex naar Los Angeles met het verzoek om te laten weten of hij goed aangekomen was en of zijn pappa er inderdaad was. Dat was geen gebruikelijk verzoek, maar soms moet je ook je eigen gevoel even een beetje steun geven. Mijn collega’s aldaar begrepen mijn verhaal en beloofden te antwoorden.
De volgende dag kreeg ik antwoord van de Passage-afhandeling in Los Angeles. Ik vloog door de tekst. Alles was vast prima in orde en ik had mij dus onnodig zorgen gemaakt. Al lezende kreeg ik het koud. Natuurlijk…! Mijn collega’s in de USA hadden Thijs opgevangen bij het vliegtuig en hem naar de aankomsthal gebracht..
En mamma had gelijk… Bij aankomst was er niemand om Thijs mee te nemen… Mijn collega’s hebben hem na lang wachten, veel huilen en overal informeren moeten overdragen aan de kinderbescherming, omdat pappa wel iets beters te doen had dan zijn koter op te halen… En ik? Ik had hem valse hoop gegeven… Hoe heb ik hem iets kunnen beloven waar ik zelf geen grip op had? Hij vertrouwt natuurlijk nooit iemand meer..
In die tijd reisden er al honderden kinderen per dag alleen over de wereld met onze blauwe vogels. Dat zullen er nu vast nog veel meer zijn. Heel vaak zullen vaders en moeders reikhalzend uitkijken naar de aankomst van hun kinderen, waarvan ze soms lang gescheiden waren, om wat voor reden dan ook.
De ontmoetingen zijn bijna altijd mooi. Er worden zelfs tv-programma’s over gemaakt, waarbij menig traantje wordt weggepinkt. Jank-tv in optima forma.
De luchtvaart en de mensen die daarin werken, brengen mensen bij elkaar die dat zonder een vliegtuig wellicht nooit of moeilijk zouden kunnen bereiken. Daar staan we voor en dat vinden we leuk, dat is onze passie. En ondertussen luisteren we geïnteresseerd naar al die spannende verhalen over liefdes die na jaren opgezocht worden of ouders die eindelijk hun kinderen weer gaan zien.
Maar soms.. gaat het helemaal mis. Zoals bij blonde Thijs.
Ik heb er maanden slecht van geslapen.
Verschillend
VWO
.jpg){kind=link}