Wat moet ik nou toch? Ik zit aan de ontbijttafel in Mexico City. Een straffe bak koffie en een bord volgeladen met guacamole maken het gesprek wat ik hier voer niet ‘lichter’. Tegenover mij aan tafel zitten mijn collega’s van de afgelopen vlucht met oprechte interesse mijn verhaal aan te horen.
Eigenlijk zijn zij totale vreemdelingen voor mij, op dit ‘kleine’ detail na: we vlogen samen de elf uur durende stretch van Amsterdam naar Mexico. Gedurende een vijftien uur durende werkdag, waarin we een kleine 300 passagiers naar hun bestemming mochten begeleiden, is er een teamspirit, een verbinding, ontstaan die nu leidt naar de persoonlijke gesprekken die we voeren aan een ontbijttafel aan de andere kant van de wereld.
Een beetje jetlagged, nog een beetje verdoofd door de vlucht, ervaren we de rust van ‘tijd’: we hebben 48 uur voordat de terugvlucht aanvangt. Deze afstand van thuis, dit raamwerk van tijd wat ons gegund wordt door ons luchtleven, biedt ons ruimte voor reflectie, ruimte voor inzicht, voor inspiratie en ideeën van vreemdelingen. Vreemdelingen, die ik met liefde mijn collega’s mag noemen.
De gesprekken aan de ontbijttafels in Lima, Toronto, Mexico City, Paramaribo, Curaçao staan erom bekend. We schuiven de tafels aan elkaar, voelen ons thuis en maken het onszelf gemakkelijk: dit belooft weer een prettige ochtend te worden. Hier wordt uren met elkaar gepraat, er worden verhalen verteld, er wordt gelachen en gehuild, er wordt aan intervisie gedaan en empathisch meegedacht. Geen kwaal en geen kwestie is te vreemd. Er is altijd wel iemand die hetzelfde, of erger, heeft meegemaakt, dan wel net op een andere vlucht iemand heeft gesproken die een soortgelijke ervaring had; maar weet je hoe díe het heeft opgelost?
De kwetsbaarheid die we aan de ontbijttafels over de hele wereld bij elkaar durven te tonen, is bijzonder te noemen. En juist deze kwetsbaarheid is de kracht die de deur opent tot verbinding en een oprechte handreiking van mens tot mens. Want de moedigste vraag die je ooit kunt stellen, is de vraag om hulp.
Via Up in the Sky kunt u haar boek met de code “upinthesky10” extra voordelig bestellen!
Soms vraag ik me af: hoeveel van ons zijn letterlijk vlucht-gedrag gaan vertonen in de veilige kring van ons werk? Ik geef het eerlijk toe: de letterlijke afstand en het tijdsverschil hebben mij vele malen de ruimte gegeven om mezelf te herpakken, om me te bezinnen, om te reflecteren op hoe ik het, straks bij thuiskomst, anders zal doen. Hoe ik het béter mag gaan doen. Pássender zal maken.
De adviezen en het luisterende oor van vele verschillende luchtvaartcollega’s zijn hierin van onschatbare waarde geweest. Iedere vlucht weer een ander team, iedere vlucht weer een kans om de poel van verdieping breder te maken, nog meer diversiteit in kennis en kunde op te halen bij een servicegerichte, empathische groep ‘mensen-werkers’.
Heel lang verkeerde ik in de veronderstelling dat dit het ‘Blauwe Hart’ was. Uniek aan KLM: deze specifieke identiteit die verbonden is aan de blauwe luchtvaartmaatschappij. En, even eerlijk, het ís ook werkelijk fantástisch hoe de ‘blauwe’ collega’s, mensen die je nog geen dag kent, jou met raad en daad willen bijstaan in de vragen des levens. De vragen en kwesties die er wérkelijk toe doen. De verbindende, empathische wijsheden die je ontvangt wanneer je je kwetsbaar durft te uiten.
Maar is mijn gevoel hierover terecht? Is dit uniek aan de luchtvaart?
Ik sta nu ondertussen alweer een tijd op de grond. Zonder afstand te kunnen nemen in tijd en ruimte, zonder ‘mijn’ collega’s die ik eigenlijk niet zo goed kende maar van alles toevertrouwde, ontkom ik nog steeds niet aan de levensvragen die er werkelijk toe doen. Ik kan echter niet meer ‘vluchten’. Ik sta stil. Gebonden aan een locatie die ik thuis noem.
Maar hoe wonderlijk hoe de wereld werkt: de ‘blauwe’ engelen die mijn brein prikkelden en keer op keer, vlucht na vlucht, mijn hart verruimden en waar ik mijn kwetsbaarheid durfde te tonen, zijn er nog steeds. Alleen zijn deze engelen nu te vinden in de kapster die mij zachtjes over mijn hoofd masseert wanneer ik haar zeg dat ik moe ben, de juffrouw van de school die oprecht luistert wanneer ze vraagt hoe het met me gaat, een schrijfster uit de buurt die mij verbindt aan de wijsheid van een boek, een moeder van school die mij wijst op de kennis die zij heeft opgedaan vanuit een documentaire. De engelen waarvan ik dacht dat ze blauw waren en zich in de lucht begaven, zijn overal om mij heen. Niet alleen in de luchtvaart, maar werkelijk overal: overal waar mensen hun hart openzetten, kwetsbaarheid durven tonen en elkaar werkelijk willen zien voor de mensen die ze zijn.
In een verhardende wereld waar zo graag veroordeeld wordt, valt mij in het dagelijks contact met mijn medemens op dat wij, mensen, genuanceerde denkers wíllen en kúnnen zijn. Dat wij, mensen, wanneer we elkaar aankijken en dit ‘offline’ doen, wijze woorden weten te vinden, oprechte en verdiepende wijsheid met elkaar delen, kleur geven aan het leven wanneer de meest donkere dagen zich aandienen.
En dit vult mijn hart. Het vult mijn hart met liefde, met hoop en met vertrouwen, omdat ik vanuit mijn diepste vezels ervan overtuigd ben dat de meeste mensen nog steeds en altijd: deugen. Vanuit de lucht naar de aarde, ze zijn er altijd en overal: engelen in de vorm van empathische, wijze medemensen. Of het nu aan een ontbijttafel in Mexico City is of met de voeten binnen onze Nederlandse grenzen: ze zijn er. Je hoeft je er alleen maar voor open te stellen.
Fijne Pasen
Via Up in the Sky kunt u haar boek met de code “upinthesky10” extra voordelig bestellen!
Eindelijk terug: schaalmodel van de gloednieuwe Transavia A321neo
Nu te pre-orderen in de webshop! Let op: limited edition.
Verschillend
