‘Good evening, sir, goedenavond mevrouw, alstublieft hier rechtsaf, of linksaf, of door de pantry en dan rechtsaf.’ Deze instructies herhaalde ik tot uit den treure, na het checken van de stoelnummers op de mij getoonde instapkaarten. We waren aan het “boarden” in Toronto en ik stond een lange tijd bij deur 12 van de Boeing 747, want we hadden een volle bak. Er leek maar geen eind aan het aantal passagiers te komen, maar uiteindelijk zaten ze er dan allemaal in. Nét voordat de deur dicht zou gaan, kwam een grondstewardess door de slurf aanhollen en vertelde me, buiten adem, dat we de meneer op seat 28B, die alleen reisde, absoluut geen Coca Cola mochten serveren.
‘Waarom niet?’, vroeg ik. ‘Dat weet ik niet, maar zijn familie drukte ons zojuist op het hart, dat we het vooral niet moesten vergeten dat tegen jullie te zeggen.’ ‘Oké, bedankt.’ Nu zat die meneer in mijn werkgebied, dus dat was makkelijk te onthouden. Ik zei het tegen mijn maatje en dat was dat.
Na de start gingen we de cabine in met de drankjes en ik vroeg de man op 28B wat hij wilde drinken. Hij was in de veertig, schatte ik, en zag er een beetje duf uit. ‘Coca Cola, graag’, antwoordde hij. Ik zei hem dat ik dat niet aan hem mocht serveren, of hij iets anders wilde drinken? Hij keek me kwaad aan en zei dat hij niets anders lustte. Tja, dan maar niets.
Tijdens het uitdelen van de maaltijd, vroeg ik wederom wat hij wilde drinken. ‘Coca Cola’, klonk het weer. Ik gaf hem met een uitgestreken gezicht een glaasje water en ging verder.
We wilden net met de koffie de cabine ingaan, toen we een enorm kabaal hoorden. Passagiers waren opgestaan, mensen belden en ik zag van alles door de lucht vliegen. Bij de oorzaak van de commotie aangekomen zag ik dat meneer 28B, schuimbekkend, half onderuit in zijn stoel, wild om zich heen lag te slaan en te schoppen. De man die naast hem aan het gangpad had gezeten, had weg kunnen komen, maar die arme vrouw bij het raam kreeg de volle laag. De plateaus lagen met inhoud en al over de grond en de spaghetti met tomatensaus en de roompuddinkjes drupten langs de stoelleuningen naar beneden.
Ik herkende de situatie meteen want ik had het al eens eerder meegemaakt: hij had een epileptische aanval. Wat waren de voorschriften ook alweer? Een lepel tussen de tanden doen, zodat hij zijn tong niet in stukken kon bijten. Lepels waren er genoeg, maar hoe kwam ik dichtbij? Bovendien leek het me al veel te laat. De purser was ondertussen op het lawaai afgekomen en enkele medici hadden zich ook al gemeld. Toen de man weer een beetje bij zijn positieven kwam, leek het ons het beste dat hij daar tussen die twee onschuldige passagiers werd weggehaald. Maar waar naartoe? De kist zat werkelijk propvol. We besloten hem op de Crewrest Seats te plaatsen, die naast de pantries voorin het vliegtuig waren gelegen. Hij zat daar net, toen hij alweer een volgende toeval kreeg en dat zou zo de hele nacht blijven doorgaan. Tussendoor was hij enorm suf en moe, en vroeg om Coca Cola, die wij hem echter niet gaven.
Vlak voordat we het ontbijt zouden gaan serveren kwam een stewardess, die helemaal achterin het vliegtuig werkte, even naar voren om iets te komen halen en ze zag de man op onze ruststoelen zitten. ‘Hé’, zei ze, ‘wat is er met hém aan de hand?’ ‘Och, hij heeft wat last van epileptische aanvallen en hij was niet te handhaven tussen twee vreemde passagiers in.’ ‘Ik vond al, toen hij bij mij in de pantry kwam, dat hij een beetje raar deed.’ ‘Wat? Was hij bij jou achterin? Wat had hij daar te zoeken?’ ‘Hij zei, dat jullie het veel te druk hadden en of we hem een glaasje Coca Cola konden geven, want hij had zo’n vreselijke dorst.’
Er ging gelijk een lichtje bij me op. Dát was het dus geweest wat de familie verzuimd had te vertellen: Coca Cola veroorzaakte bij hem epileptische aanvallen! Ze hadden natuurlijk van tevoren geweten dat, als ze bij het boeken van zijn vlucht hadden vermeld dat hij een zware epilepticus was, iedere maatschappij hem als passagier zou weigeren (misschien was dat al gebeurd en wilden ze per se van hem af), dus hadden ze hem op deze slinkse manier aan boord van een vliegtuig weten te smokkelen. En wij zaten met “de gebakken peren” en idem die twee arme mensen waar hij tussenin had gezeten. Of hij ooit nog eens heeft kunnen vliegen, met ons of met een andere maatschappij? Ik betwijfel het.
Verschillend
VWO