Eindelijk! Na vier jaar weer eens een dagje vliegtuigfotografie buiten mijn thuisveld Maastricht-Aachen Airport. De keuze is reuze als je in het Zuid-Limburgse land woont. Schiphol, Brussel, Düsseldorf, Frankfurt, Parijs CdG. Dit alles, inclusief nog wat kleinere velden, binnen een comfortabele reistijd bereikbaar voor een dagtrip, tenminste voor een groundcargo pilot, die veel kilometers en lange dagen maken gewend is.
Om 02:15 uur loopt de wekker af, een kwartiertje later snort de motor van mijn vierwieler als een tevreden poes met Frankfurt als bestemming. Ik hobbel de nacht in, stop even aan de grens voor een lekkere bak koffie, en rij rustig met een gangetje van 110 kilometer per uur richting het Rhein-Maintal in de Duitse deelstaat Hessen. Om 05:00 uur gaat de luchthaven van Frankfurt open voor het vliegverkeer en tijdens mijn sanitaire stop in Bad Camberg, even na vijven, check ik Flightradar even om uit te vinden welke banen in gebruik zijn. Een mooie line up van gele vliegtuigjes geeft zich bloot aan de oostkant van de luchthaven in westelijke richting vliegend, dus dat wordt ‘Aussichtpunkt Zeppelinheim’ deze keer.
Om 06:00 uur sta ik, bepakt en bezakt met mijn fotokoffer, rugzak, volle koelbox en klapstoeltje klaar op de parkeerplaats in het bos bij Zeppelinheim voor het zwaarste deel van de dag: de ruim vijfhonderd meter lange trip van de parkeerplaats naar de spotterslocatie boven bij de brug aan de Bundesautobahn 5. Vijfhonderd meter lang voel ik me Jan Soldaat die door een drilsergeant veel te vroeg uit z’n bed geschreeuwd is en vervolgens met volle bepakking op pad moet. Maar als ik dan de brug over de A5 oploop en de luchthaven zie is al die misère al vergeten. Ik zoek een mooi plekje uit. Koelbox op de grond, rugzak ernaast, fotokoffer onder handbereik, klapstoeltje uitklappen, camera in de hand en met een zucht ga ik zitten. Even niks, even rust!
Rust? Bundesautobahn 5 loopt vanaf het Hattenbacher Dreieck in de buurt van Kirchheim rakelings langs ‘Aussichtpunkt Zeppelinheim’ door naar de Zwitserse grens bij Bazel. Daarmee is het een van de drukkere snelwegen in Duitsland. Het verkeer klappert over de betonplaten die het wegdek vormen. Daarboven komt nog het jankende geluid van de aandrijflijnen van vrachtwagens en hun grommende motoren. Personenauto’s die met (te) hoge snelheid voorbijvliegen zorgen ervoor dat er meer decibellen geproduceerd worden. Hoewel het pas even na zes uur is, is het al behoorlijk druk. Dat is de tendens voor de rest van de dag.
Ik schrik op als tussen al dat Autobahn-geweld het geluid van een vliegtuig klinkt. Ik slaak een gesmoorde vloek want dat is dus een China Eastern-Triple Seven. Gelaten kijk ik hoe de Boeing voorbij glijdt voor de landing op baan 25L. Gemist dus, omdat ik de kist te laat hoorde aankomen, dankzij dat klapperen, janken, brommen, en zoemen, van de A5. Ik zucht: met die vliegtuigen van vroeger gebeurde dat niet…
Ja…vroeger… Het was juli 1993. Mijn reisgezel Marcel Schepers en ik kwamen aan op datzelfde ‘Aussichtpunkt Zeppelinheim’. Ik keek mijn ogen uit, want ik stond voor de allereerste keer op de luchthaven van Frankfurt, nadat ik er al tientallen keren voor mijn werk langs was gereden. Het geraas van het verkeer over de Bundesautobahn 5 was niet van de lucht, maar dat viel volkomen in het niet bij alle vliegtuiggeluiden. Als een kind zo blij keek ik met mijn verrekijker naar al dat vliegende moois dat zich op de luchthaven bevond. Een geluid boven het bos overstemde de A5 en, jawel: daar boven de bomen verscheen mijn allereerste vliegtuig op Frankfurter bodem: een American Airlines-DC-10 maakte heel even dat de A5 stil leek. De kist gleed majestueus voorbij en mijn eerste foto was een feit. 
Lang A5-stil bleef het niet. Een Lufthansa-Boeing 737-200 was al te horen, voor die überhaupt zichtbaar was. Een paar seconden later verloor de Bundesautobahn 5 met ruime decibellen van het Pratt & Whitney JT8D duo dat de 737 naar de 25L stuwde. En daarna kwam een Delta Lockheed L-1011-500 TriStar, en daarna een Yemenia Boeing 727. De eerste kist waartegen de A5 het niet aflegde in decibellen kwam een half uurtje later: een Lufthansa-Airbus A340-212 D-AIBC. Een van de types van de toekomst…
Dat gebeurt me niet nog een keer, besluit ik, de te laat opgemerkte China Eastern Triple Seven nastarend. Dus, hop, de telefoon erbij en Flightradar aan. Hmm… De volgende is een China Airlines-B777-300. Nu sta ik gereed om direct toe te slaan als de kist boven het bos uitkomt, op weg naar de 25L. De A5-geluiden razen dwars door de muzikale noten van de twee overvliegende GE90-artiesten heen. Zelfs na de touch down, als de Triple vol in de reverse gaat, is de A5 heer en meester in geluid.
Als actief ‘We Love MAA’-lid moet ik nu toch even denken aan de klaagzang van sommige omwonenden van de Limburgse luchthaven Maastricht-Aachen-Airport. De A5 regeert in alle geluidsfacetten tegenover die vliegmachines van tegenwoordig, want ook de Singapore Airlines-B777-300, Etihad-B787-9, Eurowings-A330-300 en American Airlines-B777-200 worden volledig weggezet door de Bundesautobahn 5. Kisten van nu, die ook op Beek komen. Je hoort ze wel, maar het geluid weet niet dat van het verkeer op de A5 te overstemmen. Alleen enkele Lufthansa-A340’s kunnen nog een klein deukje in het pakje decibellen van de A5 slaan.
Mijn gedachten dwalen weer af naar 1993. Na het passeren van een Lufthansa-A300-600 werd het wel heel erg stil qua vliegtuiggeluiden op de spottersplaats bij Zeppelinheim. De Bundesautobahn 5 raasde maar door, want de vakantietrek naar het zuiden was in volle gang. Tussen al die vakantiegangers in reden de vrachtwagens op weg naar huis of een los- of laadadres. Maar geen vliegtuigen in de lucht. Ervaren Frankfurt-rot Marcel Schepers keek erg ongerust en slaakte niet veel later een vloek… Jawel. Runwaychange! 25R/L operations werd 07R/L. Dat betekende dus naar de andere kant van het vliegveld rijden naar de spottersplek bij Startbahn West!
Deze spottersplek ligt aan de westkant van de luchthaven aan de roemruchte Startbahn West. Roemrucht vanwege de vele protestmarsen en veldslagen die ten tijde van de aanleg in de tachtiger jaren in het bos zijn uitgevochten tussen tegenstanders van deze startbaan en de politie. Tevens sta je op ‘Aussichtpunkt Startbahn West’, een heel goede locatie om mooie plaatjes te maken van vliegtuigen die baan 07R en 07L (nu 07C) aanvliegen. Hier geen A5, maar wel een drukke dienstweg van de luchthaven waar al het zware dienstverkeer door een tunnel moet. Het weerkaatsen van de geluiden van al dat verkeer tegen de tunnelwand is bijna hetzelfde als de herrie bij de A5, maar dan zonder al dat betonplatengeklapper.
Het eerste vliegtuig dat in de nadering voor de 07R passeerde, was een vrij nieuwe Condor-Boeing 767. Maar vele Boeing 727’s, 737’s, 747’s, 767’s, DC-10’s, Lockheed TriStars, A300’s, A310’s en een enkele A320 later, kwam dan toch een decibellenpronkstuk van allure toen een heuse KC-135 het bos en alles daaromheen deed sidderen. En daarmee was de koek niet op want binnen een kwartier lieten een Tupolev-154B2 en een Lockheed C-141 Starlifter mijn oortjes piepen…
Kort nadat ik de eerste kist met een wow-factor, een MAS Air Cargo-A330-343(P2F) heb gefotografeerd zie ik tot mijn verbazing al een grote kist uitklimmen na de start vanaf de 25C. Goed, ik zat met mijn gedachten in 1993, maar toch niet gehoord dus! Ik grijp mijn verrekijker en zie dat het een United Airlines-Boeing 777-300 is die zich in een bocht naar links gooit om steden als Mainz en Wiesbaden te mijden, waarna hij richting de Nederlandse kust zal draaien. Ik begrijp dat de Bundesautobahn 5 de vertrekkende kist volledig heeft gemaskeerd in decibelletjes. Vroeger gewoon ondenkbaar!
Ha, wacht… Een American Airlines-B777-200 sluit aan bij het rijtje Lufthansa-Busjes, wachtende voor vertrek vanaf de ‘Two-Five-Center’. Die Busjes hoor je al helemaal niet meer vertrekken. Als de Triple Seven gas geeft klinkt heel even dat karakteristieke gehuil van een B777 door de A5 heen, maar daar blijft het dan ook bij.
Dan dient zich de eerste Lufthansa-Boeing 747-400 aan op 25L. Lufthansa is de laatste der Mohikanen die nog met PAX 747-400’s opereert. Heel even verstomt de A5. Heel even… Maar iets anders wordt het als tegen het eind van de ochtend de eerste 747-400 van 25C vertrekt. Voor het eerst is duidelijk het gebulder te horen. Je mag constateren dat de 747-400 echt een ‘lawaaipapagaai’ is geworden als je hem afzet tegen de andere types. Maar even later zal zich toch nog een overtreffende trap aandienen…
Dat weet ik echter nog niet als ik er weer aan terugdenk dat het hoge, harde geluid bij de spottersplaats van Startbahn West van een door de tunnelbak rijdende highloader, in het niet viel toen de bemanning van een Air Moldova-Tupolev Tu-134 de brandstofkraan opentrok voor de start vanaf de 07L (nu 07C). En dan te bedenken dat de kop van 07L minstens een dikke zes-, zevenhonderd meter van de spottersplaats lag. Het gebulder en geknetter van de Tuup, die inmiddels in de klim zat, dreunde nog na toen een Cubana-Il-62 oplijnde op Startbahn West voor vertrek. 
In haar kielzog een Tarom-RomBac-1-11. Mijn oren, mijn ingewanden, alles dreunde door de decibellen en de drukgolven uit de uitlaten van de vier Kuznetsov-NK-8-motoren. En die twee Rolls-Royce Spey Mk. 506-turbofans die volgden deden ook nog eens een oorverdovende duit in je oorschelpen. Niet dat het daarvoor zo stil was met alle DC-9’s, MD-80’s, 727’s, 737’s, F-28’s, BAC-1-11’s, B747-100’s, Tu-154’s, Tu-134’s, C-141’s, KC-135’s, die paar 707’s en die ene DC-8-62. De ‘stillere kisten’ waren dan de DC-10, L-1011, A300 en de B747-200/300. Nog minder geluid kwam dan uit de A320’s, 737-300,400,500, 757’s, A300-600’s, A310’s, die enkele MD-11, en jawel…de Boeing 747-400 en 767! Zelfs de klapper van die dag, de Ilyushin Il-18 van het Russian Research Weather Institute, toonde zich een fluisterkist ten opzichte van het meeste wat die dag de revue passeerde.
Inmiddels dondert het nu toch onbehoorlijk door al die Bundesautobahn 5-geluiden heen. Ik kijk in de richting van baankop 25C, maar de kist in kwestie is net verdwenen achter het gebouw, dat vooraan op het luchthaventerrein staat. Even later zie ik de dader uitklimmen, links van datzelfde gebouw. Een blik met de verrekijker vertelt me dat de kist in kwestie een Boeing 767 van Condor is. En daarmee wordt de Boeing 767 de enige kist anno 2023 die bij vertrek vanaf de 25C nog in staat is het geluidsniveau van de A5 een beetje te overtreffen…Tadaa.
Het is kwart voor zeven ’s avonds als de laatste interessante kist van de dag zich aandient. Toevallig een Boeing 747-400. Maar wel eentje van het Chinese SF Airlines, dus een must have.
Nu zo goed als al het water op is en de broodjes en vruchtensap geheel verdwenen zijn, is het een stuk prettiger teruglopen met de bijna lege koelbox. Eenmaal achter het stuur check ik even snel de verkeersinfo voordat er weer gereden wordt. Hmm… Vollsperrung op de A3 bij Idstein. Dat is minder, maar het voordeel van het beroep groundcargo pilot is dat je dan al direct een alternatief weet zonder hulp van een navigatiesysteem. Dus tuf ik over de A61 naar huis.
Rijdend op het mooie stuk tussen Bingen en Koblenz moet ik toch denken aan de vele discussies die ik de afgelopen tijd heb gevoerd met tegenstanders van Maastricht-Aachen Airport. Tegenstanders die zeggen ‘zich niets meer te kunnen herinneren van de oude Boeing 707’s, DC-8’s, IL-76’s en al dat andere ‘decibellengespuis’ van weleer. Tegenstanders die nu klagen over de ‘herrie’ van de Boeing 777, die steevast door dit kleine groepje als negatief wordt weggezet. En dat, terwijl op hoogtijdagen hooguit tien, twaalf kisten van uiteenlopend pluimage per dag op MAA komen. En nee, daarbij zitten nog nauwelijks Boeing 747-400’s. De 767 zie je al helemaal niet meer. En daarbij heeft niemand van de klagers een Bundesautobahn 5 in de tuin die alle vliegtuigtypes die MAA aandoen ruimschoots weet te overtreffen.
Verschillend
VWO