Laten we haar Michelle noemen, want ze was tenslotte een fervente fan van de Beatles. Het was haar laatste reis als stewardess voor KLM en ze wilde graag nog een keer naar het Verre Oosten: Amsterdam-Dubai-Bangkok-Singapore-Karachi-Koeweit-Amsterdam.
Ik was opgeroepen uit de reserve omdat er op het laatste moment iemand ziek was geworden, en verzeilde zodoende in een crew die wel in was voor een feestje. Jammer dat het cockpitschema niet synchroon liep met het onze, maar gelukkig bestond de cabinebemanning uit een aantal leuke en sympathieke mensen die wel bereid waren haar een onvergetelijke laatste reis te bezorgen.
Gedurende die reis praatte ik veel met Michelle, want ik was bijzonder geïnteresseerd in de vraag waarom ze, juist nu het 5-jaarcontract was afgeschaft en zij tot haar pensioen bij KLM kon doorvliegen, met ontslag ging. Haar verklaring verbaasde me een beetje. Ze zei dat ze het vliegen zó fijn vond dat ze bang was geworden er verslaafd aan te zullen raken! Daar begreep ik niets van: het was toch fantastisch als je gelukkig was met je baan? Hoewel het natuurlijk niet de bedoeling kon zijn dat je je baan werd en je eigen persoonlijkheid verloor! Als je je voorstelt dat er mensen zijn die aan een lopende band moeten werken of zich veertig jaar lang als ambtenaar achter een bureau zitten te vervelen, dan is de keuze toch niet zo moeilijk?
Ze legde me uit dat ze aanleg had voor verslaving. Het was allemaal begonnen met de Beatles, die in 1964 voor de eerste keer naar Nederland waren gekomen. Ze was helemaal hoteldebotel van die vier jongens, die als hoogtepunt van hun verblijf in Amsterdam een toer door de grachten hadden gemaakt. Zij was toen één van die fans geweest die, op het moment dat de boot onder een brug doorvoer, in het water waren gesprongen om hun aandacht te trekken. ‘s Avonds tijdens het concert had ze zo hard gegild dat ze van pure hysterie was flauwgevallen en door de EHBO-assistenten uit de zaal moest worden gedragen.
Een paar jaar later was er in Nederland een andere hype ontstaan, deze keer rond twee bijzondere schaatstalenten: Ard (Schenk) en Keessie (Verkerk). Ze was op slag de Beatles vergeten, want ze was nu verliefd op Ard. Ze heeft hem jarenlang, als een echte groupie, overal naartoe gevolgd. Zij was echter niet de enige en de concurrentie onder de meiden was moordend geweest. Maar uiteindelijk was het haar één keer, ergens in Noorwegen, gelukt zijn aandacht te trekken. Ze was toen helemaal in de zevende hemel. Helaas had hij daarna geen belangstelling meer voor haar getoond en beantwoordde hij de brieven die ze hem stuurde niet. Ze had werkelijk van alles geprobeerd: hem opgebeld en, bij nacht en ontij, urenlang voor zijn huis gebivakkeerd om te proberen een glimp van hem op te vangen. Soms, als ze geluk had, zag ze zijn schim achter de gordijnen bewegen. In een uiterste poging heeft ze toen een keer aangebeld. Hij had haar binnengelaten en haar vriendelijk maar duidelijk gezegd dat hij geen interesse had. Bovendien had hij aan boord bij KLM een stewardess ontmoet, de Brabantse Christine Schermeij, waarmee hij zich ging verloven.
Dat was voor alle groupies een harde klap geweest, maar het had wel als gevolg dat zij toen besloten had om bij KLM te gaan solliciteren. Ze had het vliegen heerlijk gevonden. Je ging naar de prachtigste oorden met (meestal) aardige collega’s en je kreeg nog geld toe ook. Maar ze vond het mooi geweest, ze moest eindelijk maar eens serieus werk gaan maken van haar leven. Ze wilde een nieuwe start, zonder al die verleidingen.
Na op ieder slipstation een klein feestje te hebben gebouwd, kwamen we op Schiphol aan met een brede grijns op ons gezicht. Zelfs de douanecontrole kon ons goede humeur niet verpesten. De purser overhandigde Michelle, namens de bemanning, de bloemen en cadeaus en we wensten haar allemaal het beste voor de toekomst. Toen gingen we ieder ons weegs. Ik hoop dat ze in haar nieuwe baan niet weer aan verleidingen werd blootgesteld en in alle rust haar pensioen heeft gehaald!
Verschillend
