Schiphol.. Wat zou de liefde doen? | Column

Het is herfst. De blaadjes kleuren in de mooiste, warmste tinten, maar ze zijn stervende. Ze laten los. Mijn column tijdens de coronaperiode begon bijna op dezelfde manier. Het ging ook over loslaten, in een tijd waarin een golf van vrijwillige vertrekken plaatsvond.

Nu laat ik los, maar op een ander niveau. Ik begrijp de wereld waarin we leven niet meer. En dat maakt mij niet per definitie een dom mens.

Ik kan woorden geven aan het behoud van de luchtvaart. Laten we wel wezen: het sluiten van Schiphol leidt niet tot milieuverbetering. Klip en klaar niet. Nederland, hoewel geleid door politici met grootheidswaanzin, is niet de wereld. Terwijl wij duurzame slots sluiten, banen opheffen en vluchten verminderen, gaan bedrijven over de grens hier met grote dankbaarheid mee aan de haal.

Het werd deze week duidelijk dat het terugdringen van vliegbewegingen niet zonder represailles van uit de VS kan.

In termen van ‘America First’ laten zij ons weten dat als zij hier niet meer mogen landen, wij ook niet meer bij hen mogen landen. Het lijkt alsof ik teruggeworpen word in de tijd en mezelf probeer uit te nodigen voor een kleuterpartijtje: ‘Als ik bij jou… dan jij bij mij’.

Dit kinderpartijtje bleek echter van korte duur. Het Nederlandse kabinet met het immer visieloze beleid is banger voor Amerika (what else is new?) dan voor de eigen burger, dan wel het zogenaamde voortbestaan van het milieu. Wel herkenbaar dit gedrag. Ruggengraatloos en opportunistisch.

In deze grote mensenwereld handelen onze leiders nog steeds als kleuters. Met grootheidswaanzin proberen we nu het klimaat te redden. Niet als wereld, natuurlijk. Nee, nee; wij, de VOC-Nederlanders. Met dezelfde rücksichtslose mentaliteit waarmee voorheen het kolonialisme over de ruggen van onze medemensen heen walste, proberen we nu met de ideologie van de democratie de wereld te redden, hoewel deze al lang niet meer democratisch gefundeerd te noemen is, gezien het uitsluiten van complete partijen binnen coalities en met Afgehaakt Nederland.

Ons land, volgebouwd met steden, 250 meter hoge windturbines op 300 meter afstand van je huis (in ene doet gezondheid in een ‘veiligheids-’ en gezondheidsgedreven politiek er niet meer toe), zonnepanelen op groene weiden die nu glinsteren van het plastic en beleidsgedachten waarin het vliegverkeer mag uitwijken naar een dankbaar kijkend Düsseldorf. Waanzin.

Maar ik stagneer. Ik stagneer in mijn column omdat de beelden van gebombardeerde kinderen in Gaza mijn netvlies niet verlaten. En ik bedenk me: waar ben ik in vredesnaam nog mee bezig? Waarom geef ik woorden aan luchtvaartproblematiek terwijl we als mensheid letterlijk ‘Van God Los’ zijn geraakt.

Ons innerlijk kind is aan het muiten op grootschalig niveau. We zijn niet meer bewust. We verdoven onszelf met alcohol, werk, sigaretten, porno, affaires, Netflix, vapes, pillen en alles waarvan ons lichaam zegt: ‘Stop. Dit is niet goed voor jou’. En toch zijn we zo verslavings- en verdovingsgevoelig dat we denken onze boosheid, verdriet en angst te stillen met dit alles.

De enige, werkelijk de énige vraag die we onszelf niet stellen, maar die er wel degelijk toe doet, is: ‘Wat zou de liefde doen?’ Zet die vraag met een stift op je spiegel en begin zo je dag. Zet die vraag op je wc-rol die je niet weggooit op het toilet. Zet die vraag in je agenda, in je dagelijkse herinnering, zodat het je innerlijke kern kan raken.

WAT. ZOU. DE. LIEFDE. DOEN?

Wat zou de liefde doen als je bang bent dat je je baan verliest? Wat zou de liefde doen als je ziek wordt en je lichaam je wakker houdt van de pijn? Wat zou de liefde doen als je je zorgen maakt om de mentale gemoedsrust van je kinderen? Wat zou de liefde doen als je je machteloos voelt wanneer de cirkel van invloed in ene beperkt blijkt tot puur jezelf? Wat zou de liefde doen als je snakt naar die wijn, die nicotine, die pillen, naar die afleiding, naar die verdoving, naar alles waardoor je niet meer in het hier en nu bent, maar je gedachten je verscheuren met herinneringen aan het verleden of gedachten aan de toekomst?

WAT. ZOU. DE. LIEFDE. DOEN?

Ik ben er zo klaar mee om die angst te temperen, om de boosheid in een doos te stoppen en het zogenaamde (zwaar ingekleurde) fatsoen te laten prevaleren, om het verdriet te verstoppen naar de diepste hoeken van mijn ziel.

Ik stop ermee.

Ik stop ermee om blind te zijn voor het leed van deze wereld. Ik stop ermee om me te voeden met alles wat mijn lichaam en geest totaal verziekt, verzuipt, onderdompelt in alles wat te maken heeft met directe en indirecte geldstromen, zoals de wapenindustrie, de voedingsindustrie, de farmaceutische industrie, de filmindustrie, de politieke industrie, de verduurzamingsindustrie en ga zo maar door met de lijst van alles wat corrumpeert.

IK. STOP.

Maar als er iets is wat ik je wil meegeven over de essentie van menselijkheid, is dat liefde overal te vinden is. Liefde zit in de boosheid waarin je je grenzen aangeeft. Liefde zit in het verdriet dat je overvalt, overspoelt, maar waarvan de tranen je ziel zullen reinigen, je diep laten ademhalen en opnieuw laten beginnen. Liefde zit in de moed om kwetsbaarheid naar boven te halen en je angsten recht in het gezicht te kijken. Liefde zit in alles om je heen: in de grote duisternis die we samen creëren in deze donkere wereld die we manifesteren met elkaar.

Laat liefde voor de verandering nu eens het podium beklimmen. Liefde is zachtheid. Liefde is compassie. Liefde is mededogen. Liefde is stilte. Liefde is vergeving. Liefde is eenheid. Liefde is…

Alles waarvan je in je lichaam, in je dromen, in je ziel, in je brein voelt (ja, voelt! Niet weet!) dat het klopt. Dat het stroomt. Dat het inspireert. Dat is wat ik jou toewens. Dat is wat ik mezelf toewens. Dat is wat ik de wereld toewens.

Het begint bij jezelf. Die ene vraag die er iedere dag toe doet:

WAT. ZOU. DE. LIEFDE. DOEN?

De nieuwe Bose A30-pilotenheadset: beter dan ooit?

Bestel nu in de webshop van Bose Aviation!